Barry De Vorzon

Barry De Vorzon (urodzony 31 lipca 1934r, Nowy Jork ), amerykański piosenkarz, autor tekstów, producent i kompozytor. Jego najwcześniejsze kompozycje to "Just Married" (1958), napisana z Alem Allenem  i nagrana przez Marty Robbinsa , która osiągnęła 26 pozycję na Billboard Hot 100   i numer jeden na liście country;  "Dreamin " (1960), napisany z Tedem Ellisem, nagrany przez Johnny Burnette numer jedenaście na Hot 100.

Dorsey Burnette (której był menadżerem) i De Vorzon byli współautoami kilku hitów Dorsey  ( "Hey, Little One"; "Big Rock Candy Mountain"; "Red Roses"; "Noah's Ark").
De Vorzon założył Valiant Records w 1960 roku .W latach 60-tych podpisał kontrakt z grupą Association dla Valiant i wyprodukował ich pierwszy singiel, cover utworu Boba Dylana  "One Too Many Mornings".
De Vorzon napisał: "I Wonder What She's Doing Tonight" dla Cascades , ale grupa nie nagrała go. W 1963 roku De Vorzon nagrał  tę piosenkę , ze swoją grupą Barry and The Tamerlanes. Również w 1963 roku był współautorem ballady "Shy Girl", która została nagrana przez Cascades .

Skomponował ścieżki dźwiękowe do wielu filmów w latach  70-tych i  80-tych, a jeden z utworów, "Cotton Dream" (z  Bless the Beasts and Children) ,którego tytuł zmieniono na " Nadia's Theme" i ponownie wydano w A & M Records dla telewizyjnej telenoweli The Young and the Restless. "Nadia's Theme " był hitem  # 8 na US Top 40 w 1976r ,a album, z którego pochodził zadebiutował jako # 42 na Billboard 200 ; w 1977 roku, wygrał nagrodę Grammy w kategorii Best Instrumental Arrangement.Utwór tytułowy, "Bless the Beasts and Children", został nagrany przez  Carpenters i otrzymał nominację do Oscara .

De Vorzon skomponował również utwór "It's Christmas Once Again in Santa Barbara", który został ponownie nagrany z różnymi innymi nazwami miast, takich jak San Francisco i San Diego . Napisał także " Theme From SWAT " i jest współautorem przeboju Eagles "In the City " z Joe Walshem . W 1979 roku napisał muzykę do filmu The Warriors .

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Nadia's Theme (The Young and the Restless)	Barry De Vorzon with Perry Botkin Jr.	11.1976	71[12]	38[1]	A&M K 6544/ A&M K 6544	-
Theme From "The Warriors" / Baseball Furies Chase	Barry De Vorzon	07.1979	89[6]	-	A&M K 7482/-	-

Gloria DeHaven

Gloria Mildred DeHaven (urodzona 23 lipca 1925r), amerykańska aktorka, piosenkarka i gwiazda  Metro-Goldwyn-Mayer . Jest jedną z ostatnich   gwiazdek   Złotej Ery Hollywood .
DeHaven urodziła się w Los Angeles, California ,jako córka aktora-reżysera Cartera DeHavena i aktorki, Flory Parker DeHaven , oboje to artyści dawnych wodewilów .W1983 r gazeta  podała, "Panna DeHaven ... mówi, że jej prawdziwym nazwiskiem jest O'Callahan zanim jej ojciec legalnie zmienił nazwisko na DeHaven".

Zaczęła karierę jako aktor dziecięcy w Charlie Chaplin 's Modern Times (1936).Podpisała kontrakt z MGM . Dzięki  rolom w takich filmach jak Best Foot Forward (1943),  The Thin Man Goes Home (1944),  Scene of the Crime (1949), Summer Stock (1950), została wybrana przez widzów, jako trzecia najbardziej prawdopodobna "gwiazda jutra '" w 1944 roku , lecz nie osiągnęła statusu filmowej gwiazdy. Zagrała z własną matką, Florą Parker DeHaven, w filmie Freda Astaire'a   Three Little Words (1950).

Po długiej nieobecności na ekranie, DeHaven pojawiła się jako obiekt miłości Jacka Lemmona w komedii z 1997r Out to Sea, gdzie także wystąpił Walter Matthau .

Talentem muzycznym DeHaven uzupełniała swoje zdolności aktorskie. Poza tym była obsadzana w roli wokalistki w wielu swoich filmach, w tym  I'll Get By, So This Is Paris i  The Girl Rush ,wykonując  piosenki w wielu swoich filmach, DeHaven śpiewała z orkiestrami Jana Savitta i Boba Crosby'ego i w swoim własnym klubie nocnym.

