Music In Australia

Australiski rock reprezentuje szerokie spektrum gatunków i stylów.Znaczna ilość muzyków i zespołów odniosła międzynarodowy sukces,pozostaje tylko pytanie czy popularna muzyka australijska ma swoje charakterystyczne brzmienie.Najczęściej ta odrębność jest zawarta w charakterystycznym humorze tekstów zespołów rockowych.Australijski rock ciąży ku odróżnianiu go od innych nacji.
Autochtoniczna australijska muzyka stała się narzędziem socjalnego protestu,i była połączona zarówno przez wykonawców jak i słuchaczy podobnymi formami rdzennych Amerykanów.Jamajski wokalista Bob Marley pomaga wskrzesić tradycyjną aborygeńską muzykę,robiąc film Wrong Side of the Road,która przedstawiła aborygeńskie zespoły reggae walczące o uznanie i połączyła to z prawymi człowieka.Nagły sukces Yothu Yindi w latach 90-tych zaskoczył wielu obserwatorów, i pomógł wyciągnać wiele aborygeńskich kwestii do ogólnonarodowej dyskusji.W 1980r Central Australian Aboriginal Media Association (CAAMA) zaczął z ogromnym sukcesem przedstawiać w mediach tradycyjną etniczną muzykę i pomógł spopularyzować Blek Bala Mujiktak ,ktorego "Walking Together" stało się rodzajem australijskiego hymnu po jego wykorzystaniu w Qantas reklamie Qantas.Deadlys są główną wizytówką współczesnej autochtonicznej muzyki australijskiej.

Australia ma wiele dokonań w obszarze muzyki popularnej i rockowej.Duża liczba muzyków i zespołów [np. Easybeats ,folkowa grupa Seekers,hard rockowy AC/DC czy popowy INXS]odnosiła poważne międzynarodowe sukcesy,pozostawiając do dyskusji tezę ,o charakterystycznym jej brzmieniu .Być może najbardziej uderzająca charakterystyczna cecha większości australijskich produkcji jest suchy,autoironiczny humor zawarty w ich tekstach.Muzyka rockowa stała się częścią australijskiej kultury muzycznej.Nowe gatunki jak dance music,hip-hop od niedawna uzyskały akceptację i miejsce w środkach masowego przekazu.
W połowie lat 50-tych amerykański rock'n'roll rozpowszechnił się na całym świecie.Wytwórnia Festival z Sydney jako pierwsza spopularyzowała nagranie Billa Haley'a & His Comets' "Rock Around the Clock" w 1956.Stało się ono australijskim singlem wszechczasów.Urodzony w Ameryce przedsiębiorca,Lee Gordon,który przybył do krainy kangurów w 1953r zagrał kluczową rolę w propagowaniu rock'n'rolla poprzez organizowane przez siebie sławne "Big Tour" w których występowali liderzy tego gatunku jak:Bill Haley & His Comets, Little Richard, Eddie Cochrane, Gene Vincent, Buddy Holly & The Crickets i Jerry Lee Lewis.Australiski rock reprezentuje szerokie spektrum gatunków i stylów.Znaczna ilość muzyków i zespołów odniosła międzynarodowy sukces,pozostaje tylko pytanie czy popularna muzyka australijska ma swoje charakterystyczne brzmienie.Najczęściej ta odrębność jest zawarta w charakterystycznym humorze tekstów zespołów rockowych.Australijski rock ciąży ku odróżnianiu go od innych nacji.
