Damita Jo

Damita Jo DeBlanc [ur.5.08.1930r-zm. 25.12.1998r],zana jako Damita Joe,amerykańska aktorka i piosenkarka. Katherine Jackson , matka muzycznego klanu słynnej rodziny Jacksonów ,nazwała swoją najmłodszą córkę Janet Damita Jo Jackson na cześć swojej ulubionej piosenkarki.
DeBlanc urodziła się w Austin w Teksasie.Towarzyszyła swoim głosem podczas nagrań Steve Gibsona i Red Caps w latach 50-tych.Póżniej wyszła zamąż za Gibsona,ale rozstała się z nim na gruncie zawodowym i osobistym w 1959 roku.
Jako Damita Jo odniosła pewne sukcesy na początku lat 60-tych piosenkami [tzw. answer song] "I'll Save the Last Dance for You" z 1960r będącej odpowiedzią na "Save the Last Dance for Me" i "I'll Be There" [odpowiedź na "Stand By Me"] z 1961r.Obie piosenki z dużym powodzeniem nagrał Ben E. King .
W 1966r miała niewielki przebój będący coverem utworu Jacquesa Brela "If You Go Away" .Póżniej wytępowała jako aktorka w komediach i serialach telewizyjnych jako Redd Foxx.
Zmarła w 1998r na niewydolność układu oddechowego w Baltimore w stanie Maryland. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
I'll Save the Last Dance for You / Forgive	Damita Jo	11.1960	8[20]	-	Mercury 45 364	[written by Doc Pomus]
I'll Be There / Love Laid Its Hands on Me	Damita Jo	08.1961	-	57[10]	Wing W 45 409	[written by Pierre Cour/Glick/Daron Jones/J King/Phil Ochs/André Popp][with Chuck Sagle Orchestra]
Love is a ball	Billy Eckstine & Damita Jo	05.1963	-	39[11]	Philips BF 29

Cass Daley

Cass Daley (ur. jako Catherine Dailey), (ur. 17 lipca 1915r, zm. 22 marca 1975r) była amerykańską aktorką filmową i telewizyjną, piosenkarką i prezenterką radiową. Córka   irlandzkiego tramwajarza,   zaczęła występować w klubach nocnych i w radio jako wokalistka big bandu w latach 40-tych. 

Daley zaczęła śpiewać jako dziecko . Z problemem zgryzu i komicznym stylu śpiewania, występowała w klubach jako nastolatka. W latach 30-tych, zaczęła karierę sceniczną występując w latach 1936-1937 w  Ziegfeld Follies. W latach 40-tych, Daley rozpoczęła karierę filmową, zwłaszcza w  The Fleet's In   (1942) z Dorothy Lamour i Betty Hutton i Crazy House (1943) z Ole Olsenem i Chic Johnson.
Wystąpiła także u boku Dicka Powella i Dorothy Lamour w Riding High w 1943 roku, a naprzeciwko Eddie Bracken i Dianie Lynn w Out of This World w 1945 roku. Miała udział w Red Garters razem z Rosemary Clooney w 1954 roku, a jej ostatnie występy filmowe miały miejsce w filmach, The Spirit Is Willing   w 1967 roku oraz w Norwood w 1970 roku.
Jako częsty gość radia, pojawiła się w miarę regularnie w 1944 roku w The Bob Burns Show stacji NBC. Była także bardzo popularna piosenkarką w wojsku za granicą w czasie wojny, i wiele razy się pojawiała w audycjach Armed Forces Radio Service takich jak Command Performance and Mail Call.
W 1945 roku dołączyła do obsady The Fitch Bandwagon, innej popularnej audycji radiowej. W 1950 roku zagrała w swoim radiowym show The Cass Daley Show.

Daley nagrała kilka singli z Hoagy Carmichaelem.
'The Old Piano roll Blues '  zadebiutował jako # 11 na Billboard Hot 100 chart i pozostał na liście przez dziesięć tygodni w 1950 roku, a' Aba Daba Honeymoon ' zadebiutował jako # 23 w 1951 roku, obecny na listach przez trzy tygodnie.