DeHaven pojawiała się regularnie w serialach telewizyjnym i telenowelach  Ryan's Hope (jako Bess Kirby), As the World Turns (jako Sara Fuller), , i Mary Hartman, Mary  Hartman . Była jedną z wielu gwiazd występującą  w gwiazdorskiej obsadzie, Won Ton Ton,  Dog Who Saved Hollywood (1976), a gościnnie wystąpiła w takich serialach telewizyjnych, jak Robert Montgomery Presents,  Appointment with Adventure (epizod zatytułowany "The Snow People"), The Guy Mitchell Show, Johnny Ringo  (jako Rosemary Blake w "Love Affair"), The Rifleman, Wagon Train, The Lloyd Bridges Show, Marcus Welby, M.D., Gunsmoke, Mannix, The Eddie Capra Mysteries, Fantasy Island, Hart to Hart, The Love Boat, Mama's Family, Highway to Heaven, Murder, She Wrote i Touched by an Angel . W 1974 roku była w stałej  obsadzie policyjnego dramatu Nakia .

Od stycznia 1969 do lutego 1971 DeHaven była gospodarzem porannych rozmów  w Prize Movie,  WABC-TV w Nowym Jorku .  Wystąpiła także na pięciu odcinkach Match Game 75 jako gość wraz z Patti Deutsch i Buckiem Owensem .
DeHaven zadebiutowała na Broadwayu  w 1955 roku  grając Diane w muzycznej wersji Seventh Heaven. 

DeHaven była mężatką cztery razy z trzema różnymi mężczyznami. Jej pierwszym mężem był aktor John Payne , gwiazda serialu telewizyjnego The Restless Gun , którego poślubiła w dniu 28 grudnia 1944 roku, a rozwiedli się w 1950r. Jej drugim mężem był deweloper Martin Kimmel ; pobrali się 21 czerwca 1953, a rozwiedli się w roku następnym. Była żoną Richarda Finchera od 1957 do 1963 roku;   poożenili się ponownie w 1965 roku i ponownie w 1969 roku rozwiedli.

Ma dwoje dzieci z Payne, córka, Kathleen Hope (ur 1945) i syna, Thomasa Johna Payne (ur 1947) i dwoje dzieci z Fincherem, syna, Harry'ego (ur.1958) i córkę Faith (ur 1962).

DeHaven ma gwiazdę na Hollywood Walk of Fame przy 6933 Hollywood Blvd.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
If I were a blackbird	Gloria DeHaven with The Song Spinners	09.1951	14[8]	-	Decca Y 6297	-