Autochtoniczna australijska muzyka stała się narzędziem socjalnego protestu,i była połączona zarówno przez wykonawców jak i słuchaczy podobnymi formami rdzennych Amerykanów.Jamajski wokalista Bob Marley pomaga wskrzesić tradycyjną aborygeńską muzykę,robiąc film Wrong Side of the Road,która przedstawiła aborygeńskie zespoły reggae walczące o uznanie i połączyła to z prawymi człowieka.Nagły sukces Yothu Yindi w latach 90-tych zaskoczył wielu obserwatorów, i pomógł wyciągnać wiele aborygeńskich kwestii do ogólnonarodowej dyskusji.W 1980r Central Australian Aboriginal Media Association (CAAMA) zaczął z ogromnym sukcesem przedstawiać w mediach tradycyjną etniczną muzykę i pomógł spopularyzować Blek Bala Mujiktak ,ktorego "Walking Together" stało się rodzajem australijskiego hymnu po jego wykorzystaniu w Qantas reklamie Qantas.Deadlys są główną wizytówką współczesnej autochtonicznej muzyki australijskiej.

Australia ma wiele dokonań w obszarze muzyki popularnej i rockowej.Duża liczba muzyków i zespołów [np. Easybeats ,folkowa grupa Seekers,hard rockowy AC/DC czy popowy INXS]odnosiła poważne międzynarodowe sukcesy,pozostawiając do dyskusji tezę ,o charakterystycznym jej brzmieniu .Być może najbardziej uderzająca charakterystyczna cecha większości australijskich produkcji jest suchy,autoironiczny humor zawarty w ich tekstach.Muzyka rockowa stała się częścią australijskiej kultury muzycznej.Nowe gatunki jak dance music,hip-hop od niedawna uzyskały akceptację i miejsce w środkach masowego przekazu.
W połowie lat 50-tych amerykański rock'n'roll rozpowszechnił się na całym świecie.Wytwórnia Festival z Sydney jako pierwsza spopularyzowała nagranie Billa Haley'a & His Comets' "Rock Around the Clock" w 1956.Stało się ono australijskim singlem wszechczasów.Urodzony w Ameryce przedsiębiorca,Lee Gordon,który przybył do krainy kangurów w 1953r zagrał kluczową rolę w propagowaniu rock'n'rolla poprzez organizowane przez siebie sławne "Big Tour" w których występowali liderzy tego gatunku jak:Bill Haley & His Comets, Little Richard, Eddie Cochrane, Gene Vincent, Buddy Holly & The Crickets i Jerry Lee Lewis. Gordon był promotorem kariery Johnny'ego O'Keefe,pierwszej rockowej gwiazdy antypodów,naśladującej Elvisa Presley'a czy Little Richarda.To Iggy Pop nagrał w latach 80-tych swoją wersję hitu O'Keefe "Real Wild Child".Przez kilka następnych lat O'Keefe i inni australijscy artyści jak Lonnie Lee & The Leemen, Dig Richards & The R'Jays, Col Joye & The Joy Boys, Alan Dale & The Houserockers, Ray Hoff & The Offbeats, Digger Revell & The Denvermen czy nowozelandzki Johnny Devlin & The Devils pozostawali pod przemożnym wpływem swych amerykańskich kolegów.Sukcesy pierwszej fali australijskiego rocka,były krótkotrwałe i wraz z początkiem lat 60-tych całkowicie zbladły.Listy przebojów były zdominowane przez wygładzone gwiazdki typu tych z popularnego telewizyjnego show "Bandstand"