Nagrała swoją wersję 'Put the Blame on Mame ' w 1946 roku ,która sprzedała się w 150.000 egzemplarzy w ciągu zaledwie dwóch miesięcy.

 Rezygnując z radia  poświęciła się,aby wychować syna w Newport Beach. Po rozwodzie z mężem  Frankiem Kinsellą, próbowała wrócić w latach 70-tych pojawiając się w małych telewizyjnych, filmowych i teatralnych rolach.

W dniu 22 marca 1975 roku, będąc sama w swoim mieszkaniu, 59-letnia aktorka komediowa upadła i wylądował na  szklanym stoliku kawowym. Odłamek szkła zaciął się w gardle, a ona wykrwawił się na śmierć, zanim jej mąż wrócił do domu .
 Za wkład w branży telewizyjnej i radiowej, Cass Daley ma dwie gwiazdy na Hollywood Walk of Fame przy 6303 Hollywood Blvd.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
The golden rocket	Hoagy Carmichael & Cass Daley	10.1951	18[3]	-	Decca Y 6319	-

Dick Dale

Richard Anthony Monsour, znany jako Dick Dale, urodzony w Bostonie 4 maja 1937 w rodzinie polsko-libańskiej. Jego kariera przebiegała zawile, była pełna zakrętów, na których raz po raz wydawało się, że wypadnie i zakończy działalność; zresztą jej początki nie mogły dawać nadziei na wielkie sukcesy w przyszłości - przez dobrych kilka lat był po prostu niedocenioną wielkością rock'n'rolla. 
Najpierw zauroczony był muzykami stylu country (Merle Travis), jako gitarzysta wzorował się przede wszystkim na znakomitych instrumentalistach o własnym, specyficznym stylu gry, zwłaszcza Checie Atkinsie, dzięki któremu zawsze dbał o finezyjny styl gry i szlachetne brzmienie instrumentu i na Linku Wrayu, od którego z kolei przyjął riffowy sposób grania gitarowego i który zapewne miał duży wpływ na przejście Dale'a od stylu country do rock'n'rolla. Bardzo wysoko cenili go właśnie jako gitarzystę mistrzowie tego instrumentu z Hendrixem na czele. W tamtych spokojnych, wczesnych latach 60. jego gra wyróżniała się zdecydowanie ostrością, a nawet drapieżnością, czasem dawała wyobrażenie grzmotów, przelewających się nad słuchaczem, czasem zaś rozdzierającego ludzkiego krzyku. Sposób jego gry jest dość łatwo rozpoznawalny także dlatego, że jako gitarzysta leworęczny grał na gitarze bez przełożenia strun oraz z powodu częstego stosowania techniki "echo", prawie zupełnie nie znanej w tamtych czasach.
Mieszkając w młodości na wybrzeżu Pacyfiku, zaczął grać muzykę, zawierającą wszystkie elementy "życia na desce surfingowej", styl i instrumentacja uprawianej przez niego muzyki miały oddawać atmosferę plaż kalifornijskich, poruszanie się na falującej powierzchni oceanu, czas upływający między lazurem nieba a złotem plaży i błękitem wody. Powstało wtedy wiele zespołów muzycznych, zakładanych przez nastolatków, naśladujących muzykę Dale'a. Jego wczesne przeboje, jak "Let's Go Trippin'" (nagrany we wrześniu 1961, śmiało więc można go uznać za pierwszy w historii utwór "surfowy") i "Misirlou" (po raz pierwszy użył w nim prototypu gitary Fender Reverb, utożsamianego odtąd z grą w stylu "surf") nie były jednak tylko pomysłem na cały gatunek "surf-music", ale wpłynęły twórczo na późniejsze wielki gwiazdy muzyki młodzieżowej i to nie tylko tego gatunku, co potwierdza Brian Wilson z Beach Boysów, ale