DeCastro Sisters

DeCastro Sisters – żeńskie trio wokalne oryginalnie składające się z Peggy DeCastro (1921-2004), Cherie DeCastro (1922-2010) i Babette DeCastro (1925-1992). Gdy w 1958r odeszła z zespołu ta ostatniazastąpiła ją kuzynka Olgita DeCastro Marino (1931-2000) .Babette wróciła do zespołu,gdy Peggy opuściła grupę dla kariery solowej.
Zaczęły jako trio latynoskie ,protegowane Carmen Mirandy,silnie inspirowane The Andrews Sisters.Z czasem się amerykanizował,dodając wiele elementów komediowych,ale pozostawiły nadal wiele egzotyki w swoich występach. Największym przebojem grupy był utwór "Teach Me Tonight", z 1954 roku,który wspiął się na 2 pozycję na amerykańskiej listy przebojów.Następny,Boom Boom Boomerang został #17 wspomnianej listy.O grupie jest mowa w jednym z odcinków "Rodziny Soprano".
Trzy oryginalne członkinie DeCastro Sisters - Peggy, Cherie i Babette - przeniosły się do rodzinnej posiadłości w Hawanie , która została zajęta przez Fidela Castro w kubańskiej rewolucji i teraz jest używana jako ambasada chińska.Ich matka, Babette Buchanan, urodzona w Chicago,występowała w rewii Ziegfeld Follies;wyszła zamąż za arystokratę kubańskiego Juana Fernandeza de Castro właściciela dużej plantacji cukru w Republice Dominikany, gdzie urodziła się pierwsza córka, Peggy .De Castro rozwinął później radio i telewizję na Kubie razem z Davidem Sarnoffem, który był częstym gościem w ich domu. De Castro kupił apartament w słynny budynku Dakota w Nowym Jorku, gdzie urodziła się 1 września 1922r Cherie Dawn DeCastro .Najmłodsza córka Babette urodziła się w Hawanie.
De Castro Sisters, zawsze mocno kontrolowany, rozpoczął karierę jako młode dziewczyny i były postrzegane jako kubańska wersja Andrews Sisters.Wyemigrowały w 1942r do Miami,gdzie zauważył je agent General Artists Corporation i dał im kontrakt na występy w klubie Copacabana w Nowym Jorku razem z Will Mastin Trio w którego składzie śpiewał Sammy Davis Jr.
Ich kariera nabrała rozpędu,występowały wcałym kraju minn. w Palladium w Hollywood,gdzie śpiewały z Tito Puente z którym dokonały pierwszych nagrań.W 1946r podkładały głosy do animacji Song of the South Walta Disney'a w tym nagrodzonego Oscarem utworu "Zip-a-Dee-Doo-Dah".Pojawiły się na dużym ekranie z Carmen Mirandą i Groucho Marxem w 1947r w filmie Copacabana.Występowały też razem z Bobem Hope na uwiecznionym przez Paramount trzygodzinnym show nakręconego przez operatora kroniki filmowej.
W 1954r podpisały kontrakt nagraniowy z małą wytwórnią Abbott,a na pierwszym singlu nagrały utwór spółki Sammy Cahn-Gene DePaul-It’s Love,a na stronie B zaproponowany w ostatniej chwili przez basistę Teach Me Tonight.I właśnie ten drugi utwór zyskał większą popularność lądując na 2 pozycji listy amerykańskich bestsellerów,sprzedany w ponad 5mln egzemplarzy.Zespół nagrał jeszcze kilka innych singli w tym "Too Late Now", "Boom Boom Boomerang", "Snowbound For Christmas", "With My Eyes Wide Open I’m Dreaming" oraz albumów dla różnych wytwórni RCA Victor, ABC-Paramount, Capitol,i 20th Century-Fox.
Stając się gwiazdami pierwszej wielkości debiutowały w Las Vegas w klubie Desert Inn w 1954r otwierając conocne show w wspomnianym klubie.Były częścią tego wielkiego przedsięwzięcia do 1959r,gdy dołączyli do nich George Burns i młody wokalista Bobby Darin.
Siostry DeCastro pojawiły się w większości ważnych telewizyjnych widowisk jak The Ed Sullivan Show i Perry Como Show.Miały też udział w kilku krótkometrażowych filmach minn.Swingin’ and Singin z Maynardem Fergusonem i Riot In Rhythm z Harry Jamesem.W tym czasie Peggy i Babette opuszczają ansambl zastąpione przez kuzynkę Olgitę.W 1997r były specjalnymi gośćmi z okazji 50 rocznicy rozgłośni KTLA w Los Angeles.Trzy lata póżniej zostały uhonorowane Casino Legends Hall of Fame jako żyjące legendy Las Vegas.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Teach Me Tonight / It's Love	DeCastro Sisters	03.1955	18[7]	-	London HL 1016	[with Skip Martin Orchestra][#25 hit for George Maharis in 1962]
It's Yours/ Don't call me Sweetie	DeCastro Sisters	10.1956	18[13]	-	-	[written by Arthur Altman/Charles Tobias][with Joe Reisman Orchestra]
Teach Me Tonight Cha Cha/The things I tell my pillow	DeCastro Sisters	02.1959	70[5]	-	W&G WG-SPN 740	[with Don Costa Orchestra]