Mimo wszystko istniały też pewne nurty poza oficjalnym rynkiem.Jednym z takich objawień były instrumentalne grupy Atlantis i surfowa The Denvermen z Sydney i Thunderbirds z Melbourne.Większośc muzyków z tych tanecznych ansambli miała swe korzenie w jazzie i pozostawała pod dużym wpływem rhythm'n'bluesa i wykonawców jump music,jak chociażby Louis Jordan.Inni byli zainspirowani surfem i amerykańskimi maestro gitary Dickiem Dale i Duanne Eddy'm i szczególnie wszechobecnymi swą popularnością The Shadows i Ventures.Wpływ The Shadows na australijską muzykę pop i rockową lat 60 i 70-tych jest ciągle niedoceniany,jak i wpływ ich gitarzysty Hanka Marvina na młodych australijskich adeptów gitary,być może większy niż Claptona czy Hendrixa.Prawie w każdym mieście pojawiały się takie grupy,podobnie jak zespoły jazzowe skupiające utalentowanych muzyków.Ponieważ sponsorzy lokali tanecznych preferowali tradycyjną muzykę,te taneczne zespoły z Australii i Nowej Zelandii miały w swym repertuarze obok rock'n'rollowych numerów także wodewilowe czy musicalowe utwory z lat 20-tych,30 czy 40-tych.Większośc tych instrumentalnych grup uratowała swój żywot w erze Beatlesów dodając do składu śpiewającego frontmena.Chociaż większość tych grup nie była znana przez międzynarodowe audytorium to jednak kilkoro z nich wywarło duże wrażenie za granicą.Pierwszym australijczykiem,który po II wojnie światowej zrobił międzynarodową karierę był Frank Ifield.Odniósł wielkie sukcesy w W.Brytanii na początku lat 60-tych,zostając pierwszym artystą,który miał trzy kolejne #1 na liście przebojów,a jego największy szlagier-"I Remember You" zawojował także Stany Zjednoczone.W tym samym czasie triumfy święcił komik i piosenkarz,Rolf Harris,głównie dzięki występom w popularnych telewizyjnych programach rozrywkowych.
Liczne więzy kulturowe,językowe czy ekonomiczne między W.Brytanią a jej kolonią sprawiły,że tzw. brytyjska inwazja rocka była wielkim uderzeniem w miejscową scenę muzyczną.Większość grup reprezentujących ten nurt koncertowała na Antypodach wzbudzając u słuchaczy dzikie szaleństwo.Gdy w 1964r The Beatles koncertował w Adelaidzie,około 300 tys ludzi,prawie 1/3 populacji miasta towarzyszyła im jako eskorta w drodze z lotniska do centrum miasta.Koncerty i nagrania grup "beatowych" ożywiły generację pop i inspirowały do powstawania nowych zespołów,które szybko przekształciły lokalną scenę w pulsującą i niepowtarzalną arenę nowej muzyki.The Easybeats i Bee Gees byli najbardziej znanymi wykonawcami odnoszącymi sukcesy poza Australią,ale w połowie lat 60-tych byli jednymi z setek zespołów pracujący w każdą noc tygodnia w Australii i Nowej Zelandii.
Okres 1966-1969r uważa się za "drugą falę" australijskiego rocka.Czołowi wykonawcy tego okresu to:Billy Thorpe & The Aztecs, pionierski beatowy duet Bobby & Laurie (pierwsi "długowłosi" artyści), Easybeats, Ray Brown & The Whispers, Tony Worsley & The Fabulous Blue Jays, The Twilights, Loved Ones, Masters Apprentices, MPD Ltd, Mike Furber & The Bowery Boys, Ray Columbus & The Invaders, Max Merritt, Dinah Lee, popularny piosenkarz Normie Rowe, The Groop, The Groove, Lynne Randell (który koncertował w Ameryce z Monkees i Jimi Hendrixem), Johnny Young, John Farnham, Doug Parkinson, Russell Morris i Ronnie Burns.Także kultowe kapele jak The Missing Links, Purple Hearts, The Wild Cherries, The Creatures i the Throb z niewielkimi sukcesami komercyjnymi,ale wywierające duży wpływ na póżniejsze grupy,jak chociażby The Saints.
W tym czasie artyści z Nowej Zelandii przenoszą się na kontynent ,aby znależć szersze możliwości. Mimo że ich początki są często pomijane (w bardzo podobny sposób, jak kanadyjscy wykonawcy jak Neil Young i Joni Mitchell rutynowo są klasyfikowani jako "amerykańscy") wykonawcy tacy jak Max Merritt, Mike Rudd, Dinah Lee, Ray Columbus, Bruno Lawrence, Dragon i Split Enz - wywierają ogromny wpływ na australijską muzykę popularną.
