Niki Davis

Niki Davis , alias Licinia Gizzi (czasami znana jako jako Nicky Davis) ( ur.13 styczniu  1936r ), była włoską piosenkarką .Mając szesnaście lat ze swoją przyjaciółką  Angelą De Parde bierze udział w Duo Festiwal  , dokonuje pierwszych nagrań i pierwsze  trasy; w tym czasie przyjmuje pseudonim Nicla Giano .

Duet rozpadł się kilka lat później ,a Niki podpisuje kontrakt jako solistka z Bluebell przyjmując pseudonim Niki Davis .

W 1960 roku bierze udział w Sei giorni della canzone z piosenką Nuvole ; w następnym roku   w festiwalu w Sanremo w 1961 roku z Pozzanghere , wystepując z Tonym Renisem , współautorem piosenki.

Odeszła do życia prywatnego w połowie lat 60-tych.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Never on sunday	Niki Davis	02.1961	86[7]	-	W&G WG-S 1091	-

Dave Davies

Dave DAVIES (właśc. David Russell Gordon Davies; 3.02.1947. Muswell Hill, Londyn, Wielka Brytania) - voc, g, bnjo, k, b, dr; kompozytor, autor tekstów, producent nagrań. Na dwunaste urodziny dostał od matki gitarę Harmony Meteor i w krótkim czasie nauczył się na niej grać. Jego idolami byli gitarzyści rock'n'rollowi, przede wszystkim Chuck Berry, Eddie Cochran, Duane Eddy oraz Cliff Gallup z zespołu Gene'a Vincenta.
Wyrzucony ze szkoły, pracował krótko w sklepie muzycznym przy Leicester Square (dokonywał drobnych napraw instrumentów). W 1961 utworzył wraz z bratem, Rayem Daviesem, grupę nazwaną po kilku innych przymiarkach The Kinks. Chociaż komponował niewiele, był bez wątpienia współtwórcą jej sukcesu jako gitarzysta o niezwykle oryginalnym jak na połowę lat sześćdziesiątych stylu gry - jego proste, pełne brutalnej siły riffy o brudnym brzmieniu uzyskanym z pomocą tandetnego wzmacniacza lampowego Elpico wyprzedziły o kilka lat epokę hard rocka i heavy metalu (np. You Really Got Me, All Day And All Of The Night).
Wierny The Kinks, jednej z najpopularniejszych i najwybitniejszych obok The Beatles, The Rolling Stones i The Who brytyjskich formacji, jakie zadebiutowały w tamtym czasie, kilkakrotnie podejmował też trudy kariery solowej. Pierwszy singel sygnowany przez niego nazwiskiem, wydany w lipcu 1967 przez Pye, zawierał co prawda utwory skomponowane dla The Kinks, nagrane z towarzyszeniem The Kinks i wydane też na płycie The Kinks ("Something Else By The Kinks"): Death Of A Clown i Love Me Till The Sun Shines.
Na następnych małych płytach przeważały już jednak piosenki stworzone i nagrane specjalnie z myślą o nich: Susannah's Still Alive/Funny Face z listopada 1967, Lincoln County/ There's No Life Without love z sierpnia 1968 i Hold My Hand/Creeping Jean ze stycznia 1969 (ponadto w kwietniu 1968 ukazała się czwórka "Dave Davies Hits"). Miał też nagrać solowy album, ale pracę nad nim przerwał rozgoryczony faktem, że każdy jego kolejny singel znajduje mniej nabywców (po latach, w 1987, jego piosenki z tego okresu zebrano na "The Album That Never Was").
Dopiero w latach osiemdziesiątych rozpoczął karierę solową z prawdziwego zdarzenia i nagrane wtedy płyty -"Dave Davies" z września 1980, "Glamour" z października 1981 i "Chosen People" z sierpnia 1983 - spełniły swoją rolę. Pokazały, że potrafi komponować piosenki niemalże dorównujące utworom pisanym przez brata, i w 1986, po raz pierwszy w ponaddwudziestoletniej karierze The Kinks,jego dzieło, a nie Raya, umieszczono na stronie A singla (Rock'n'Roll Cities). Nie zyskały jednak większej popularności, i dopiero w 2000 wydał następne albumy: "Fortis Green" z domowymi nagraniami i "Crystal Radio" z cyklem piosenek komentujących jego własne badania dotyczące niezidentyfikowanych obiektów latających. Był współtwórcą muzyki do dwóch filmów Johna Carpentera: In The Mouth Of Madness (W paszczy szaleństwa; 1994) i The Village Of The Damned (Wioska przeklętych; 1995). Czasem też komponował dla innych wykonawców, takich jak Shel Naylor. Jako producent nagrań współpracował m.in. z Claire Hammill i Cafe Society. Opublikował wspomnienia: Kink - An Autobiography (1996).

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Death of a Clown/Love Me Till the Sun Shines	Dave Davies	08.1967	44[10]	10[6]	Astor AP 1401/Pye 7N 17 356	[written by Dave Davies, Ray Davies][produced by Shel Talmy]

Bryan Davies

Bryan Davies -australijski wokalista pochodzący z Sydney,urodzony w 1945r,który skupił uwagę australijskich fanów rocka w 1959r.Jego wygląd i łagodna odmiana rocka jaką wykonywał uczyniły go idealnym wykonawcą w telewizyjnych show typu Sing! Sing! Sing! czy Bandstand,w którym Davies regularnie występował.Piosenki dla niego pisał uznany kompozytor Jay Justin,który komponował dla wielu znanych artystów jak:Little Pattie, Slim Whitman i Reg Lindsay.
Bryan swój debiutancki występ telewizyjny miał w programie Teen Time 27 września 1960r,będąc w drugiej klasie High School at Canterbury Boys.W 1961r podpisuje kontrakt nagraniowy z HMV,po czym wydaje swój pierwszy przebój "Dream Girl" będący coverem piosenki Marka Wyntera.W ciągu następnych 12 miesięcy następne trzy single trafiły do Top40 australijskiej listy bestsellerów,"Five Foot Two", "I Don't Want To Be Alone", "Love and Money" .Po objeżdzie całej Australii,Bryan doczekał się własnego programu telewizyjnego dla młodzieży w ABC Television.Mając 17 lat został najmłodszym prowadzącym swój własny telewizyjny show na świecie.
W jego programie The Bryan Davies Show [1962-1963] regularnymi gośćmi byli Neil Williams, Judy Cannon i Don Burrows Sextet.Ilustracją jego sukcesu stał się czerwony Jaguar,którego wjazd zaczynał każdy program.Od 1964r razem z The Delltones, Dig Richards, Justinem i swoją dziewczyną Jackie Weaver występował w widowisku skierowanym dla młodej publiczności,w Palace Theatre w Sydney,napisany i wyprodukowany przez Billa Watsona.
W 1963r spotyka sławnego brytyjskiego kompozytora i producenta Norrie Paramoura,podczas jego wizyty z występami w Australii Helen Shapiro,który namawia go na wyjazd do Anglii.Dokonało się to w lutym następnego roku,gdzie dwa miesiące póżniej nagrywa pod okiem Paramoura.Odnosi w Anglii umiarkowane sukcesy po czym wraca w pażdzierniku do ojczyzny,by kontynuować swoją karierę.Jego pierwszy po powrocie występ w programie Bandstand zaszokował publiczność,dzięki swoim długim włosom i ciuchom z Carnaby Street co było zwiastunem ery Beatlomanii.Jednym z ważniejszych singli z tego okresu Daviesa był "I Need You" z listopada 1965r.Jego ostatnim sukcesem na listach przebojów był singiel "Alberta" z czerwca 1967r.
Mimo nieobecności na listach przebojów kontynuje swoją karierę do dnia dzisiejszego występując głównie na scenie muzycznej Sydney.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Dream Girl / Then I'll Know	Bryan Davies	06.1961	5[21]	-	HMV EA 4425	-
Five Foot-Two / Ladder of Love	Bryan Davies	10.1961	16[15]	-	HMV EA 4444	-
Slicin' Sand Twist/Twist-n-Twirlin'	Bryan Davies	02.1962	40[7]	-	HMV EA 4456	-
Tenpin bowling	Bryan Davies	08.1962	40[13]	-	HMV EA 4466	-
Sad sixteen/Don't love	Bryan Davies	12.1962	80[6]	-	Columbia DO 4327	-
Without a shoulder to cry on	Bryan Davies	03.1963	88[1]	-	HMV EA 4479	-
I don't like to be alone	Bryan Davies	10.1964	43[20]	-	HMV EA 4652	-
Tell the Other Guy / My Dream of You	Bryan Davies	12.1964	35[10]	-	Columbia DO 4531	-
With love from Jenny	Bryan Davies and Little Pattie	01.1967	88[5]	-	HMV EA 4812	-
Alberta / I Only Dream of You	Bryan Davies	04.1967	38[13]	-	HMV EA 4845	-

Teri De Sario

Teri Lynn DeSario (urodzona 27 listopada 1951r) to amerykańska wokalistka z Miami , na Florydzie .
DeSario pracowała z kilkoma gatunkami muzycznymi  po ukończeniu liceum. Była wokalistką , grała na recorderze i harfie w latach 1970-1977 z grupą muzyki średniowiecznej i renesansowej, Early Music Consort, kierowanej przez   członka Pro Musica ,Arnolda  Graysona.
 Zaczęła karierę jako wokalistka i kompozytorka w gatunku folk, a następnie rozszerzyła swoją miłość do muzyki  jazzowej . Po ślubie z trębaczem, aranżerem i kompozytorem Billem Purse założyli   wspólny pop-folk-jazzowy ansambl o nazwie Abacus.
Pewnej  nocy długowłosy mężczyzna wszedł do klubu, gdzie występowała, twierdząc, że jest producentem Bee Gees; okazało się, że rzeczywiście tak było. Barry Gibb usłyszał jej demo  i był tak zainspirowany wokalem DeSario, że napisał dla niej piosenkę   " Ain't  Nothing Gonna Keep Me from You " co pomogło jej uzyskać kontrakt płytowy.