Dennis Day

Dennis Day (ur. 21.05.1916r – zm. 22.06.1988r) właściwie Owen Patrick Eugene McNulty,był amerykańskim,pochodzenia irlandzkiego piosenkarzem oraz osobistością radia,telewizji i filmu.
Day urodził się i wychował w Nowym Jorku, jako syn irlandzkich imigrantów. Jego ojciec był inżynierem . Ukończył przygotowawcze seminarium w katedrze w Nowym Jorku, i uczęszczał do Manhattan College w Bronx, gdzie śpiewał w klubie. Day pojawił się po raz pierwszy w audycji radiowej Jacka Benny'ego 8 października 1939r, zastępując słynnego tenora, Kenny Bakera. Związał się z Bennym poprzez jego programy radiowe i telewizyjne aż do jego śmierci w 1974r.
W życiu prywatnym związał się z aktorką Verną Felton [grającą jego matkę],jako młody 19-letni chłopak.Jego pierwszą nagraną piosenką był utwór "Goodnight My Beautiful".Oprócz śpiewania Day był świetnym naśladowcą.Był autorem wielu parodii popularnych gwiazd ówczesnego okresu w programach Benny'ego,minn. Ronalda Colmana, Jimmy'ego Durante, i Jamesa Stewarta.
Od 1944 do 1946r, służył w US Navy jako porucznik. Po powrocie do cywila, kontynuował pracę z Benny a także występował we własnym show w stacji NBC, A Day in the Life of Dennis Day (1946-1951).Jego ostatnim radiowym programem był komediowy show nadawany przez NBC w latach 1954-1955r.Podjęto adaptowanie jego radiowego programu A Day in the Life Of Dennis Day na potrzeby telewizji przez producenta Jerry'ego Fairbanksa dla sponsora Dennisa, Colgate-Palmolive, zawierająca w pierwszej obsadzie radiowych wykonawców,ale jego realizacja skończyła się na odcinku pilotażowym.Pod koniec lat 50-tych przygotowano komediową odmianę jego widowiska, Dennis Day Show,dla CBS nadawaną na żywo,ale niestety też szybko zszedł z ekranów ze względu na niską oglądalność.
Day regularnie kontynuował jako gość w programie The Jack Benny Program ,aż do jego zejścia z anteny w 1965r.Między 1952 a 1978 r., dokonał licznych występów TV jako piosenkarz i aktor (takich jak Gisele MacKenzie Show [NBC] i Bing Crosby Show [ABC]) i podkładał głos do animacji Walta Disney'a .
W 1948r ożenił się z Peggy Almquist,której pozostał wierny aż do śmierci.Małżonkowie mieli dziesięcioro dzieci.Day zmarł na stwardnienie rozsiane w Los Angeles.Ma swoją gwiazdę na słynnym Hollywood Walk of Fame.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Christmas dreaming [A little early this year]	Dennis Day	07.1948	7[3m]	-	HMV EA 3720	-
Streets of Laredo	Dennis Day	12.1949	12[5]	-	HMV EA 3841	-
Mona Lisa / A Shawl of Galway Grey	Dennis Day	10.1950	1[5][22]	-	HMV EA 3916	[written by Ray Evans, Jay Livingston][piosenka z filmu "Captain Carey,U.S.A."][#25 hit for Carl Mann in 1959]

Stephanie de Sykes

Stephanie de Sykes (właściwie Stephanie Ryton,ur.1948),brytyjska wokalistka.Była absolwentką Brays Grove School w Harlow, Essex, wróciła do szkoły na ostatni zjazd w czerwcu 2008 r. jako gość honorowy.
W 1974r wylansowała przebój Born With a Smile on My Face autorstwa Briana May'a,który osiągnął 2 pozycję UK Chart Singles. Nagrała także temat do programu telewizyjnego The Golden Shot z grupą The Rain w tym samym roku.Tytułową piosenkę " Golden Day " napisali dla niej Lynsey De Paul i Barry Blue.W tym czasie, spółka telewizyjna ATV Midlands rozpoczęła nadawanie codziennego krótkiego filmu któremu towarzyszyła piosenka śpiewana przez grupę Rain z wokalem De Sykes .
Powróciła na brytyjską Top 20 rok później jako artystka solowa z piosenką "We'll Find Our Day" z opery mydlanej Crossroads.De Sykes pojawiła się w serialu jako piosenkarka "Holly Brown". Miała również główną rolę w komedii Side by Side.
Żyła z Stuartem Slaterem (ur. James Stuart Leslie Slater, 14 lipca 1945 r., Liverpool), wokalistą Mojos, z którym miała dwoje dzieci. De Sykes i Slater napisali dwie piosenki na Festiwal Eurowizji , Co-Co "The Bad Old Days" i Prima Donna "Love Enough for Two" w 1978 i 1980r. W 1981 roku połączyła swoje siły z Angusem Deaytonem by nagrać parodię zwycięzcy Eurowizji "Making Your Mind Up" grupy Bucks Fizz.Piosenka "We're Doing A Send Up" nie trafiła jednak na UK Singles Chart.
De Sykes i Slater mieli jeszcze jedną piosenkę w eleminacjach Eurowizji w Wielkiej Brytanii "All Around The World" w 1983 roku, która została wykonana przez Slatera, któremu towarzyszyło pięciu muzyków, w tym De Sykes na klawiszach i wokalu. Piosenka zajęła piąte miejsce z ośmiu propozycji.
De Sykes była członkinią "Birds of Paris" obok Madeline Bell, Joanne Stone, Kay Garner, Sunny Leslie, Sue Glover, Vicki Brown i Katie Kissoon,chórku,który nagrywał wokale do nagrań grup disco w latach 70-tych.Była też członkinią zespołu Love & Kisses,producenta Aleca R Costandinosa.Śpiewała też w grupach "Sphinx" i "Voyage".Towarzyszyła też wokalnie Meat Loaf na jego płycie Bad Attitude z 1984r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Born with a Smile on My Face / Woman's Intuition	Stephanie de Sykes with Rain	09.1974	19[24]	-	M7 MSB 057	[written by Roger Holman , Simon May][produced by Barry Leng]