Inną ważną australijską postacią z tego okresu, którego znaczenie dopiero teraz zaczyna być powszechnie uznane, to krytyk i dziennikarz Roxon Lillian (1932 - 1973), który dorastał w Brisbane, ale mieszkający na stałe w Nowym Jorku od 1959 r. aż do jej przedwczesnej śmierci na astme. Roxon napisał pierwszą rockową encyklopedię, opublikowaną w 1969 roku, a jego eseje o muzyce pop i muzykach były kluczem do rozwoju poważnego rockowego dziennikarstwa pod koniec lat 1960 i początku 70-tych. Do najbardziej wpływowych i popularnych muzycznych periodyków tego okresu należał tygodnik Go-Set, który był wydawany od 1966 do 1975 roku. . Założony w Melbourne w 1966 r. przez grupę byłych studentów Monash University w tym Philipa Frazera, Tony'ego Schauble i Douga Panthera, Go-Set był kroniką wszystkich głównych wydarzeń, tendencji, i życia wykonawców w australijskiej muzyce popularnej , jak również udostępniał swe kolumny radiowemu DJ-owi z Melbourne Stanowi Rofe i projektantce mody Prue Acton.W nim przedstawiono też w pażdzierniku pierwszą ogólnokrajową listę przebojów [wcześniej istniały tylko dla poszczególnych stanów].Przedstawiał obszerny przegląd muzycznych wydarzeń za granicą - był on jednym z pierwszych międzynarodowych czasopism przedstawiajacych sprawozdania na temat kariery Jimi Hendrixa, gdy - Lily Brett i fotograf Colin Beard - wyruszyli w podróż do USA i Wielkiej Brytanii w połowie-1967r, przesyłając sprawozdania na temat słynnego występu Hendrixa na Monterey Pop Festiwal i rozkwitu sceny muzycznej w Londynie, jak również wyczynów australijskich muzyków za granicą w tym Normie Rowe i Lynne Randell. Mimo że tygodnik był wyraźnie określone jako "młodzieżowy" magazyn, w późniejszych latach, inspirowany przez magazyn Rolling Stone , Go-Set obrał kurs na bardziej dojrzałych czytelników, gdy zaczęli w nim pisać Jim Keays i Wendy Saddington.W 1970 publicysta Ian Meldrum zamieścił jako pierwszy rozmowę z Johnem Lennonem , w której Lennon złożył pierwsze publiczne oświadczenie, o rozpadzie The Beatles .

Po okresie strumień pod koniec lat 60-tych, podczas którego prawie wszystkie dominujące grupy rozpadły się lub znikły z widoku, australijski rock przeszedł do tak zwanej "Trzeciej Fali" (1970 - 1975), urodzajnego okresu, w którym nowi wykonawcy i weterani z Beatowego Boomu tworzyli nowe formacje bardziej rozwinięte i dojrzałe, progresywnego rocka i wyraźnie zyskujące specyficzny australijski styl. Niektóre z nich zyskało popularność poza Australią, ale niewielu udało się osiągnąć trwały sukces lokalny lub za granicą, ze względu na słaby management, brak promocji wytwórni płytowych i niewielkie wsparcie radiowych rozgłośni.Trudno ustalić sylwetki i dokonania australijskich artystów tego okresu,gdyż radio zostało zdominowane przez komercyjnych wykonawców,bo przepisy jeszcze z lat 30-tych nie pozwalały na wydawanie licencji nowym nadawcom.Dodatkową trudnością był fakt nadawania audycji tylko w paśmie AM,mimo,że w USA dominowało już radio nadające w systemie FM.To wszystko złożyło się na to ,że ten dorobek australiskiego rocka jest praktycznie nieznany światowym słuchaczom.Znaczący artyści tego okresu to:Spectrum i jego następca Ariel , Daddy Cool, Blackfeather, Flying Circus, Tully , Tamam Shud, Russell Morris, Jeff St John & Copperwine, Chain, Billy Thorpe & The New Aztecs, Company Caine, Kahvas Juty, Country Radio, Max Merritt & The Meteors, La De Das, Madder Lake, Stevie Wright, Wendy Saddington, 69'ers, Captain Matchbox Whoopee Band i pionierzy country- Dingoes.