np. muzyki psychedelicznej, o czym niejednokrotnie mówił z entuzjazmem Jimi Hendrix. Następny singiel - "Shake'n'Stomp" z marca 1962 - określa już wszystkie cechy nowego gatunku: ostre oddzielanie od siebie poszczególnych dźwięków gitarowych, szalenie szybkie trącanie strun, podobne do techniki gry na mandolinie (tzw. double-picking) i silnie wybijany rytm przez perkusję. Utwór "King of the Surf Guitar" z wczesnych lat 60. pozwala postawić Dale'a wśród kilku zaledwie osobistości dużego formatu w okresie pomiędzy śmiercią Buddy'ego Holly'ego a pojawieniem się Beatlesów. Fakt - w latach 60. usunęły go w cień gwiazdy w rodzaju the Beach Boys, on sam zaś dzielnie i na szczęście bez tragicznych następstw walczył z rakiem jelita; zrozumiałe więc, że na jakiś czas usunął się w cień. Powrócił, aby odbyć tournée ze swym zespołem Del-Tones, nagrać kilka utworów ze Steviem Ray Vaughanem (np. "Pipeline") i wydać w 1986 płytę, którą niestety niczego nie zwojował. Jednak siedem lat później kolejny album Dale'a - "Tribal Thunder" zyskał bardzo dużą popularność i rozgłos jako "późno objawiony przodek heavy-metalu".
Do wpływów Dicka Dale'a przyznaje się spora grupa wykonawców. Jest wśród nich kalifornijski zespół instrumentalny Chantays, założony przez uczniów szkoły średniej, pragnących grać właśnie tę nową muzykę; zasłynął jednym, ale za to dużym przebojem wiosną 1963 - "Pipeline". Ćwierć wieku później nagrał go Dale właśnie z Vaughanem i... Anthrax, co pokazuje, że związki Dicka w późniejszym okresie z muzyką metalową nie są wcale przesadzone. Inna kalifornijska grupa, ale już z lat 90., Aqua Velvets, starała się przywrócić popularność surf-music, naśladując wręcz styl Dale'a oraz dodając do tego wokale pasujące do filmów z gatunku "western spagetti" i partie gitarowe wykonywane na najniżej strojonych strunach z efektem tremola. Interesującą próbę połączenia "surfu" z muzyką taneczną zaproponowała piątka studentów z Alabamy, tworząca trochę zwariowany zespół Man Or Astro-Man?; chłopcy "przybyli z przestrzeni międzygwiezdnej" i grali na zupełnie nietypowych instrumentach, jak anty-gitara rytmiczna!
Zbliżamy się do końca opowieści o tym muzyku i tu natrafiamy na sporą niespodziankę. Zdaniem niektórych (osobiście nie całkiem się z tym zgadzam) największą popularność Dick Dale zyskał dopiero w 1994, a związane to miało być z filmem Quentina Tarantino "Pulp Fiction". Otóż tłem muzycznym pojawiających się napisów na początku filmu (po pierwszej scenie w kawiarni) jest wspomniany utwór z początków jego twórczości - "Misirlou", utwór, który długo brzmi w uszach wszystkich oglądających obraz Tarantino i wspaniale pasujący do niesamowitej akcji filmu. Ponadto Dale zagrał w 1963, obok Frankiego Avalone'a i Annette Funicello, w filmie "Beach Party", jednak jego nazwisko zawsze kojarzyć się będzie niemal wyłącznie z "Pulp Fiction". Dziś Dicka, uśmiechniętego i z modnym kucykiem włosów, można spotkać grającego w różnych nocnych klubach na Zachodnim Wybrzeżu - jak dawniej świetnej formie. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
The Scavenger / Wild Ideas	Dick Dale	11.1963	93[2]	-	Capitol CP 1539	[written by Gary Paxton]