Jackie DeShannon

JACKIE DeSHANNON- Ur. 21.08.1944 r. w Hazel w stanie Kentucky, USA. Ta bardzo utalentowana piosenkarka i kompozytorka już jako dziecko miała okazję poznać muzykę gospel, country i bluesa. Występy na scenie rozpoczęła w wieku 15 lat.
W 1960 r. wyjechała do Los Angeles, inicjując karierę płytową serią nagrań dla mniejszych wytwórni. Jej współpraca z Sharon Sheeley zaowocowała kilkoma świetnymi piosenkami, w tym "Dum Dum" i "Heart In Hand" dla Brendy Lee i "Trouble" dla The Kalin Twins. Później podjęła równie owocne partnerstwo z Jackiem Nitzsche i Randym Newmanem. Z tym pierwszym napisała duży przebój grupy The Searchers z 1964 r. - "When You Walk In The Room".
Popularność w Wielkiej Brytanii doprowadziła do kilku jej występów w telewizji. Okres pobytu w Londynie zaznaczył się także kilkukrotną współpracą kompozytorską z Jimmym Pagem. Mimo nagrania całej serii świetnych singli, własna kariera wykonawcza Jackie nie osiągnęła równie wysokiego poziomu. Jej utwory wykonywali jednak tacy wykonawcy jak Helen Shapiro, Marianna Faithfull, The Byrds i The Critters. Do amerykańskiej Top 10 udało jej się wejść piosenką Burta Bacharacha do słów Hala Davida "What The World Needs Now Is Love" z 1965 r., ale największy sukces osiągnęła cztery lata później, gdy utwór "Put A Little Love In Your Heart" wskoczył na miejsce 4. na tej samej liście.
Jak udawadniają albumy Jackie i Your Baby Is A Lady, DeShannon także w latach 70. komponowała i nagrywała znakomite utwory pop, nie potrafiła jednak utrzymać równie wysokiego poziomu w kolejnej dekadzie. Nadal dostarczała hitów innym wykonawcom, takich jak "Betty Davis Eyes" (Kim Carnes, 1981 r.), "Breakaway" (Tracy Ullman, 1983 r.) i "Put A Little Love In Your Heart" (Annie Lennox i Al Green, 1988 r.) Jej pozycja jako jednej z czołowych kompozytorek lat 60., pozostaje niekwestionowana.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Little Yellow Roses / Oh, Sweet Charlot	Jackie DeShannon	09.1963	85[3]	-	Liberty LIB 55 602
When You Walk in the Room / 'Til You Say You'll be Mine	Jackie DeShannon	01.1964	84[5]	-	Liberty LIB 55 645	[written by Jackie DeShannon]
Oh Boy / I'm Looking for Someone to Love	Jackie DeShannon	04.1964	85[5]	-	Liberty LIB 55 678	[#10 hit for Crickets in 1957][written by Norman Petty,Buddy Holly][produced by Dick Glasser]
What the World Needs Now Is Love / It's Love Baby	Jackie DeShannon	07.1965	68[2]	-	Liberty LIB 66 110	[written by Burt Bacharach & Hal David]
Put a little love in your heart	Jackie DeShannon	09.1969	15[21]	-	Imperial IRK 3129	[written by Jimmy Holiday, Randy Myers, Jackie DeShannon]