Innym ważnym czynnikiem rozwoju sceny muzycznej były musicale rockowe.Lokalna inscenizacja "Hair" przyniosła w 1970r Marcii Hines miano królowej pop .Dwa lata póżniej wielkie sukcesy odnosi musical Jesus Christ Superstar wystawiony w Sydney z udziałem wspomnianej Marcii Hines,Jona Englisha,legendy teatru Rega Livermora,dwóch członków AirSupply-Stevie Wrighta i Johna Paula Younga.
Obok alternatywnych grup popularność zdobywają artyści typowego popu jak Sherbet,Hush, Ray Burgess, Ted Mulry Gang (TMG) i John Paul Young,którzy jako pierwsi australijczycy zdobywają popularność na międzynarodowych rynkach.Jednym z największych przebojów lat 70-tych stał się utwór "Love Is in the Air" Johna Paula Younga wyprodukowany i napisany przez dwoje ex-członków Easybeats Harry Vanda i George Younga. Na początku lat 70-tych Australia była miejscem pierwszych poważnych rock festiwali , które były ściśle wzorowane na legendarnym Woodstock .Takim stał się w okresie 1972-1975r doroczny festiwal w Sunbury,inne organizowane w tym czasie w większości nie były udane.Po katastrofie w Sunbury w 1975r zaprzestano ze względu na duże ryzyko organizowania tego typu imprez aż do 1990r wraz z początkiem Big Day Out.Dwie najważniejsze przełomowe zmiany to wprowadzenie telewizji kolorowej i radia FM w 1975r.To również okres upadku lokalnych sal tanecznych i dyskotek,które rozkwitły w latach 60-tych i początku lat 70-tych.Tradycja sal tanecznych na przedmieściach wywodzi się jeszcze z XIXw i służyła integracji miejscowej ludności.Od 1950r do początku lat 1970, głównymi miejscami muzyki na żywo były dyskoteki (zwykle zlokalizowane w centrach miasta), kościoły, miejskie hale i policyjne kluby. Większe koncerty i międzynarodowe toury były zazwyczaj lokalizowane w kilku miejscach o dużej wielkości, takich jak legendarny Stadion Sydney (pierwotnie zbudowany jako arena boksu ), Sydney Trocadero, Brisbane i Melbourne Festival Hall. Takie miejsca regularnie przyciągały dużą liczbę młodych ludzi.Zorientowana na nastolatków muzyka pop cieszy się ogromną popularnością na początku lat 70-tych.Wśród artystów brylujących na listach przebojów i w radio znikomy ułamek stanowią wykonawcy australijscy.Ten trend zaczyna się odwracać w 1975r wraz z pojawieniem się cotygodniowego telewizyjnego show Countdown .Zyskał ogromną publiczność i szybko wywarł silny wpływ na program radiowy , gdyż był transmitowany w ogólnopolskim Australian Broadcasting Corporation (ABC).Najważniejszym dokonaniem wspomnianego show było to,że stał się przekażnikiem między przemysłem płytowym a radiem. Countdown był kluczem do sukcesu Johna Paula Younga, Sherbet, Skyhooks, Dragon i Split Enz ,wykonawców ,którzy dominują także w latach 80-tych.