"Ain't Nothing Gonna Keep Me from You" z 1978 roku było pierwszym  przebojem DeSario ,  z jej pierwszego albumu Pleasure Train , również wydanego w roku 1978. Mimo, że pierwszy singiel stał się  # 43 na listach przebojów w USA, nie była tak naprawdę  zadowolona z   nagrania i chciała podążyć w nowym kierunku.
To właśnie wtedy spotkała starego szkolnego kolegę , Harry Wayne Casey'a (Kc) z KC and the Sunshine Band . W Stanach Zjednoczonych, DeSario znana jest głównie z jej duetu z KC, wokalistą R & B i grupy funk KC and the Sunshine Band z coveru Barbary Mason , " Yes, I'm Ready " z 1980 r(# 2 na liście Billboard Hot 100 ) z jej drugiego albumu Moonlight Madness , wydanego w 1979 roku.Następne single ( utwór tytułowy albumu) "Moonlight Madness" i remake "Dancin' in the Streets", nie weszły do Billboard Top 40.

Pod koniec 1980 roku,  jej przebój " Yes, I'm Ready " zyskując status  one-hit wonder. Postanowiła nagrać dwa albumy dla Casablanca, Caught , album, który odzwierciedlał jej sytuację z wytwórnią płytową i Relationships , którego wydanie zostało  wstrzymane, gdy sama firma zmieniła kierunek muzyczny. Nagrała dwa   chrześcijańskie albumy dla Word Records , A Call to us All , i  Voices in the Wind , które zostały napisane wspólnie   i wyprodukowane z Billem Purse . W 1986 roku została nominowana do nagrody  Grammy w kategorii gospel ,Best Female Performance. Pisała   i pojawiała się na albumach różnych artystów. W tym samym czasie, jej muzyka była popularna w Japonii i na Filipinach. Muzyka stała się bardziej dla DeSario introspekcją dla coraz bardziej kwestionowanego konserwatywnego chrześcijaństwa. Wreszcie w 1986 roku, poprosiła, aby zwolniono ją z kontraktu w Worda Records.

DeSario dzieli swoje życie w Niemczech i Miami, a od czasu do czasu śpiewa z The Marschfellows w Niemczech. Jest również częścią chrześcijańskich grup muzycznych i koncertuje z nimi.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Yes I'm Ready	Teri De Sario	03.1980	30[13]	8[12]	Casablanca NB 2227/Casablanca NB 2227	-

Lynsey De Paul

Lynsey de Paul (ur. jako Lyndsey Monckton Rubin ; 11 czerwca 1948r -zm.1 października 2014r) była angielską piosenkarką i autorką piosenek. Miała przeboje w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych w latach 70-tych, począwszy od singla "Sugar Me".
Reprezentowała Wielką Brytanię w konkursie Eurowizji , a następnie miał udaną karierę jako kompozytorka, aktorka i telewizyjna gwiazda.

Była dzieckiem Mety (z domu de Groot) i Herberta Rubina,  dewelopera . Byli rodziną żydowską, i mieli jeszcze jedno dziecko, Johna  (ur.1944r). De Paul twierdziła później, że ona i jej brat doznawali przemocy fizycznej z rąk swego ojca.  Uczęszczała do South Hampstead High School następnie Hornsey College of Art , obecnie część Middlesex University . Uczęszczając do Hornsey College i chcąc wyjść z domu, zaczęła projektować okładki dla artystów, które wymagały   słuchania ich utworów. Od dochodów uzyskanych z projektów, nabyła swoje pierwsze mieszkanie, w którym mogła pisać piosenki.

Trzy z jej najwcześniejszych piosenek były napisane wspólnie z Don Gouldem i nagrane przez Jacka Wilda, "Takin 'It Easy" i "Bring It  On Back to Me" z albumu Everything's Coming Up Roses , który został wydany w 1971 roku. Kolejny utwór wspólnie napisany przez nią, tym razem z Edwardem Adamberry, zwany "EOIO", został nagrany przez Wilda jako utwór na jego   albumie z 1972r , A Beautiful World ,  wydany także jako singel The Beads.

Po tych początkowych sukcesach, została polecona wydawnictwu muzycznemu ATV-Kirshner , gdzie dołączyła do grupy profesjonalnych kompozytorów, które obejmowało Barry'ego Blue i Rona Rokera .

Przełom nastąpił na początku 1972 roku jako współautorki (z Ronem Rokerem) hitu z Top 10   "Storm in a Teacup",zespołu Fortunes. De Paul wykonała piosenkę w tym samym roku w programie BBC The Two Ronnies .  W tym czasie miała też sukces na listach przebojów w Holandii jako autorka "On the Ride", przeboju Continental Uptight Band. Napisała piosenkę "Sugar Me" dla Petera Noone , ale jej chłopak, Dudley Moore , zasugerował, że powinna nagrać wersję demo , aby menedżer Gordon Mills , przekonał się,że to ona powinna nagrać ten utwór. Wydany jako singiel" Sugar Me "dotarł do Top 10 na UK Singles Chart ,  a także na szczyty list przebojów singli w Holandii, Hiszpanii i Belgii. Utwór został nagrany w USA przez Nancy Sinatrę i Claudine Longet , a później przez innych muzyków.

De Paul  regularnie pojawia się na listach przebojów i  TV w ciągu najbliższych pięciu lat. Kontynuacją singla  "Sugar Me" został utwór "Getting a Drag" (UK No. 18). Po niepowodzeniu jej trzeciego singla "All Night", który został napisany z Rokerem, de Paul wróciła na Top20 z " Will not Somebody Dance With Me ",który był również hitem w Irlandii i Holandii. Ballada zdobyła nagrodę Ivor Novello  Awards ,a Lynsey była pierwszą kobietą ,która  zdobyła tę nagrodę.

Drugą nagrodę Ivor Novello Awards zdobyła rok później  z "No Honestly", który był również  tematem z  przebojowej komedii  ITV No, Honestly i stał się jej kolejnym hitem z UK Top 10 .Strona B   tego singla była wersją de Paul    "Central Park Arrest", piosenka napisana dla Thunderthighs która była przebojem kilka miesięcy wcześniej.  De Paul póżniej wydała kilka kolejnych singli w latach 70 i  początku lat 80-tych, w tym  hit "My Man and Me".

De Paul kontynuowała pisanie piosenek dla wielu artystów . W ciągu pięciu lat (1972-77), napisała w sumie czternaście brytyjskich przebojów z Singles Chart,  zwłaszcza "Dancin' (on a Saturday Night)", który był hitem  współautora Barry'ego Blue . Piosenki De Paul dotarły na listy przebojów w wielu krajach, w tym USA, Japonii, Niemiec, Holandii, Francji, Szwajcarii, Belgii, Austrii, Szwecji, Norwegii, Kanady i Australii. Zajmowała się także produkcją i aranżacją  na wielu z tych nagrań.

" Rock Bottom ", który napisała z Mike Moranem ,reprezentował Wielką Brytanię w Konkursie Piosenki Eurowizji w 1977r . Jak się  później okazało,  ​​był również sposobem na ominięcie furtek prawnych, które uniemożliwiały jej  podpisanie akcesu do nowej wytwórni.  Mimo, że zajął drugie miejsce w konkursie Eurowizji, stał się hitem Top 20 w wielu krajach europejskich, w tym we Francji, Niemczech, Austrii i Szwajcarii, gdzie osiągnął szczyt  listy singli .

De Paul i Moran następnie napisali wiele innych piosenek razem, takich jak "Let Your Body Go Downtown" (1977),  nr 38 UK hit dla  Martyn Ford Orchestra;nastepnie "Going to a Disco" oraz "Without You" i "Now and Then", który ukazał się na płytach Tigers and Fireflies i Just a Little Time , odpowiednio.

Po trzyletnim pobycie w Kalifornii pod koniec lat 70-tych i na początku  80-tych z partnerem w tym momencie, aktorem Jamesem  Coburnem , de Paul wróciła do Anglii. W tym okresie,   napisała z Terry Brittenem "A Little TLC", który nagrał Sam Hui i wygrał  główną nagrodę RTHK Top 10 Gold Songs Award w Hong Kongu w roku 1986. Chociaż kontynuowała pisanie piosenek dla artystów tak różnych jak Shirley  Bassey , funk /soulowego   Heatwave , Marti Webba i Real Thing ,   również udzielała się jako aktorka, występując w  musicalach i sztukach,jako prezenterka przeprowadza wywiady  w TV.