Dale and Grace

Krótkotrwała kariera tego duetu rozpoczęła się od wydanego na jesieni 1963r przeboju na amerykańskich listach przebojów "I'm Leaving It Up to You" .Piosenka była coverem nagranego wcześniej utworu przez Dona & Dewey wydanego dla wytwórni Montel w stanie Louisiana i trafiła na szczyt listy Billboardu.Singiel zyskał dużą popularność także w W.Brytanii ,ale nie wszedł do Top40.
Dale Houston pochodził z Mississippi,a dorastał w Baton Rouge,Luizjana, gdzie zinteresował się nurtem swamp i brzmieniem cajun.Grace Broussard pochodziła z Prairieville,Luizjana,gdzie grano cajun,a swamp popem zainteresował ją brat Van.Występował w duecie z siostrą,jako połowa duetu Van & Titus,nagrywał solo i prowadził Bayou Boogie Band. Dale i Grace występowali solo przed utworzeniem duetu na początku lat 60-tych.Przed swoim rozstaniem w 1964r nagrywali dla Hanna-Barbera i Guyden.
Na krótki czas reaktywowali duet 30 lat póżniej.Houston po drugim rozstaniu nagrał album A Lot of Good Miles Left in Me dla lokalnej wytwórni Lanor.Donny i Marie Osmond nagrali własną wersję ich przeboju "I'm Leaving It up to You" w 1974r,który został hitem po obu stronach Atlantyku. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	USA	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
I'm Leaving It Up to You / That's What I Like About You	Dale & Grace	11.1963	71[11]	-	London HL 2159	[written by D. Terry, Jr./Don F. Harris][produced by Sam Montel]

Deckchairs Overboard

Deckchairs Overboard-australijski zespół popowy działający w Sydney w latach 1982-1985.Wywodzili się z zespołu Cheeks [Clifforth, Campbell i Hester ],dodatkowo wspierani przez Cathy McQuade; działającego w Melbourne ,który wcześniej wylansował kilka niewielkich hitów minn. "Carried Away" (1983), z Kenem Campbellem na wokalu oraz "Shout", (1983) z McQuade jako wokalistą, który sporadycznie występował w TV i radio.
Skład grupy stanowili Paul Hester (perkusja), później Split Enz i Crowded House, John Clifforth (wokal, gitara, instrumenty klawiszowe), McQuade (bas, wokal) i Campbell (wokal, gitara, perkusja).Po odejściu Hestera w 1983 roku zespół miał wielu perkusistów, w tym Matthewa Wenbana i Michaela Davisa.Michael Hoste,który od 1983r grał na klawiszach był wcześniej członkiem Flowers i Icehouse.McQuade i Clifforth występowali w serialu telewizji ABC Sweet and Sour (1984) .Debiutancki album zespołu miał alternatywną okładkę do kanadyjskiego wydania na której znalazły się podobizny McQuade i Cliffortha.Ich dwa utwory "Mixed Low" i "Legion" znalazły się na soundtracku filmu I Can't Get Started z 1985r. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
That's the Way / Carried Away	Deckchairs Overboard	04.1983	86[3]	-	Regular RRSP 718	-
Fight for Love / Can't Stop the Motor	Deckchairs Overboard	09.1985	78[12]	-	Regular K 9782	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Deckchairs Overboard	Deckchairs Overboard	11.1985	88[2]	-	Regular L 38 438	-