Bobby Day

Bobby Day-[właściwie Robert James Byrd][ur. 1.07.1928r-zm. 27.07.1990r],amerykański wokalista,autor piosenek i producent ery wczesnego rock'n'rolla i rhythm'n'bluesa.Urodził się w Forth Worth,po czym mając piętnaście lat przeniósł się wraz z rodziną do Los Angeles.
Jako członek rhythm'n'bluesowej grupy The Hollywood Flames ,koncertując i nagrywając,używał pseudonimu Bobby Day .Przez kilka lat odnosił umiarkowane sukcesy na Zachodnim Wybrzeżu jako część duetu Bob & Earl.W 1957r założył własną grupę Satellites z którą nagrał trzy utwory,które do dzisiaj są standartami rock'n'rolla.
Był znanym autorem piosenek pisząc minn. "Over and Over" ,który był hitem w wykonaniu Dave Clark Five w 1965r,"Little Bitty Pretty One" spopularyzowane przez Thurstona Harrisa w 1957r,Clyde McPhattera w 1962 i Jackson Five w 1972r.
Jest pamiętany jako wykonawca nagranego w 1958r singla z piosenką "Rockin' Robin",autorstwa Leona Rene.Sprzedano ponad milion egzemplarzy tej płyty,która zyskała miano "Złotej Płyty".Póżniej ten utwór z dużym powodzeniem nagrywali Bob Luman w 1958, The Hollies w 1964, Gene Vincent w 1969, Michael Jackson w 1972, i McFly w 2006r.Day zmarł na raka w 1990r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Rock-in Robin	Bobby Day	09.1958	9[22]	-	Leedon LS 511	[written by Jimmy Thomas]
Over and Over	Bobby Day	10.1958	82[2]	-	Leedon LS 511	-
Ain't gonna cry no more	Bobby Day	10.1959	97[2]	-	Leedon LS 569	-

Dolly Dawn

Pieszczotliwie nazywana "szampańską wokalistką big bandów",Dolly Dawn (właściwie Teresa Anna Maria Stabile) była jednną z najbardziej popularnych wokalistek przełomu lat 30-tych i 40-tych. Córka włoskich emigrantów, Dawn była nastolatką, kiedy pojawiła się w lokalnej audycji radiowej pod pseudonimem Billie Starr . Jej stały pseudonim, Dolly Dawn, został nadany jej przez felietonistkę New York Journal-American ,Harriet Mencken.
Jako członkini George Hall Taft Orchestra Dawn codziennie występowała w audycji radiowej CBS z hotelu Taft.Pamiętana z pełnej pasji ballad,które okazały się szlagierami tego okresu jak:"Every Minute of the Hour", "When the Poppies Bloom Again", "Oh! Ma Ma (The Butcher Boy)", "Says My Heart", "My Yellow Basket" i "My Own" .W pewnym momencie była jedyną artystką mającą kontrakt nagraniowy w dwóch konkurujących wytwórniach płytowych.Nagrywała dla oddziału RCA,wytwórni Bluebird z orkiestrą George Halla jak i dla Vocalion jako Dolly Dawn & Her Dawn Patrol.Wpływowy publicysta Walter Winchell twierdził, że śpiewała "jak kanarek", a wokalista Ella Fitzgerald przypisuje jej duży wpływ na swoją karierę.
Przeżywała swój revival w 1975r po wydaniu przez RCA dwypłytowej kompilacji nagrań z George Hall Orchestra .Doprowadziło to do serii występów w klubach jazzowych oraz kabaretów w Nowym Jorku. W 1980 roku, Larry Taylor z Chelsea Music Society zorganizował jej występy w dzielnicy łacińskiej i Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku.Ich powodzenie doprowadziło do nagrania dwóch nowych albumów, Smooth as Silk i Memories of You dla Audiophile.4 lutego 1998 r., Dawn została wpisana do Big Band Hall of Fame podczas ceremonii w West Palm Beach na Florydzie.Zmarła na niwydolność nerek w dniu 11 grudnia 2002 roku.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
So you're the one	Dolly Dawn & Her Dawn Patrol	07.1941	-	-	Regal Zonophone G 2433	-