De Paul komponuje także jingle dla stacji radiowych, w tym Capital Radio . W 1983 roku pojawiła się na konferencji Partii Konserwatywnej ,  gdzie śpiewała piosenkę skomponowaną specjalnie na tę okazję: "Vote Tory, Tory, Tory/For election glory".
Zmarła 1 pażdziernika 2014r na wskutek wylewu.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Sugar me	Lynsey De Paul	10.1972	4[19]	-	MAM MAM 9992	-

De Mont

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Close to the edge	De Mont	10.1989	98[3]	-	Giant 655151 7	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Body Language	De Mont	10.1989	98[1]	-	Giant 465270 1	-

Paco de Lucía

Paco de Lucía, wł. Francisco Sánchez Gómez (ur. 21 grudnia 1947 w Algeciras na południu Hiszpanii) – hiszpański gitarzysta flamenco. Na cześć swojej matki Lucíi Gómez występuje pod scenicznym pseudonimem Paco de Lucía.
Otoczenie wirtuozami gitary oraz kontakt z muzyką flamenco sprzyjało kreowaniu jego kariery. Ojciec Antonio Sanchez i starszy brat Ramon de Algeciras, byli jego pierwszymi nauczycielami i już od najmłodszych lat dbali o jego wykształcenie muzyczne, przekazując mu techniczną wiedzę oraz własne doświadczenia.
De Lucia w wieku 5 lat otrzymał od ojca swoją pierwszą gitarę i rozpoczął naukę gry flamenco (1952-58). Do jego nauczycieli można zaliczyć wielu wybitnych gitarzystów, m.in. Nino Ricardo, Miguela Borrull, Mario Escudero czy Sabicasa. W 1958 debiutował publicznym występem w Radio Algeciras. Rok później otrzymał nagrodę specjalną w konkursie Festival Concurso Internacional Flamenco de Jerez de la Frontera. W 1963 wyruszył w pierwszą zagraniczną podróż jako gitarzysta z grupą akompaniujących mu tancerzy Jose` Greco, z którymi koncertował przez 3 sezony.
W tym czasie w Nowym Jorku poznał sławnych gitarzystów Nino Ricardo oraz Sabicasa, który zachęcił go do określenia i podążania własnym stylem flamenco. Rozważając podjęcie dalszej nauki u boku Nino Ricardo, przeniósł się w 1964 wraz z rodziną do Madrytu i już rok później nagrał z nim 2 albumy (oraz 3 nagrania z bratem Ramonem de Algeciras). W 1967 dołączył do Festival Flamenco Gitano, corocznej trasy koncertowej flamenco. W tym samym czasie nagrał swój pierwszy solowy album La fabulosa guitarra de Paco de Lucia, w którym można zauważyć wpływ Nino Ricardo, Sabicasa i Mario Escudero. Chcąc zerwać z narzucanym mu stylem, w 1969 nagrał Fantasia Flamenca, gdzie po raz pierwszy zdefiniował swój własny styl, który w pewnych motywach odbiega od przyjętych tradycji i reguł muzyki flamenco. Dla Paco de Lucii rozpoczął się najlepszy okres w karierze, jego niepowtarzalny styl uwydatniał się coraz bardziej w El Duende Flamenco (1972), Fuente y Caudal (1973) oraz Almoraima (1976). Nagrał także singel Entre dos Aguas, który przyniósł mu ogromną sławę.
W latach 1969-1979 nagrał dziewięć albumów ze słynnym później śpiewakiem flamenco Camaronem de la Isla, w którego wylansowaniu Paco miał znaczny udział.
Od 1977 koncertował i nagrał 2 płyty z Alem Di Meolą, Johnem McLaughlinem i Larrym Coryellem. W tym samym roku ożenił się z Casildą Varela, z którą ma troje dzieci. Kontakt z jazzem wpłynął na jego grę, gitarzysta poszukiwał nowych brzmień wzbogacając tym samym ubogi styl flamenco. W 1980 doszło do głośnego koncertu w piątkowy wieczór w San Francisco. John McLaughlin, Al Di Meola i Paco de Lucia zagrali przed 10-tysięczną publicznością i od tej pory ich nazwiska obiegły cały świat. Płyta Friday Night in San Francisco (1981) odniosła ogromny sukces i dotychczas sprzedana została w 1,5 mln egzemplarzy.
Współpraca tria została ostatecznie ukoronowana trzema albumami: Friday Night in San Francisco (1981), Castro Marin (1981) i Passion, Grace and Fire (1983). Paco de Lucia nagrał także muzykę do filmów takich jak Carmen Carlosa Saury, La Sabina i Los Tarantos José Luisa Borau, prezentowaną w prestiżowym teatrze de la Zarzuela w 1986. W 1981 założył sekstet z Pardo, Benevent, Dantas, de Algeciras i Pepe de Lucia. Utrzymywał również kontakt z Chickiem Coreą, co stanowiło początek owocnej współpracy obu muzyków.
Do rytmów czystego flamenco powrócił niespodziewanie w spektakularnym albumie Siroco (1987), jednak w 1990 wraz z sekstetem i pianistą Chicka Corei kontynuował styl pełen ekspresji. W 1991 nagrał z orkiestrą de Cadaques płytę Concierto de Aranjuez, a w 1993 z Paco de Lucia Sextett - Live in America. W 2004 De Lucia otrzymał nagrodę Księcia Asturii w dziedzinie sztuki, najważniejszą i najbardziej prestiżową nagrodę tego typu w Hiszpanii.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Friday Night in San Francisco	Paco de Lucía with John McLaughlin & Al Di Meola	09.1981	100[1]	-	CBS SBP 237625	-

Waldo De Los Rios

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Mozart Symphony No. 40 in G minor	Waldo De Los Rios	05.1971	2[20]	1[1][9]	Hispavox HVK 4115/Hispavox K 4115	-
Serenata #13 in C Major,K.525,Eine kleine nachtmusik	Waldo De Los Rios	10.1971	82[1]	-	Hispavox HVK 4306/-	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Symphonies for young & Old swingers	Waldo De Los Rios	05.1971	8[27]	-	Hispavox SHVL 934096/-	-
Mozartmania	Waldo De Los Rios	12.1971	31[10]	-	Hispavox SHVL 934312/-	-
Operas	Waldo De Los Rios	11.1973	58[12]	-	Hispavox L 34954/-	-

De La Soul

De La Soul - amerykański zespół hip-hopowy założony w 1987 w Long Island, stan Nowy Jork.
Charakterystyczne dla grupy są inteligentne teksty, z dużą dawką poczucia humoru oraz ekletyczne podkłady. Muzycy maja wkład w rozwój jazz rapu i alternatywnego hip-hopu.
Zespół składa się z trzech członków: Posdnuosa, Trugoy'a i Maseo. Zadebiutowali na amerykańskiej scenie muzycznej wydając krążek 3 Feet High and Rising. Album, zawierający żartobliwe gry słowne, innowacyjne sample i dowcipne skity został okrzyknięty arcydziełem. Zdobył nawet tytuł albumu roku magazynu NME, kojarzonego raczej z muzyka gitarową.
Był to największy sukces grupy, kolejne wydania sprzedawały sie coraz słabiej, mimo świetnych ocen krytyków. W 2006 zespół został uhonorowany nagrodą Grammy za nagranie wraz z Gorillaz singla Feel Good Inc..
Najnowszym albumem grupy jest Are You In?, wydany 28 kwietnia 2009 roku, na 20 rocznicę debiutanckiego 3 Feet High and Rising.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Say No Go	De La Soul	11.1989	-	11[14]	-/Festival K 766	[written by P. Huston, K. Mercer, D. Jolicoeur, V. Mason, P. Wynn and G. Clinton][produced by Prince Paul, De La Soul]
Eye Know	De La Soul	06.1990	-	17[8]	-/Festival K 10013	[written by P. Huston, K. Mercer, D. Jolicoeur, V. Masonn][produced by Prince Paul, De La Soul][sample z "(Sittin' On) The Dock of the Bay"-Otisa Reddinga]
Ring Ring Ring (Ha Ha Hey)	De La Soul	06.1991	4[20]	5[24][gold]	Liberation/Tommy Boy K 10 349/Festival K 10 349	[written by P. Huston, K. Mercer, D. Jolicoeur, V. Mason][produced by Paul Huston, De La Soul]
A Roller Skating Jam Named "Saturdays	De La Soul	09.1991	52[9]	4[12]	Liberation/Tommy Boy K 10 464/Festival K 10 464	[written by Kelvin Mercer, Paul Huston, Vincent Mason, Kamal Fareed Rodney Mathews][produced by Prince Paul]
Breakadawn	De La Soul	11.1993	-	15[6]	-/Festival C 12 152	[written by P. Huston, K. Mercer, D. Jolicoeur, V. Mason][produced by Prince Paul, De La Soul][sample z "I can't help it"-Michael Jackson;"Quiet storm"-Smokey Robinson;"Song and dance"-Bar-Kays]
Fallin'	Teenage Fanclub and De La Soul	05.1994	-	12[7]	-/Sony 660272	[written by K. Mercer, D. Jolicoeur, V. Mason, N. Blake, G. Love, R. McGinley, B. O'Hare][produced by Teenage Fanclub, De La Soul][piosenka z filmu "Judgment Night"][sample z "Free fallin'"-Tom Petty]
Stakes Is High	De La Soul	07.1996	-	27[6]	-/Festival C 1392	[written by K. Mercer, D. Jolicoeur, V. Mason, J. Yancey, A. Jamal, L. R. Lynn][produced by De La Soul, Jay Dee]
All Good?	De La Soul featuring Chaka Khan	02.2001	34[5]	-	Tommy Boy Tommy Boy 2154	[written by K. Mercer, D. Jolicoeur, V. Mason, C. Khan][produced by De La Soul]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
3 Feet High and Rising	De La Soul	10.1989	-	28[11]	-/Festival L 30 169	[produced by Prince Paul]
De La Soul Is Dead	De La Soul	06.1991	11[21]	6[21]	Liberation/Tommy Boy L 30 542/Festival L 30 542	[produced by Prince Paul,De La Soul]
Buhloone Mindstate	De La Soul	11.1993	-	40[3]	-/Festival L 31 072	[produced by Prince Paul,De La Soul]
Stakes Is High	De La Soul	08.1996	-	45[1]	-/Festival C 31 609	[produced by De La Soul, Spearhead X, Skeff Anselm, O.Gee, Jay Dee]
Art Official Intelligence: Mosaic Thump	De La Soul	08.2000	32[2]	-	Tommy Boy TBCD 1348/-	[produced by De La Soul, Supa Dave West, Rockwilder, Jay Dee, Mr. Khalyl, and Deaf 2 U Inc.]
Timeless,The best of...	De La Soul	06.2003	-	40[1]	-/Warner 504665972	[produced by Bob Power , De La Soul , Jay Dee , Prince Paul , Dave West]