Damned

Brytyjski zespół punkowy, założony w 1976 r. w Londynie; początkowo działał w składzie: Captain Sensible (właśc. Ray Burns, ur. 23.04.1955 r. w Balhem, Anglia; bas), Rat Scabies (właśc. Chris Miller, ur. 30.07.1957 r. w Kingston-upon-Thames w hrabstwie Surrey, Anglia; perkusja), Brian James (właśc. Brian Robertson, ur. 18.02.1955 r. w Londynie; gitara) i Dave Vanian (właśc. David Letts, ur. 12.10.1956 r. w Newcastle w Anglii; śpiew).
Scabies i James byli wcześniej członkami prymitywnej punkowej grupy London SS; razem z Sensible'em wspierali też zespół Subterraneans Nicka Kenta. Jako The Damned rozpoczęli działalność w maju 1976 r. Dwa miesiące później otwierali koncerty Sex Pistols w 100 Club w Londynie. W sierpniu wystąpili na głośnym festiwalu punkowym Mont de Marsan, a miesiąc później podpisali kontrakt z wytwórnią Stiff Records. W październiku wydali singla "New Rose", uważanego za pierwszą małą płytę w stylu punk; na drugiej stronie umieścili dramatyczną wersję Beatlesowskiego "Help".
W grudniu 1976 r. wzięli udział jako support w osławionym "Anarchy In the UK Tour" grupy Sex Pistols, ale w połowie trasy zostali zwolnieni. W tym czasie wydali pierwszy album punkowy w Wielkiej Brytanii Damned Damned Damned, którego produkcji podjął się Nick Lowe. Był to typowy produkt tego stylu: wypełniały go krótkie, ostre utwory, grane w bardzo szybkim tempie, z brutalną energią, maskującą nikłe muzyczne umiejętności.
W sierpniu 1977 r. jako pierwsza brytyjska grupa punkowa odbyli trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych. Latem tego roku przyjęli drugiego gitarzystę, Roberta "Lu" Edmundsa; wkrótce później odszedł perkusista Rat Scabies. Przez pewien czas zastępował go Dave Berk, ale na stałe przyjęty został londyńczyk Jon Moss. W listopadzie ukazał się drugi album zespołu, Music For Pleasure, wyprodukowany przez Nicka Masona z Pink Floyd i bardzo źle przyjęty przez krytykę.Jeszcze większym ciosem było odrzucenie zespołu przez firmę Stiff Records. Także odbiorcy coraz ostrzej krytykowali grupę za brak szczerości i upodobania do pantomimy.
Na początku 1978 r. zniechęceni muzycy rozwiązali The Damned, po czym rozeszli się w różnych kierunkach:Sensible zasilił grupę Softies, Moss i Edmunds założyli The Edge, James — grupę Tanz Der Youth, a Vanian współpracował z Doctors Of Madness.
W rok później rozpoczął się drugi rozdział kariery The Damned: Sensible, Yanian i Scabies utworzyli zespół The Doomed. Sensible przerzucił się na gitarę solową, na basie towarzyszył im tymczasowo Henry Badowski. W listopadzie 1978 r. uzyskali prawo do używania nazwy The Damned i zaznaczyli swój powrót singlem "Love Song", który wszedł do zestawienia Top 20.
Kolejne utwory zespołu zdobywały pewną popularność, okazało się też, że koncerty odrodzonego The Damned są wielką atrakcją. Kiedy nowo przyjęty basista Alisdair "Algy" Ward (dawniej członek The Saints) odszedł do grupy Tank, jego miejsce zajął Paul Gray, grający wcześniej w Eddie And The Hot Rods. Przez cały następny rok utwory The Damned osiągały dolne pozycje list przebojów. Równocześnie Captain Sensible podpisał solowy kontrakt z wytwórnią A&M i wkrótce odniósł zaskakujący sukces — nową wersją utworu "Happy Talk" zdobył 1. miejsce na liście brytyjskiej i przyćmił wszystkie dotychczasowe osiągnięcia The Damned.
Mimo to jeszcze przez dwa lata pozostał członkiem grupy, by odejść z niej w sierpniu 1984 r. Trzeci rozdział w historii The Damned zapisali już nowi członkowie, zmierzający wyraźnie w kierunku muzyki pop. W tym czasie obok Vaniana i Scabiesa w składzie formacji pojawili się Roman Jugg (gitara, instr. klawiszowe; współpracujący okazjonalnie z zespołem od 1981 r.) i Bryn Merrick (bas).
W 1986 r. nagrali własną wersję piosenki "Eloise" Barry'ego Ryana, zyskując największy przebój w swej karierze. Kolejny pastisz muzyki lat 60. - klasyk zespołu Love "Alone Again Or", wykonany bez polotu, był skromnym przebojem w Wielkiej Brytanii. Dzięki regularnym koncertom zespół przetrwał o wiele dłużej niż zapowiadali to kryty­cy w 1976 r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Is It a Dream [Wild West End Mix] / Street of Dreams [Live]	Damned	11.1985	69[6]	-	MCA 7-12799/-	[written by Jugg, Scabies, Vanian, Merrick, Sensible][produced by Jon Kelly]
Eloise / Temptation	Damned	03.1986	8[15]	18[10]	MCA 7-12931/MCA 712931	[written by Paul Ryan][produced by Jon Kelly]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Francja	Szwajcaria	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
The Best of the Damned	Damned	03.1982	-	41[1]	-/EMI Dam 1	[produced by Damned,Roger Armstrong]
Phantasmagoria	Damned	11.1985	95[5]	32[4]	MCA 3275-1/MCA 32751	[produced by The Damned, Jon Kelly]