Spencer Davis Group

Zespół założony w 1962 r. w Birmingham jako The Rhythm And Blues Quartet, w składzie: Spencer Davis (ur. 17.07.1941 r. w Swansea, Południowa Walia; gitara, śpiew), Steve Winwood (ur. 12.05.1948 r. w Birmingham, Anglia; gitara, organy, śpiew), Muff Winwood (właśc. Mervyn Winwood, ur. 15.06.1943 r. w Birmingham, Anglia; bas) i Pete York (ur. 15.08.1942 r. w Redcar w hrabstwie Cleveland, Anglia; perkusja).
Lektor języka niemieckiego Davis, starszy z braci Winwoodów oraz perkusista York byli już wykonawcami o sporym doświadczeniu, które nabyli grając uprzednio jazz tradycyjny i nowoczesny blues oraz skiffle. Stopniowo jednak w zespole zaczął dominować samorodny talent młodszego Winwooda. Występy grupy na scenach klubowych cieszyły się dużym wzięciem publiczności, ale ich bluesowo-popowe nagrania nic sprzedawały się najlepiej.
Przełom nastąpił w 1965 r. wraz z singlem "Keep On Running", który doszedł do l. miejsca w Wielkiej Brytanii. Krótko po nim pojawił się kolejny hit notowany na samym szczycie "Somebody Help Me" i trzy niewiele mniejsze przeboje: "When I Come Home", "Gimme Some Lovin'", oraz "I'm A Man". W tym okresie muzycy wystąpili też w niskobudżetowym filmie brytyjskim "The Ghost Goes Gear". W ciągu całej kariery ich menedżerem był Chris Blackwell, założyciel wytwórni Island Records. Wśród licznych komentarzy prasowych i po miesiącach spekulacji, w kwietniu 1967 r. z zespołu odszedł Steve Winwood, by założyć grupę Traffic. Jak na ironię, wśród grup firmujących wydany w tym samym roku album ze ścieżką dźwiękową z filmu Here We Go Round The Mulberry Bush znalazł się zarówno Traffic jak i The Spencer Davis Group. W ślad za Stevem również Muff Winwood opuścił formację i zatrudnił się w wytwórni Island jako szef działu ds. kontaktów z artystami. Do Spencera Davisa dołączyli tymczasem Phil Sawyer, (ur. 8.03.1947 r.), którego szybko zastąpił Ray Fenwick (gitara) z formacji After Tea, oraz Eddie Hardin (właśc. Edward Harding, ur. 19.02.1949 r.; klawisze). Ten ostatni miał głos łudząco podobny do Steve'a Winwooda.
Zespół nie zdołał utrzymać popularności, choć nagrał jeszcze dwa mniejsze hity: "Mr Second Class" oraz psychodeliczny "Time Seller". W trakcie kolejnych zmian do składu doszli Dee Murray i Dave Hynes (zastąpiony wkrótce przez Nigela Olssona), a Hardin i York odeszli by założyć własną grupę, która odniosła pewien sukces, głównie w Europie, w czasie progresywnego boomu lat 1969-70.
W lipcu 1969 r. Spencer Davis rozwiązał zespół i przeprowadził się do Ameryki, gdzie zajął się interesami, pracując w oddziałach ds. kontaktów z artystami różnych dużych wytwórni płytowych. Równocześnie kontynuował karierę jako solista. W 1973 r. reaktywował swoją formację, w składzie: Davis/York/Hardin/Fenwick oraz basista Charlie McCracken, występujący uprzednio w grupie Taste. "Nowy" zespół nagrał dwa albumy i singla "Catch Me On The Rebop" odbył tournee po USA i Europie, po czym rozwiązał się.
W 1990 r. Davis ponownie wskrzesił na krótko swój zespół, w którym tym razem znaleźli się Don Kirkpatrick i Ed Tree (gitary), Rick Sevatte (klawisze), Charlie Harrison (bas) i Bryan Hitt (perkusja; eks-Wang Chung).

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Keep on running / High time baby	Spencer Davis Group	02.1966	21[12]	5[6]	Festival FK 1230/Fontana TF 267514	[written by Jackie Edwards]
Somebody help me / Stevie's blues	Spencer Davis Group	06.1966	-	20[1]	-/Fontana TF 267561	[written by Jackie Edwards]
Gimme some lovin' / Blues in F	Spencer Davis Group	01.1967	6[18]	5[9]	Festival FK 1598/Fontana TF 267647	[written by Steve Winwood/Muff Winwood/Spencer Davis]
I'm a man / I can't get enough of it	Spencer Davis Group	03.1967	16[11]	-	Festival FK 1670/Fontana TF 267669	[written by Steve Winwood/Jimmy Miller]
Time seller/Don' t want you no more	Spencer Davis Group	09.1967	37[10]	-	United Artists UAK 1985/-	[written by Davis/Hardin]

Skeeter Davis

Skeeter Davis [właściwie Mary Frances Penick]-[ur. 30.12.1931r-zm. 19.09.2004r],amerykańska piosenkarka country,najbardziej znana z piosenek łączących pop z country na początku lat 60-tych.Zaczynała swoją karierę jako członkini Davis Sisters na początku lat 50-tych.