DeFranco Family

Kanadyjski zespół popowy rodziny nastolatków z Port Colborne w prowincji Ontario, działający w składzie: Tony (ur. 31.08.1959 r.), Benny (ur. 11.07.1954 r.), Nino (ur. 19.10.1956 r.), Marisa (ur. 23.07.1955 r.) i Merlina (ur. 20.07.1957 r.).
W latach, gdy powodzeniem cieszyły się takie zespoły rodzinne, jak The Osmonds, Jackson Five czy Partridge Family, firma Laufer Publications, wydająca największe czasopisma młodzieżowe lansowała ten sympatyczny kwintet w Kanadzie. Na łamach takich pism, jak "Tiger Beat" czy "Fave", zorganizowano całą kampanię promocyjną, skoncentrowaną na osobie 14-letniego lidera -wokalisty, Tony'ego DeFranco. który przypominał nieco Donny'ego Osmonda.
Dzięki pomocy odnoszącej wówczas sukcesy wytwórni płytowej 20th Century, wydawnictwo doprowadziło swą akcją debiutancki singel zespołu. "Heartbeat - It's A Lovebeat", do 3. miejsca amerykańskiej listy przebojów (sprzedano ponad 2 min egzemplarzy tej płyty). Następny singel, "Abra-Ca-Dabra", wszedł już tylko do Top 40, a ostatni przebój grupy - nowa wersja dawnego utworu "Save The Last Dance For Me" - do Top 20. Sukces okazał się więc chwilowy; nikt z licznej rodziny nie potrafił utrzymać go dłużej.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Heartbeat it' s a lovebeat/Sweet,sweet Loretta	DeFranco Family	11.1973	6[24]	15[1]	20th Century K 5301/Interfusion K 5301	-

Chris De Burgh

Chris DeBurgh (właśc. Christopher Davidson, 15.10.1948, Buenos Aires, Argentyna) - voc, 9. k, kompozytor, autor tekstów, producent nagrań.
Syn dyplomaty irlandzkiego. Dorastał w Argentynie, na Malcie, w Nigerii i Zairze. Kształcił się w dublińskim Trinity College.
Debiutował w klubach miast irlandzkich. Na pierwszych płytach przedstawił ballady (zazwyczaj o brzmieniu orkiestrowym), inspirowane muzyka dawną (The Key), jazzem (Sin City), piosenka kabaretowa i wodewilowa (New Moon, Summer Rain)przebojami country (Lonesome Cowboy, Watching the world) oraz folklorem narodów Ameryki Południowej (Brazil).
W końcu lat siedemdziesiątych ujednolicił repertuar, m.in. uwypuklił w wielu utworach, także w melancholijnych balladach, cechy muzyki rockowej i dyskotekowej oraz unowocześnił brzmienie (nawiązał współpracę z takimi producentami nagrań i aranżerami, jak Andrew Powell, Rupert Hine i Paul Hardiman).
Dopiero w tym okresie zaczął odnosić sukcesy (największe przeboje: The Lady In Red z 1986 i Missing You z 1988).
Śpiewał o miłości (Hold On, New Moon, Satin Green Shutters, I'm Counting On You, Fire On The ^ater, The Ballroom Of Romance, The Lady In red, Tender Hands) i o konflikcie między uczuciami a rozumem (The Head And The Heart, All The Love I Have Inside, If You Really Love Her Let Her Go).
Dzielił się ze słuchaczami radościami i dumą ojcostwa (Just A Word Away). Zachęcał do afirmowania życia: akceptacji zarówno chwil szczęścia, jak i bólu (Carry Me Like A Fire In Your Heart).
Kreślił obrazy okrucieństwa wojny (Last Night, Say Goodbye To It All), ale zarazem z wielką ufnością wypowiadał się o ambicjach i możliwościach człowieka (The Spirit Of Man). Z sarkazmem odniósł się w swoich piosenkach do kariery estradowej i przemysłu rozrywkowego (Record Company Bash, Wall Of Silence).

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Don' t pay the Ferryman/All the love i have inside	Chris De Burgh	01.1983	5[25]	29[7]	A & M K 8912/A & M K 8912	[Written by: Chris DeBurgh][produced by Chris De Burgh, Gregg Jackman, Kenny Thomson]
Ship to shore/The gateaway	Chris De Burgh	07.1983	75[5]	-	A & M K 9066/-	[Written by: Chris DeBurgh][produced by Rupert Hine]
High on emotion/Much more than this	Chris De Burgh	07.1984	91[4]	-	A & M K 9408/-	[Written by: Chris DeBurgh][produced by Chris De Burgh, Gregg Jackman, Kenny Thomson]
Fire on the water	Chris De Burgh	09.1986	100[1]	-	A&M K 9992	[Written by: Chris DeBurgh][produced by Paul Hardiman]
The lady in red/The vision	Chris De Burgh	09.1986	2[31]	6[17]	A & M K 92/A & M K 92	[Written by: Chris DeBurgh][produced by Chris De Burgh, Gregg Jackman, Kenny Thomson]
Say goodbye to it all	Chris De Burgh	02.1987	59[8]	-	A & M K 199/-	[Written by: Chris DeBurgh][produced by Paul Hardiman]
Missing you	Chris De Burgh	12.1988	47[19]	-	A & M K 678	[Written by: Chris DeBurgh][produced by Chris De Burgh, Gregg Jackman, Kenny Thomson]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Crusader	Chris De Burgh	07.1979	62[16]	-	A & M L 38 820/-
The getaway	Chris De Burgh	02.1983	18[28]	36[3]	A & M L 37 916/A & M L 37 916
Man on the line	Chris De Burgh	07.1984	51[21]	-	A & M RML 53 131/-
Into the light	Chris De Burgh	09.1986	14[43]	10[16][platinum]	A & M L 38 587/A & M L 38 587	-
The very best of Chris De Burgh	Chris De Burgh	04.1987	12[21]	-	A&M RML 53 227/-
Flying colours	Chris De Burgh	12.1988	33[23]	-	A & M TVL 93 289/-
Spark to a flame	Chris De Burgh	12.1989	86[3]	-	A & M L 30 159/-
Power of ten	Chris De Burgh	06.1992	52[8]	-	A & M 397 188-2/-

DD Smash

DD Smash była nowozelandzką grupą pop rockową założoną przez Dave Dobbyna wkrótce po rozpadzie Th'Dudes.
Jej skład stanowili Dave Dobbyn (gitara, vocal, kompozytor), Peter (Rooda) Warren (perkusja), Rob Guy (Revox) (gitara), obaj byli założycielami Lip Service , oraz Lisle Kinney (bass ), założyciel Hello Sailor.Mimo,że pochodzili z Nowej Zelandii to swoją działalność prowadzili w Australii.
Większość materiału dla zespołu pisał Dave Dobbyn,którty był jednocześnie frontmenem grupy i producentem znanych hitów nowozelandzkich jak "Devil You Know", "Outlook For Thursday" czy "Magic (What She Do)".Pod koniec 1981r zespół nagrywa swój debiutancki album Cool Bananas,którego producentem był Ian Morris.
Jako pierwszy w historii album debiutuje na pozycji #1 nowozelandzkiej listy bestsellerów.Pozostanie przez 24 tygodnie we wspomnianym zestawieniu dorabiając się miana platynowej płyty.Grupa zebrała w 1982r nagrody jako najlepsza grupa,za najlepszy album,Dobbyn jako najlepszy wokalista.Grupa rozpadła się ,gdy Dave Dobbyn rozpoczął nagrywanie solo.Sporządził minn. ścieżkę dżwiękową do filmu Footrot Flats.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Repetition	DD Smash	12.1981	-	25[6]	-/Mushroom K 8427	-
Devil You Know	DD Smash	04.1982	-	35[5]	-/Mushroom K 8429	-
Outlook for Thursday	DD Smash	04.1983	-	3[21][gold]	-/Mushroom K 9027	-
Whaling	DD Smash	09.1984	70[10]	8[13]	Mushroom K 9466/Mushroom K 9466	-
Magic (What She Do)	DD Smash	02.1985	-	4[13]	-/Mushroom K 9703	-
She loves me back	DD Smash	05.1985	-	38[2]	-/Mushroom K 9710	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Cool Bananas	DD Smash	04.1982	-	1[1][24][platinum]	-/Mushroom L 37 882	-
Live	DD Smash	09.1983	-	11[10][gold]	-/Mushroom L 29 016	-
The Optimist	DD Smash	11.1984	-	6[26][platinum]	-/Mushroom L 52 051	-

Nicolas De Angelis

Nicolas de Angelis (1949) jest francuskim gitarzystą .

Urodził się w Saint-Cloud, na zachodnim przedmieściu Paryża wzdłuż brzegów Sekwany .De Angelis studiował gitarę w Akademii Paryskiej w wieku  dziesięciu lat. Rozpoczął naukę z nauczycielem z Akademii Paryskiej, który jako pierwszy zainspirował jego wielką miłość do tego instrumentu.

W wieku szesnastu lat należał do niewielkiej grupy bardzo utalentowanych francuskich muzyków, wśród których był Michel Berger. Od osiemnastego roku życia,  użyczał swojego talentu wielu artystom pop, takim jak Julien Clerc , Sylvie Vartan i Fabienne Thibault , a wkrótce stał się jednym z najbardziej pożądanych muzyków sesyjnych.