W dłuższej perspektywie, jedną z najważniejszych zmian w australijskim przemysłem muzycznym w latach 70-tych (i nie tylko) okazało się założenie przez koncern ABC rockowego radia, Double Jay (2JJ) w Sydney w styczniu 1975. Jest to symptomatyczne wydarzenie znanego z konserwatyzmu australijskich mediów , ponieważ było to nowe pozwolenie radiowe wydane w australijskiej stolicy od ponad 40 lat.Było to też pierwsze radio nadające całą dobę i zatrudniające kobiety. Z nadejściem Double Jay i Countdown zasadniczo zmienił się rynek muzyki popularnej, a także publikacji obwodu doprowadzając do głosu nową generację grającą twardy, bezkompromisowy rock. Jedną z najpopularniejszych australijskich grup w tym okresie był klasyczny australijski pub rockowy band Cold Chisel, który powstał w Adelajdzie w 1973 roku i cieszył się ogromną popularnością w Australii pod koniec lat 1970 i na początku lat 1980, choć nigdy nie udało się uzyskać popularności w innych krajach.Najbardziej popularni wykonawcy tego okresu to AC / DC, Skyhooks, Richard Clapton, Ol '55, Jon English, Jo Jo Zep & The Falcons, Angels, Radiators, Australian Crawl, Dragon, Rose Tattoo, Ross Wilson's Mondo Rock, wokaliści soul Marcia Hines i Renée Geyer oraz pionierskie grupy punkowo-nowofalowe The Saints i Radio Birdman. Zespół Sebastian Hardie stał się znany jako pierwszy australijski zespół rocka symfonicznego w połowie lat 70., wraz z wydaniem ich debiutanckiego albumu Four movement.Trzy australijskie grupy które pojawiły się w tym okresie AC / DC, Little River Band i Split Enz,odniosły ogólnoświatowy sukces. W końcu lat 70-tych wpływ punk rocka odcisął piętno na muzyce rockowej a takie grupy jak The Saints i Radio Birdman po uzyskaniu sporej popularności w rodzinnym kraju,wywarły też wpływ na post-punkową grupę Nicka Cave'a,Birthday Party.Innym wydarzenie było pojawienie się przedstawicieli muzyki elektronicznej ;z Sydney-Severed Heads i pochodzącej z Melbourne-Essendon Airport,które eksperymentowały z taśmą magnetofonową i syntezatorami,ale do lat 80-tych pozostały w bocznym nurcie rocka .Chociaż działających w podziemiu muzycznym przez wiele lat to w końcu lat 90-tych były uważane za mające wielki wpływ na rozwój synth popu i muzyki industrialnej.W 1980r grupa Mi-Sex wylansowała przebój Computer Games uważany za pierwszy australijski hit popowy w którym użyto sekwencji syntezatorowych.Producent Mark Moffatt,pionier na polu muzyki dance, stał się jednym z pierwszych używajacych przy swoich produkcjach Rolanda 808 i sequencera MC 4 w swoim studio nagraniowym Monitors.