Pod koniec lat 50-tych zdecydowała się na karierę solową.Jej najbardziej znanym przebojem była piosenka "The End of the World" z 1963r.Jedna z pierwszych kobiet odnosząca sukcesy na scenie country,wywarła duży wpływ na póżniejszą twórczość Tammy Wynette i Dolly Parton.
Była pierwszym z siedmiu dzieci Williama i Punzie Penick, urodzona w Dry Ridge, Kentucky.W 1947r jej rodzina przeniosła się do Erlanger,gdzie Skeeter poznaje Betty Jack Davis w Dixie Heights High School,swoją przyjaciółkę.Razem zakładają grupę The Davis Sisters,z którą występują w programie Barnyard Frolics stacji WJR w Detroit.Steve Sholes,producent z wytwórni RCA zaproponował ansamblowi kontrakt nagraniowy w 1953r.Ich największym sukcesem był singiel "I Forgot More Than You'll Ever Know" ,który wspiął się na szczyt listy country w tym samym roku.
Podczas gdy wspomniana piosenka zdobywała listy przebojów,członkinie zespołu uległy grożnemu wypadkowi samochodowemu w którym zginęła Betty Jack Davis,a Skeeter odniosła wiele obrażeń.Po tym wypadku Skeeter i siostra Betty Jack,Georgia kontynuowały karierę jako Davis Sisters do 1956r.
Skeeter Davis w 1958r postanowiła wrócić do muzyki country już jako solistka,nagrywając ponownie dla RCA,współpracując z gitarzystą i producentem muzycznym Chetem Atkinsem.Tego roku nagrała "Lost Geisha Girl",będąca odpowiedzią na hit Hanka Locklina "Geisha Girl",która trafiła na listę country,stając się jej pierwszym solowym hitem.Atkins pracujący jako gitarzysta podczas tych sesji,nawiązywał do brzmienia Davis Sisters i jego brzmienie można odnależć w nagraniach Skeeter z tego okresu jak chociażby "Am I That Easy to Forget".
Jej kolejne hity to "Set Him Free" z 1959r,oraz z tego samego roku "Homebreaker".Została członkinią Grand Ole Opry i została nominowana do nagrody Grammy [jako pierwsza artystka country] za utwór "Set Him Free".W 1960r jej piosenka "(I Can't Help You) I'm Falling Too" była pierwszym hitem,który dostał się na listę Hot 100 Billboard Singles.Rok póżniej podobne osiągnięcie ma za sprawą instrumentalnego hitu Floyda Cramera "Last Date",przerobionego na piosenkę "My Last Date (With You)" .
W 1963r odnotowuje swój największy sukces za sprawą singla "The End of the World",którego sprzedaż przekroczyła 1mln egzemplarzy.Davis otrzymała pięć nominacji do nagrody Grammy w kategorii najlepsza wokalistka country- w 1964r ("He Says the Same Things to Me"), 1965 ("Sunglasses"), 1967 ("What Does It Take"), i 1972 ("One Tin Soldier").Była też uznaną autorką piosenek,napisała ich około 70-ciu,które nagrywali minn. Ann-Margret, Pat Boone, Kay Starr, Joni James.
Po 1963r kontynuowała sukcesy piosenkami "I'm Saving My Love" oraz Gonna Get Along Without Ya Now,będąca coverem piosenki Patience and Prudence z 1956r.W 1965r nagrywa w duecie z Bobby Bare "A Dear John Letter",utwór ,który w oryginalnej wersji wykonywali Jean Shepard i Ferlin Husky w 1953r.W tym czasie nagrywa też kilka albumów,w tym jeden ,Skeeter Davis Sings Buddy Holly,poświęcony pamięci tego wybitnego artysty.Album "What Does It Take? (To Keep a Man Like You Satisfied)" z 1967r przyniósł hit o tym samym tytule.
Na początku kolejnej dekady wydaje kolejny przebój na liście country-"I'm a Lover (Not a Fighter)" i duet z Bobby Bare "Your Husband, My Wife".Niestety jej obecność na listach bestsellerów jest coraz rzadsza,a single takie jak "It's Hard to Be a Woman" i "Love Takes a Lot of My Time" już na nie nie trafiają.
W latach 70-tych regularnie natomiast koncertuje na Barbadosie w Singapurze i Szwecji zyskując tam lokalną popularność.W 1973r na krótko wraca przebojem "I Can't Believe That It's All Over". W tym samym czasie dostaje 15-to miesięczne zawieszenie na występy w Grand Ole Opry,za szerzenie politycznych treści podczas swoich koncertów.Zwraca się ku muzyce religijnej nagrywając dla wytwórni Mercury.Davis mieszkała w Brentwood, Tennessee od lat 60-tych do swojej śmierci w 2004r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
My Last Date (With You)/Someone i'd like to forget	Skeeter Davis	01.1961	73[5]	-	RCA 10 993	-
The End of the World/Somebody loves you	Skeeter Davis	04.1963	32[12]	-	RCA 101399	[written by Arthur Kent, Sylvia Dee][produced by Chet Atkins]
I Can't Stay Mad at You/It was only a heart	Skeeter Davis	10.1963	46[13]	-	RCA 47-8219	-
Gonna Get Along Without You Now/Now you're one	Skeeter Davis	05.1964	75[2]	-	RCA 47-8347	-