W 1981 roku nagrał swój pierwszy solowy LP, Quelques Notes Pour Anna . Album osiągnął status Złotej Płyty w ciągu kilku tygodni, i utorował drogę   jego dalszym sukcesom.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Guitar guitar	Nicolas De Angelis	12.1985	40[20]	-	WEA 252415-1	-

Dazz Band

Twórcą formacji Dazz Band pod koniec lat 70-tych był Bobby Harris - połączył on dwie funkowe grupy z Cleveland (USA): Bell Telefunk oraz własny zespół klubu Kinsman Grill. W rezultacie powstał ośmioosobowy zespół, w którego skład weszli Harris, Pierre DeMudd i Skipp Martin III tworzący "sekcję wokalno-dętą" oraz Eric Fearman (gitara), Kevin Frederick (instrumenty klawiszowe), Kenny Pettus (instrumenty perkusyjne), Michael Wiley (gitara basowa) i Isaac Wiley (perkusja).
Harris początkowo nazwał nową grupę Kinsman Dazz - słowo "Dazz" miało być połączeniem angielskich słów "danceable" i "jazz", czyli "jazz do tańca". Pod tym pierwszym szyldem grupa wylansowała w USA dwa przeboje w l. 1978-79. W roku następnym zespół podpisał kontrakt nagraniowy z firmą Motown Records. Dzięki połączeniu tanecznych rytmów z komercyjnymi melodiami grupa stała się jedną z gwiazd tej stajni w latach 80-tych.
Pierwsze albumy należały zdecydowanie do jazz-funku, którego pionierami była formacja Earth, Wind And Fire oraz George Benson. W miarę rozwoju zespół zaczął się skłaniać coraz bardziej ku twardszemu, mniej melodycznemu brzmieniu funkowemu. W 1982 utwór "Let It Whip" dotarł do pierwszej dziesiątki list amerykańskich; dzięki temu nagraniu formacja otrzymała Nagrodę Grammy dla najlepszego duetu lub grupy wokalnej rhythm'n'bluesa.
Na rynku brytyjskim Dazz Band odniósł sukces twardszym, oszczędniejszym "Let It All Blow". Album Jukebox był efektem zbliżenia się do rocka. Zespół stał się wkrótce regularnym gościem na specjalistycznych listach muzyki "czarnej", ale zdobycie popularności wśród fanów popu okazało się trudniejsze. W 1985 nastąpiły dwie zmiany personalne - Marlon McClain i Keith Harrison zastąpili Erika Fearmana i Kevina Fredericka. Przejście do wytwórni Geffen Records w 1985 nie przyniosło nic dobrego - zespół szybko przeniósł się do RCA Records. Może odzyska w jej barwach "życiową formę".

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Let It Whip/Everyday love	Dazz Band	08.1982	97[1]	20[15]	Motown 1609 MF/Motown 1609 MF	[written by Reggie Andrews, Leon 'Ndugu' Chancler][produced by Reggie Andrews]
Let It all Blow/Now that I have you	Dazz Band	03.1985	-	14[10]	-/Motown 1760 MF	[written by Keith Harrison , B. Harris][produced by Reggie Andrews , Bobby Harris]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Keep It Live	Dazz Band	09.1982	-	48[1]	-/Motown 6004 ML	[produced by Reggie Andrews]
Jukebox baby	Dazz Band	06.1985	-	36[4]	-/Motown 6117 ML	[produced by Reggie Andrews , Bobby Harris]

Death Cab for Cutie

Death Cab for Cutie – indierockowy zespół muzyczny założony w 1997 roku, w waszyngtońskim Bellingham. Nazwa grupy została zaczerpnięta z tytułu satyrycznej piosenki zespołu Bonzo Dog Doo-Dah Band z albumu Gorilla.
Death Cab for Cutie początkowo był solowym projektem Bena Gibbarda, wówczas gitarzysty formacji Pinwheel. Za pierwsze wydawnictwo Gibbarda pod szyldem Death Cab for Cutie można uznać kasetę zatytułowaną You Can Play These Songs with Chords, która odniosła zaskakujący sukces, co w późniejszym czasie przyczyniło się do decyzji Gibbarda o uczynieniu zespołu pełnowymiarowym przedsięwzięciem muzycznym. Gibbard rekrutował zatem Christophera Walla na gitarzystę, Nicholasa Harmera na basistę i Nathana Gooda na perkusistę.
W takim składzie zespół nagrał album długogrający Someting About Airplanes w 1998 roku. Wydawnictwo zyskało przychylne oceny niezależnej prasy muzycznej i w 2000 roku wydano We Have the Facts and We're Voting Yes – drugi album grupy. W tym czasie załogę Death Cab for Cutie opuścił dotychczasowy perkusista składu, Nathan Good. Z powodu tej zmiany, obowiązek bębnienia na płycie (oprócz 2 utworów – "The Employment Pages" i "Company Calls Epilogue" nagranych w jeszcze składzie z Goodem) przypadł wokaliście Gibbardowi. Lider grupy jednak nie utrzymał posady perkusisty na długo, bo na jesieni 2000 roku pojawił się Michael Schorr, który wypełnił miejsce po poprzednim perkusiście. W tym samym roku ukazała się jeszcze EPka The Forbidden Love i album The Photo Album, z którego ukryte utwory znalazły się powtórnie na The Stability E.P.
W 2003 roku w zespole zaszły kolejne zmiany na stanowisku perkusisty – Jason McGerr z Eureka Farm zastąpił Schorra. Z nowym bębniarzem, Death Cab For Cutie nagrali swoją czwartą płytę długogrającą zatytułowaną Transatlanticism. Longplay zyskał miano najlepiej sprzedającego się wydawnictwa zespołu – 225 000 kopii sprzedanych w pierwszym roku dostępności albumu w sklepach. Na konto sukcesów grupy można dopisać także wykorzystanie piosenek w serialu telewizyjnym Sześć stóp pod ziemią oraz amerykańskiej produkcji telewizyjnej The O.C. oraz w dwóch filmach: Polowanie na druhny i Mean creek.
Wiosną 2004 formacja nagrała koncertowy album zatytułowany nazwiskiem swojego dźwiękowca – The John Byrd E.P.. Płyta została wydana nakładem wytwórni w marcu 2005 roku. W listopadzie 2005 roku Death Cab for Cutie podpisali długoterminowy kontrakt z dużą wytwórnią, tracąc przez to poniekąd status grupy niezależnej. Żeby nie utracić wizerunku indierockowców Gibbard w imieniu swoim i kolegów oświadczył na łamach oficjalnej strony: Nic nie ulegnie zmianie, poza tym że obok psa Barsuka trzymającego w pysku winyl będzie widniała jeszcze literka "A".
Dwa pierwsze single z płyty Plans wydane przez to Soul Meets Body i Crooked Teeth. Cały album wyszedł w sierpniu 2005 roku i został dobrze przyjęty przez fanów, jak i środowisko krytyków, czego wyrazem była nominacja do nagrody Grammy w kategorii Najlepszego Alternatywnego Albumu roku 2005. W tym samym roku ukazało się DVD z trasy Drive Well, Sleep Carefully. Na początku 2006 zespół ogłosił że niedługo do sklepów wejdzie wydawnictwo Directions, czyli 11 krótkich filmów zainspirowanych utworami z Plans, z czego każdy reżyserowany przez inną osobę. Autorami filmików byli: Lance Bangs, P. R. Brown, Ace Norton, Jeffrey Brown, Lightborne, Autumn de Wilde, Rob Scharab, Laurent Briet, Monkmus i Aaron Stewart-Ahn.
Pobocznym projektem Bena Gibbardda jest The Postal Service. Gibbard wraz z Jimmy'm Tamborello z Dntel nagrali w 2003 płytę zatytułowaną Give Up. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Meet Me on the Equinox	Death Cab For Cutie	11.2009	30[5]	34[1]	Atlantic 7567894831/Atlantic 7567894831	[written by Ben Gibbard][produced by Chris Walla]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Plans	Death Cab For Cutie	09.2005	48[1]	-	-/-	[produced by Chris Walla ]
Narrow Stairs	Death Cab For Cutie	06.2008	6[4]	35[1]	Atlantic 7567-89946-5/-	[produced by Chris Walla ]

Taylor Dayne

Taylor Dayne - (właśc. Leslie Joy Wunderman; 7.03.1962, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) - voc. Studiowała śpiew i kompozycję w Nassau College of Music, ale naukę przerwała. Od początku lat osiemdziesiątych występowała w Nowym Jorku z hardrockową grupa Felony, wzięła też udział w amerykańskiej podróży koncertowej zespołu TWISTED SISTER. W 1987 podpisała kontrakt na nagrania z firma Arista. W zdobyciu popularności pomogły jej wyzywająca uroda, lubieżne zachowanie i kuse stroje estradowe oraz erotyczna i sentymentalna tematyka tekstów piosenek. Porównywana do MADONNY umieściła na listach przebojów takie nagrania, jak Tell It To My Heart Prove Your Love, I'll Always Love You. Don't Rush Me, With Every Beat Of My Heart, Love Will Lead You Back. I'll Be Your Shelter i Heart Of Stone.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Tell it to my heart	Taylor Dayne	04.1988	10[24]	7[15]	Arista 104796/Arista 104796	[written by Seth Swirsky/Ernie Gold][produced by Ric Wake]
Prove your love/Upon the journey's end	Taylor Dayne	06.1988	27[13]	32[5]	Arista 104864/Arista 104864	[written by Arnie Roman/Seth Swirsky][produced by Ric Wake]
I' ll always love you/Where does that boy hang out	Taylor Dayne	10.1988	68[7]	43[1]	Arista 104913/Arista 104913	[written by Jimmy George][produced by Ric Wake]
Don' t rush me/In the darkness	Taylor Dayne	03.1989	90[2]	50[1]	Arista 104950/Arista 104950	[written by Alexandra Forbes, Jeff Franzel][produced by Ric Wake]
With every beat of my heart/All i ever wanted	Taylor Dayne	11.1989	54[17]	-	Arista AS1 9895/-	[written by H.A.Baker/E.T.Faragher/L.Golden][produced by Ric Wake]
Love will lead you back/You meant the world to me	Taylor Dayne	04.1990	10[40]	28[9]	Arista AS1 9938/Arista AS 19938	[written by Diane Warren][produced by Ric Wake]
I' ll be your shelter/Ain' t no good	Taylor Dayne	09.1990	4[26]	33[8]	Arista 105147/Arista 105147	[written by Diane Warren][produced by Ric Wake]
Heart of stone/Wait for me	Taylor Dayne	12.1990	46[12]	-	Arista AS 2057/-	[written by C.Bowden/G.A.Tripp/M.E.Wolff][produced by Ric Wake]
Can' t get enough of your love/Let's spend the night together	Taylor Dayne	06.1993	2[21]	25[6]	Arista 74321 14785 7/Arista 0782212582	[written by Barry White][produced by David Cole,Robert Clivillés][original by Barry White]
Send me a lover/Someone like you	Taylor Dayne	10.1993	42[2]	-	Arista 07822-12603-7/-	[written by R.Hahn/B.G.Thatcher][produced by Humberto Gatica]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Tell it to my heart	Taylor Dayne	04.1988	34[26]	37[4]	Arista VPL1-7627	-
Can' t fight fate	Taylor Dayne	12.1989	5[54]	24[17]	Arista AL 8581/Arista AL 8581	-
Soul dancing	Taylor Dayne	08.1993	2[12]	-	Arista 74321 15421 2/-	-