Wiele australijskich zespołów lat 80-tych odnosiło sukcesy poza granicami swojej ojczyzny jak Little River Band, Men at Work, AC/DC, INXS, Midnight Oil, i w póżniejszym okresie Crowded House i Kylie Minogue.Cieszące się uznaniem krytyki takie grupy jak The Church, Hunters & Collectors, Hoodoo Gurus, jako reinkarnacja The Saints i nowe bandy sformowane przez Nicka Cave'a i Micka Harvey'a, Nick Cave and the Bad Seeds, zyskały uznanie w Europie i innych regionach świata.Natomiast John Farnham odnososzący komercyjne sukcesy w Australii przez długi okres pozostawał nieznany zagranicą.Jego komercyjny comeback w 1986r albumem Whispering Jack,był jedną z większych historii sukcesu tej dekady po latach koncertowania w małych klubach.Nieprzypadkowo jego menadżerem był Glenn Wheatley,wcześniej opiekun Little River Band.Wybitni artyści tego okresu to wokalista i kompozytor Paul Kelly i jego zespół The Coloured Girls (przemianowany na The Messengers dla rynku amerykańskiego), ambient-rock-crossovergrupa Not Drowning, Waving, grupa spod znaku darkwave-world Dead Can Dance i zespół o aborygeńskich korzeniach Yothu Yindi.Lata 80-te to okres boomu dla grup mieszczących się w różnych nurtach rocka jak: The Models, Laughing Clowns, Sunnyboys, Hunters & Collectors, Machinations, Matt Finish, Hoodoo Gurus, Divinyls, The Dugites, The Numbers, The Swingers, Spy Vs Spy, Eurogliders, Mental As Anything, Boom Crash Opera, The Go-Betweens, I'm Talking, Do Ré Mi, Real Life, The Reels, The Stems, The Triffids, Icehouse, Redgum, Goanna, 1927, Noiseworks, GANGgajang , The Black Sorrows i The Zorros.Ci wykonawcy zdominowali australijskie listy przebojów ,ale nigdy nie uzyskały międzynarodowego uznania,mimo przychylnej oceny krytyków.Godną uwagi w tym okresie była pionierska aborygeńska grupa Warumpi Band,której singiel "Jailanguru Pakarnu (Out from Jail)" było pierwszym nagraniem w języku Aborygenów.Skupił na sobie zainteresowanie dzięki wspólnemu tour z Midnight Oil.Revival garażowego rocka ala Detroit,Australia zwdzięcza Celibate Rifles, The Lime Spiders i The Hitmen.
W latach 90-tych niezależny rock z jego różnymi odmianami , stał się bardziej popularny na świecie,zwłaszcza grunge.Podobnie jak w innych krajach nastąpił powrót popularności festiwali muzycznych.Tak było z Big Day Out ,którego historia zaczęła się w Sidney w 1992r i dzięki któremu udało się zbudować kariery wielu australijskim zespołom,jak również zaprezentować międzynarodowych artystów lokalnej publiczności.Mowa tu o Falling Joys z Canberry; Regurgitator, Powderfinger, Screamfeeder i Custard z Brisbane, The Living End, Dirty Three, Magic Dirt oraz Meanies z Melbourne; Jebediah z Perth, RatCat, Clouds, You Am I , Whitlams, The Crystal Set z Sydney, a także Silverchair, który zaczynał jako nastoletnie kombo w Newcastle, odkryte nastepnie przez Triple-J i od tego czasu stając się jednym z najbardziej popularnych australijskich zespołów wszechczasów.
Największym sukcesem komercyjnym w latach 1990 był electropopowy duet Savage Garden.W 1996r eksplodowali dzięki swoim hitom na rynkach Australii,Azji,Europy i Ameryki.Byli pierwszym zespołem od czasu Men At Work,który miał #1 na liście bestsellerów Billboard,a ich album Affirmation sprzedał się w USA w 5mln egzemplarzy.Mimo,że hip-hop stał się popularny w Australii to praktycznie żaden z wykonawców tego nurtu nie stał się gwiazdą.
Zainteresowanie australijczyków rockiem nigdy nie wygasło,mimo entuzjazmu dla muzyki tanecznej końca lat 90-tych. Kilka australijskich zespołów rockowych odniosło międzynarodowy sukces w Europie i USA. Godnymi uwagi są The Vines, który zdobył uznanie w Wielkiej Brytanii zanim stał się znany w Australii, The Butterfly Effect, oraz Jet. Jet, będący pod wpływem zespołów lat 60-tych takich jak the Beatles i The Rolling Stones,uzyskał wielki sukces komercyjny sprzedając 3 mln sztuk singla "Are You Gonna Be My Girl" w USA dzięki wykorzystaniu go w reklamie iPod-ów firmy Apple.Inna grupa- Wolfmother,grajaca hard rocka spod znaku Black Sabbath i Led Zeppelin zdobyła w 2007r nagrodę Grammy za singiel "Woman".