Joel Dayde

Joel Dayde (ur.15 marca 1947r w Paryżu) jest francuskim piosenkarzem rozportarty między rockiem i francuską variety. Z silnym głosem, bardzo  "bluesowym", był często   porównywany do Joe Cockera i Rogera Chapmana.
Po ukończeniu szkoły , Joel   nauczył się gry na gitarze i uczestniczy w różnych grupach,jak  Les Polaris, Les Safaris, Les Tombes, Les Balthus przed wstąpieniem do La Question, która zmieni nazwę na Zoo w 1969 roku.

Po występie na festiwalu w Amougies  i wydaniu albumu zatytułowanego Zoo (Riviera 521 118), Joel opuścił zespół w 1970 roku.

W lutym 1971 roku wydał swój pierwszy album zatytułowany J'Aime (Riwiera 521,160 t), nagrany z, między innymi, Claude Engel.  Mimo dobrych recenzji w prasie branżowej, płyta  i single  z niej nie zdołały przebić się na listy przebojów. Jego drugi singiel zawiera  cover Paperback Writer  Beatlesów. Magazyn "Extra" poświęcił mu dwie strony i zapowiadał wydanie singla przez RPM na  wrzesień  1971r, nagrany w  Londynie w Olympic Studio (gdzie nagrywali Beatles i Rolling Stones).

To był "Mamy Blue" ... Jego trzeci singiel, z wokalem i aranżacją Joel Dayde, został międzynarodowym hitem w 1971 roku.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Mamy blue	Joel Dayde	11.1971	3[20]	-	Riviera RVK 4393	-

Andrew Denton And The Live & Sweaty Team

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
I Don't Care As Long As We Beat New Zealand	Andrew Denton And The Live & Sweaty Team	08.1992	38[3]	-	-	-

Music In Australia

Australiski rock reprezentuje szerokie spektrum gatunków i stylów.Znaczna ilość muzyków i zespołów odniosła międzynarodowy sukces,pozostaje tylko pytanie czy popularna muzyka australijska ma swoje charakterystyczne brzmienie.Najczęściej ta odrębność jest zawarta w charakterystycznym humorze tekstów zespołów rockowych.Australijski rock ciąży ku odróżnianiu go od innych nacji.
Autochtoniczna australijska muzyka stała się narzędziem socjalnego protestu,i była połączona zarówno przez wykonawców jak i słuchaczy podobnymi formami rdzennych Amerykanów.Jamajski wokalista Bob Marley pomaga wskrzesić tradycyjną aborygeńską muzykę,robiąc film Wrong Side of the Road,która przedstawiła aborygeńskie zespoły reggae walczące o uznanie i połączyła to z prawymi człowieka.Nagły sukces Yothu Yindi w latach 90-tych zaskoczył wielu obserwatorów, i pomógł wyciągnać wiele aborygeńskich kwestii do ogólnonarodowej dyskusji.W 1980r Central Australian Aboriginal Media Association (CAAMA) zaczął z ogromnym sukcesem przedstawiać w mediach tradycyjną etniczną muzykę i pomógł spopularyzować Blek Bala Mujiktak ,ktorego "Walking Together" stało się rodzajem australijskiego hymnu po jego wykorzystaniu w Qantas reklamie Qantas.Deadlys są główną wizytówką współczesnej autochtonicznej muzyki australijskiej.

Australia ma wiele dokonań w obszarze muzyki popularnej i rockowej.Duża liczba muzyków i zespołów [np. Easybeats ,folkowa grupa Seekers,hard rockowy AC/DC czy popowy INXS]odnosiła poważne międzynarodowe sukcesy,pozostawiając do dyskusji tezę ,o charakterystycznym jej brzmieniu .Być może najbardziej uderzająca charakterystyczna cecha większości australijskich produkcji jest suchy,autoironiczny humor zawarty w ich tekstach.Muzyka rockowa stała się częścią australijskiej kultury muzycznej.Nowe gatunki jak dance music,hip-hop od niedawna uzyskały akceptację i miejsce w środkach masowego przekazu.
W połowie lat 50-tych amerykański rock'n'roll rozpowszechnił się na całym świecie.Wytwórnia Festival z Sydney jako pierwsza spopularyzowała nagranie Billa Haley'a & His Comets' "Rock Around the Clock" w 1956.Stało się ono australijskim singlem wszechczasów.Urodzony w Ameryce przedsiębiorca,Lee Gordon,który przybył do krainy kangurów w 1953r zagrał kluczową rolę w propagowaniu rock'n'rolla poprzez organizowane przez siebie sławne "Big Tour" w których występowali liderzy tego gatunku jak:Bill Haley & His Comets, Little Richard, Eddie Cochrane, Gene Vincent, Buddy Holly & The Crickets i Jerry Lee Lewis.Australiski rock reprezentuje szerokie spektrum gatunków i stylów.Znaczna ilość muzyków i zespołów odniosła międzynarodowy sukces,pozostaje tylko pytanie czy popularna muzyka australijska ma swoje charakterystyczne brzmienie.Najczęściej ta odrębność jest zawarta w charakterystycznym humorze tekstów zespołów rockowych.Australijski rock ciąży ku odróżnianiu go od innych nacji.
Autochtoniczna australijska muzyka stała się narzędziem socjalnego protestu,i była połączona zarówno przez wykonawców jak i słuchaczy podobnymi formami rdzennych Amerykanów.Jamajski wokalista Bob Marley pomaga wskrzesić tradycyjną aborygeńską muzykę,robiąc film Wrong Side of the Road,która przedstawiła aborygeńskie zespoły reggae walczące o uznanie i połączyła to z prawymi człowieka.Nagły sukces Yothu Yindi w latach 90-tych zaskoczył wielu obserwatorów, i pomógł wyciągnać wiele aborygeńskich kwestii do ogólnonarodowej dyskusji.W 1980r Central Australian Aboriginal Media Association (CAAMA) zaczął z ogromnym sukcesem przedstawiać w mediach tradycyjną etniczną muzykę i pomógł spopularyzować Blek Bala Mujiktak ,ktorego "Walking Together" stało się rodzajem australijskiego hymnu po jego wykorzystaniu w Qantas reklamie Qantas.Deadlys są główną wizytówką współczesnej autochtonicznej muzyki australijskiej.

Australia ma wiele dokonań w obszarze muzyki popularnej i rockowej.Duża liczba muzyków i zespołów [np. Easybeats ,folkowa grupa Seekers,hard rockowy AC/DC czy popowy INXS]odnosiła poważne międzynarodowe sukcesy,pozostawiając do dyskusji tezę ,o charakterystycznym jej brzmieniu .Być może najbardziej uderzająca charakterystyczna cecha większości australijskich produkcji jest suchy,autoironiczny humor zawarty w ich tekstach.Muzyka rockowa stała się częścią australijskiej kultury muzycznej.Nowe gatunki jak dance music,hip-hop od niedawna uzyskały akceptację i miejsce w środkach masowego przekazu.
W połowie lat 50-tych amerykański rock'n'roll rozpowszechnił się na całym świecie.Wytwórnia Festival z Sydney jako pierwsza spopularyzowała nagranie Billa Haley'a & His Comets' "Rock Around the Clock" w 1956.Stało się ono australijskim singlem wszechczasów.Urodzony w Ameryce przedsiębiorca,Lee Gordon,który przybył do krainy kangurów w 1953r zagrał kluczową rolę w propagowaniu rock'n'rolla poprzez organizowane przez siebie sławne "Big Tour" w których występowali liderzy tego gatunku jak:Bill Haley & His Comets, Little Richard, Eddie Cochrane, Gene Vincent, Buddy Holly & The Crickets i Jerry Lee Lewis. Gordon był promotorem kariery Johnny'ego O'Keefe,pierwszej rockowej gwiazdy antypodów,naśladującej Elvisa Presley'a czy Little Richarda.To Iggy Pop nagrał w latach 80-tych swoją wersję hitu O'Keefe "Real Wild Child".Przez kilka następnych lat O'Keefe i inni australijscy artyści jak Lonnie Lee & The Leemen, Dig Richards & The R'Jays, Col Joye & The Joy Boys, Alan Dale & The Houserockers, Ray Hoff & The Offbeats, Digger Revell & The Denvermen czy nowozelandzki Johnny Devlin & The Devils pozostawali pod przemożnym wpływem swych amerykańskich kolegów.Sukcesy pierwszej fali australijskiego rocka,były krótkotrwałe i wraz z początkiem lat 60-tych całkowicie zbladły.Listy przebojów były zdominowane przez wygładzone gwiazdki typu tych z popularnego telewizyjnego show "Bandstand"
Mimo wszystko istniały też pewne nurty poza oficjalnym rynkiem.Jednym z takich objawień były instrumentalne grupy Atlantis i surfowa The Denvermen z Sydney i Thunderbirds z Melbourne.Większośc muzyków z tych tanecznych ansambli miała swe korzenie w jazzie i pozostawała pod dużym wpływem rhythm'n'bluesa i wykonawców jump music,jak chociażby Louis Jordan.Inni byli zainspirowani surfem i amerykańskimi maestro gitary Dickiem Dale i Duanne Eddy'm i szczególnie wszechobecnymi swą popularnością The Shadows i Ventures.Wpływ The Shadows na australijską muzykę pop i rockową lat 60 i 70-tych jest ciągle niedoceniany,jak i wpływ ich gitarzysty Hanka Marvina na młodych australijskich adeptów gitary,być może większy niż Claptona czy Hendrixa.Prawie w każdym mieście pojawiały się takie grupy,podobnie jak zespoły jazzowe skupiające utalentowanych muzyków.Ponieważ sponsorzy lokali tanecznych preferowali tradycyjną muzykę,te taneczne zespoły z Australii i Nowej Zelandii miały w swym repertuarze obok rock'n'rollowych numerów także wodewilowe czy musicalowe utwory z lat 20-tych,30 czy 40-tych.Większośc tych instrumentalnych grup uratowała swój żywot w erze Beatlesów dodając do składu śpiewającego frontmena.Chociaż większość tych grup nie była znana przez międzynarodowe audytorium to jednak kilkoro z nich wywarło duże wrażenie za granicą.Pierwszym australijczykiem,który po II wojnie światowej zrobił międzynarodową karierę był Frank Ifield.Odniósł wielkie sukcesy w W.Brytanii na początku lat 60-tych,zostając pierwszym artystą,który miał trzy kolejne #1 na liście przebojów,a jego największy szlagier-"I Remember You" zawojował także Stany Zjednoczone.W tym samym czasie triumfy święcił komik i piosenkarz,Rolf Harris,głównie dzięki występom w popularnych telewizyjnych programach rozrywkowych.
Liczne więzy kulturowe,językowe czy ekonomiczne między W.Brytanią a jej kolonią sprawiły,że tzw. brytyjska inwazja rocka była wielkim uderzeniem w miejscową scenę muzyczną.Większość grup reprezentujących ten nurt koncertowała na Antypodach wzbudzając u słuchaczy dzikie szaleństwo.Gdy w 1964r The Beatles koncertował w Adelaidzie,około 300 tys ludzi,prawie 1/3 populacji miasta towarzyszyła im jako eskorta w drodze z lotniska do centrum miasta.Koncerty i nagrania grup "beatowych" ożywiły generację pop i inspirowały do powstawania nowych zespołów,które szybko przekształciły lokalną scenę w pulsującą i niepowtarzalną arenę nowej muzyki.The Easybeats i Bee Gees byli najbardziej znanymi wykonawcami odnoszącymi sukcesy poza Australią,ale w połowie lat 60-tych byli jednymi z setek zespołów pracujący w każdą noc tygodnia w Australii i Nowej Zelandii.
Okres 1966-1969r uważa się za "drugą falę" australijskiego rocka.Czołowi wykonawcy tego okresu to:Billy Thorpe & The Aztecs, pionierski beatowy duet Bobby & Laurie (pierwsi "długowłosi" artyści), Easybeats, Ray Brown & The Whispers, Tony Worsley & The Fabulous Blue Jays, The Twilights, Loved Ones, Masters Apprentices, MPD Ltd, Mike Furber & The Bowery Boys, Ray Columbus & The Invaders, Max Merritt, Dinah Lee, popularny piosenkarz Normie Rowe, The Groop, The Groove, Lynne Randell (który koncertował w Ameryce z Monkees i Jimi Hendrixem), Johnny Young, John Farnham, Doug Parkinson, Russell Morris i Ronnie Burns.Także kultowe kapele jak The Missing Links, Purple Hearts, The Wild Cherries, The Creatures i the Throb z niewielkimi sukcesami komercyjnymi,ale wywierające duży wpływ na póżniejsze grupy,jak chociażby The Saints.
W tym czasie artyści z Nowej Zelandii przenoszą się na kontynent ,aby znależć szersze możliwości. Mimo że ich początki są często pomijane (w bardzo podobny sposób, jak kanadyjscy wykonawcy jak Neil Young i Joni Mitchell rutynowo są klasyfikowani jako "amerykańscy") wykonawcy tacy jak Max Merritt, Mike Rudd, Dinah Lee, Ray Columbus, Bruno Lawrence, Dragon i Split Enz - wywierają ogromny wpływ na australijską muzykę popularną.
Inną ważną australijską postacią z tego okresu, którego znaczenie dopiero teraz zaczyna być powszechnie uznane, to krytyk i dziennikarz Roxon Lillian (1932 - 1973), który dorastał w Brisbane, ale mieszkający na stałe w Nowym Jorku od 1959 r. aż do jej przedwczesnej śmierci na astme. Roxon napisał pierwszą rockową encyklopedię, opublikowaną w 1969 roku, a jego eseje o muzyce pop i muzykach były kluczem do rozwoju poważnego rockowego dziennikarstwa pod koniec lat 1960 i początku 70-tych. Do najbardziej wpływowych i popularnych muzycznych periodyków tego okresu należał tygodnik Go-Set, który był wydawany od 1966 do 1975 roku. . Założony w Melbourne w 1966 r. przez grupę byłych studentów Monash University w tym Philipa Frazera, Tony'ego Schauble i Douga Panthera, Go-Set był kroniką wszystkich głównych wydarzeń, tendencji, i życia wykonawców w australijskiej muzyce popularnej , jak również udostępniał swe kolumny radiowemu DJ-owi z Melbourne Stanowi Rofe i projektantce mody Prue Acton.W nim przedstawiono też w pażdzierniku pierwszą ogólnokrajową listę przebojów [wcześniej istniały tylko dla poszczególnych stanów].Przedstawiał obszerny przegląd muzycznych wydarzeń za granicą - był on jednym z pierwszych międzynarodowych czasopism przedstawiajacych sprawozdania na temat kariery Jimi Hendrixa, gdy - Lily Brett i fotograf Colin Beard - wyruszyli w podróż do USA i Wielkiej Brytanii w połowie-1967r, przesyłając sprawozdania na temat słynnego występu Hendrixa na Monterey Pop Festiwal i rozkwitu sceny muzycznej w Londynie, jak również wyczynów australijskich muzyków za granicą w tym Normie Rowe i Lynne Randell. Mimo że tygodnik był wyraźnie określone jako "młodzieżowy" magazyn, w późniejszych latach, inspirowany przez magazyn Rolling Stone , Go-Set obrał kurs na bardziej dojrzałych czytelników, gdy zaczęli w nim pisać Jim Keays i Wendy Saddington.W 1970 publicysta Ian Meldrum zamieścił jako pierwszy rozmowę z Johnem Lennonem , w której Lennon złożył pierwsze publiczne oświadczenie, o rozpadzie The Beatles .

Po okresie strumień pod koniec lat 60-tych, podczas którego prawie wszystkie dominujące grupy rozpadły się lub znikły z widoku, australijski rock przeszedł do tak zwanej "Trzeciej Fali" (1970 - 1975), urodzajnego okresu, w którym nowi wykonawcy i weterani z Beatowego Boomu tworzyli nowe formacje bardziej rozwinięte i dojrzałe, progresywnego rocka i wyraźnie zyskujące specyficzny australijski styl. Niektóre z nich zyskało popularność poza Australią, ale niewielu udało się osiągnąć trwały sukces lokalny lub za granicą, ze względu na słaby management, brak promocji wytwórni płytowych i niewielkie wsparcie radiowych rozgłośni.Trudno ustalić sylwetki i dokonania australijskich artystów tego okresu,gdyż radio zostało zdominowane przez komercyjnych wykonawców,bo przepisy jeszcze z lat 30-tych nie pozwalały na wydawanie licencji nowym nadawcom.Dodatkową trudnością był fakt nadawania audycji tylko w paśmie AM,mimo,że w USA dominowało już radio nadające w systemie FM.To wszystko złożyło się na to ,że ten dorobek australiskiego rocka jest praktycznie nieznany światowym słuchaczom.Znaczący artyści tego okresu to:Spectrum i jego następca Ariel , Daddy Cool, Blackfeather, Flying Circus, Tully , Tamam Shud, Russell Morris, Jeff St John & Copperwine, Chain, Billy Thorpe & The New Aztecs, Company Caine, Kahvas Juty, Country Radio, Max Merritt & The Meteors, La De Das, Madder Lake, Stevie Wright, Wendy Saddington, 69'ers, Captain Matchbox Whoopee Band i pionierzy country- Dingoes.
Innym ważnym czynnikiem rozwoju sceny muzycznej były musicale rockowe.Lokalna inscenizacja "Hair" przyniosła w 1970r Marcii Hines miano królowej pop .Dwa lata póżniej wielkie sukcesy odnosi musical Jesus Christ Superstar wystawiony w Sydney z udziałem wspomnianej Marcii Hines,Jona Englisha,legendy teatru Rega Livermora,dwóch członków AirSupply-Stevie Wrighta i Johna Paula Younga.
Obok alternatywnych grup popularność zdobywają artyści typowego popu jak Sherbet,Hush, Ray Burgess, Ted Mulry Gang (TMG) i John Paul Young,którzy jako pierwsi australijczycy zdobywają popularność na międzynarodowych rynkach.Jednym z największych przebojów lat 70-tych stał się utwór "Love Is in the Air" Johna Paula Younga wyprodukowany i napisany przez dwoje ex-członków Easybeats Harry Vanda i George Younga. Na początku lat 70-tych Australia była miejscem pierwszych poważnych rock festiwali , które były ściśle wzorowane na legendarnym Woodstock .Takim stał się w okresie 1972-1975r doroczny festiwal w Sunbury,inne organizowane w tym czasie w większości nie były udane.Po katastrofie w Sunbury w 1975r zaprzestano ze względu na duże ryzyko organizowania tego typu imprez aż do 1990r wraz z początkiem Big Day Out.Dwie najważniejsze przełomowe zmiany to wprowadzenie telewizji kolorowej i radia FM w 1975r.To również okres upadku lokalnych sal tanecznych i dyskotek,które rozkwitły w latach 60-tych i początku lat 70-tych.Tradycja sal tanecznych na przedmieściach wywodzi się jeszcze z XIXw i służyła integracji miejscowej ludności.Od 1950r do początku lat 1970, głównymi miejscami muzyki na żywo były dyskoteki (zwykle zlokalizowane w centrach miasta), kościoły, miejskie hale i policyjne kluby. Większe koncerty i międzynarodowe toury były zazwyczaj lokalizowane w kilku miejscach o dużej wielkości, takich jak legendarny Stadion Sydney (pierwotnie zbudowany jako arena boksu ), Sydney Trocadero, Brisbane i Melbourne Festival Hall. Takie miejsca regularnie przyciągały dużą liczbę młodych ludzi.Zorientowana na nastolatków muzyka pop cieszy się ogromną popularnością na początku lat 70-tych.Wśród artystów brylujących na listach przebojów i w radio znikomy ułamek stanowią wykonawcy australijscy.Ten trend zaczyna się odwracać w 1975r wraz z pojawieniem się cotygodniowego telewizyjnego show Countdown .Zyskał ogromną publiczność i szybko wywarł silny wpływ na program radiowy , gdyż był transmitowany w ogólnopolskim Australian Broadcasting Corporation (ABC).Najważniejszym dokonaniem wspomnianego show było to,że stał się przekażnikiem między przemysłem płytowym a radiem. Countdown był kluczem do sukcesu Johna Paula Younga, Sherbet, Skyhooks, Dragon i Split Enz ,wykonawców ,którzy dominują także w latach 80-tych.
W dłuższej perspektywie, jedną z najważniejszych zmian w australijskim przemysłem muzycznym w latach 70-tych (i nie tylko) okazało się założenie przez koncern ABC rockowego radia, Double Jay (2JJ) w Sydney w styczniu 1975. Jest to symptomatyczne wydarzenie znanego z konserwatyzmu australijskich mediów , ponieważ było to nowe pozwolenie radiowe wydane w australijskiej stolicy od ponad 40 lat.Było to też pierwsze radio nadające całą dobę i zatrudniające kobiety. Z nadejściem Double Jay i Countdown zasadniczo zmienił się rynek muzyki popularnej, a także publikacji obwodu doprowadzając do głosu nową generację grającą twardy, bezkompromisowy rock. Jedną z najpopularniejszych australijskich grup w tym okresie był klasyczny australijski pub rockowy band Cold Chisel, który powstał w Adelajdzie w 1973 roku i cieszył się ogromną popularnością w Australii pod koniec lat 1970 i na początku lat 1980, choć nigdy nie udało się uzyskać popularności w innych krajach.Najbardziej popularni wykonawcy tego okresu to AC / DC, Skyhooks, Richard Clapton, Ol '55, Jon English, Jo Jo Zep & The Falcons, Angels, Radiators, Australian Crawl, Dragon, Rose Tattoo, Ross Wilson's Mondo Rock, wokaliści soul Marcia Hines i Renée Geyer oraz pionierskie grupy punkowo-nowofalowe The Saints i Radio Birdman. Zespół Sebastian Hardie stał się znany jako pierwszy australijski zespół rocka symfonicznego w połowie lat 70., wraz z wydaniem ich debiutanckiego albumu Four movement.Trzy australijskie grupy które pojawiły się w tym okresie AC / DC, Little River Band i Split Enz,odniosły ogólnoświatowy sukces. W końcu lat 70-tych wpływ punk rocka odcisął piętno na muzyce rockowej a takie grupy jak The Saints i Radio Birdman po uzyskaniu sporej popularności w rodzinnym kraju,wywarły też wpływ na post-punkową grupę Nicka Cave'a,Birthday Party.Innym wydarzenie było pojawienie się przedstawicieli muzyki elektronicznej ;z Sydney-Severed Heads i pochodzącej z Melbourne-Essendon Airport,które eksperymentowały z taśmą magnetofonową i syntezatorami,ale do lat 80-tych pozostały w bocznym nurcie rocka .Chociaż działających w podziemiu muzycznym przez wiele lat to w końcu lat 90-tych były uważane za mające wielki wpływ na rozwój synth popu i muzyki industrialnej.W 1980r grupa Mi-Sex wylansowała przebój Computer Games uważany za pierwszy australijski hit popowy w którym użyto sekwencji syntezatorowych.Producent Mark Moffatt,pionier na polu muzyki dance, stał się jednym z pierwszych używajacych przy swoich produkcjach Rolanda 808 i sequencera MC 4 w swoim studio nagraniowym Monitors.
Wiele australijskich zespołów lat 80-tych odnosiło sukcesy poza granicami swojej ojczyzny jak Little River Band, Men at Work, AC/DC, INXS, Midnight Oil, i w póżniejszym okresie Crowded House i Kylie Minogue.Cieszące się uznaniem krytyki takie grupy jak The Church, Hunters & Collectors, Hoodoo Gurus, jako reinkarnacja The Saints i nowe bandy sformowane przez Nicka Cave'a i Micka Harvey'a, Nick Cave and the Bad Seeds, zyskały uznanie w Europie i innych regionach świata.Natomiast John Farnham odnososzący komercyjne sukcesy w Australii przez długi okres pozostawał nieznany zagranicą.Jego komercyjny comeback w 1986r albumem Whispering Jack,był jedną z większych historii sukcesu tej dekady po latach koncertowania w małych klubach.Nieprzypadkowo jego menadżerem był Glenn Wheatley,wcześniej opiekun Little River Band.Wybitni artyści tego okresu to wokalista i kompozytor Paul Kelly i jego zespół The Coloured Girls (przemianowany na The Messengers dla rynku amerykańskiego), ambient-rock-crossovergrupa Not Drowning, Waving, grupa spod znaku darkwave-world Dead Can Dance i zespół o aborygeńskich korzeniach Yothu Yindi.Lata 80-te to okres boomu dla grup mieszczących się w różnych nurtach rocka jak: The Models, Laughing Clowns, Sunnyboys, Hunters & Collectors, Machinations, Matt Finish, Hoodoo Gurus, Divinyls, The Dugites, The Numbers, The Swingers, Spy Vs Spy, Eurogliders, Mental As Anything, Boom Crash Opera, The Go-Betweens, I'm Talking, Do Ré Mi, Real Life, The Reels, The Stems, The Triffids, Icehouse, Redgum, Goanna, 1927, Noiseworks, GANGgajang , The Black Sorrows i The Zorros.Ci wykonawcy zdominowali australijskie listy przebojów ,ale nigdy nie uzyskały międzynarodowego uznania,mimo przychylnej oceny krytyków.Godną uwagi w tym okresie była pionierska aborygeńska grupa Warumpi Band,której singiel "Jailanguru Pakarnu (Out from Jail)" było pierwszym nagraniem w języku Aborygenów.Skupił na sobie zainteresowanie dzięki wspólnemu tour z Midnight Oil.Revival garażowego rocka ala Detroit,Australia zwdzięcza Celibate Rifles, The Lime Spiders i The Hitmen.
W latach 90-tych niezależny rock z jego różnymi odmianami , stał się bardziej popularny na świecie,zwłaszcza grunge.Podobnie jak w innych krajach nastąpił powrót popularności festiwali muzycznych.Tak było z Big Day Out ,którego historia zaczęła się w Sidney w 1992r i dzięki któremu udało się zbudować kariery wielu australijskim zespołom,jak również zaprezentować międzynarodowych artystów lokalnej publiczności.Mowa tu o Falling Joys z Canberry; Regurgitator, Powderfinger, Screamfeeder i Custard z Brisbane, The Living End, Dirty Three, Magic Dirt oraz Meanies z Melbourne; Jebediah z Perth, RatCat, Clouds, You Am I , Whitlams, The Crystal Set z Sydney, a także Silverchair, który zaczynał jako nastoletnie kombo w Newcastle, odkryte nastepnie przez Triple-J i od tego czasu stając się jednym z najbardziej popularnych australijskich zespołów wszechczasów.
Największym sukcesem komercyjnym w latach 1990 był electropopowy duet Savage Garden.W 1996r eksplodowali dzięki swoim hitom na rynkach Australii,Azji,Europy i Ameryki.Byli pierwszym zespołem od czasu Men At Work,który miał #1 na liście bestsellerów Billboard,a ich album Affirmation sprzedał się w USA w 5mln egzemplarzy.Mimo,że hip-hop stał się popularny w Australii to praktycznie żaden z wykonawców tego nurtu nie stał się gwiazdą.
Zainteresowanie australijczyków rockiem nigdy nie wygasło,mimo entuzjazmu dla muzyki tanecznej końca lat 90-tych. Kilka australijskich zespołów rockowych odniosło międzynarodowy sukces w Europie i USA. Godnymi uwagi są The Vines, który zdobył uznanie w Wielkiej Brytanii zanim stał się znany w Australii, The Butterfly Effect, oraz Jet. Jet, będący pod wpływem zespołów lat 60-tych takich jak the Beatles i The Rolling Stones,uzyskał wielki sukces komercyjny sprzedając 3 mln sztuk singla "Are You Gonna Be My Girl" w USA dzięki wykorzystaniu go w reklamie iPod-ów firmy Apple.Inna grupa- Wolfmother,grajaca hard rocka spod znaku Black Sabbath i Led Zeppelin zdobyła w 2007r nagrodę Grammy za singiel "Woman".