Damn Yankees

DAMN YANKEES, grupa amerykańska. Powstała w grudniu 1988 w Nowym Jorku. Spotkało się w niej trzech rockowych weteranów: Ted Nugent (13.12.1948, Detroit, Michigan) - voc, g, znany jako solista, a przed laty jako lider The Amboy Dukes, Tommy Shaw (11.09.1953, Montgomery, Alabama) - voc, g, wywodzący się ze Styx, oraz Jack Blades - voc, b, wcześniej związany z Night Ranger. Składu dopełnił Michael Cartellone - dr, były współpracownik Shawa.
W pierwszych wywiadach trójka liderów zapowiadała, że zaproponuje repertuar całkowicie oryginalny, nie wypływający z ich dotychczasowych doświadczeń artystycznych, co nie w pełni się udało - niektóre jej utwory przypominały przeboje Nugenta, Styx czy Night Ranger. Nagrania Damn Yankees zyskały mimo wszystko, a może właśnie dzięki temu, wielu entuzjastów - już debiutancką płytę sprzedano w dwóch milionach egzemplarzy.
Grupa zaczęła działalność od intensywnej pracy nad repertuarem. Najpierw powstał utwór Piledriver - zdecydowanie metalowy, pozbawiony wyraźnej, śpiewnej linii melodycznej, wykonany z ogromną dynamiką i intensywnością rytmiczną, wzbogacony porywającym dialogiem dwóch gitar. Następne wspólne kompozycje miały jednak nieco inny charakter. Bliższe były łagodniejszej odmianie stylu, z chwytliwymi refrenami, rytmami branymi z rhythm'n'bluesa czy boogie, o dość miękkim brzmieniu, co najwyżej z bardziej gwałtownym w wyrazie solem gitarowym, np. Corning Of Age, Bad Reputation, Damn Yankees, Rock City.
Grupa dorobiła się też kilku nastrojowvch, lirycznvch piosenek w rodzaju High Enough [opracowanej z użyciem orkiestry smyczkowej] i Runaway. Wszystkie te utwory złożyły się na repertuar płyty Damn Yankees, nagranej w końcu 1989 w A&M Studios w Hollywood przy pomocy słynnego producenta Rona Nevisona, współpracownika m.in. Bad Company i Heart. Trzy z nich okazały się przebojami: Corning Of Age, High Enough i Come Again.
Prasa komentowała sukces Damn Yankees w tonie nieżyczliwym Nugentowi, Shawowi i Bladesowi sugerując, że ich ambicje doprowadzą do rozbicia grupy. Tymczasem formacja wróciła na początku 1992 do studia i znowu z Nevisonem jako producentem nagrała album Don't Tread. Jeszcze bardziej urozmaiciła repertuar; oprócz potężnie brzmiących rockowych czy raczej metalowych hymnów (np. Don't Tread On Me, 15 Minutes Of Fame] oraz spokojniejszych, nieco sentymentalnych ballad (np. Where You Goin' Now, Someone To Believe In) przedstawiła m.in. kompozycje o cechach thrashu (Firefly) i funku (Dirty Dog).
Shaw i Blades razem z Vince'em Neilem, byłym wokalistą Motley Crue, nagrali w 1992 piosenkę You're Invited But Your Friend Cant Come z filmu Encino Man (1992, reż. Les Mayfield). Nugent mimo zaangażowania w działalność Damn Yankees znalazł czas na wiele innych zajęć, np. organizację letnich sprawnościowych obozów dla młodzieży.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
High Enough/Piledriver	Damn Yankees	03.1991	47[20]	-	Warner Bros 543919595-4	[written by Tommy Shaw,Jack Blades, Ted Nugent][produced by Ron Nevison, Tommy Shephard][2.Mainstream Rock Tracks]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Damn Yankees	Damn Yankees	04.1990	93[1]	-	Warner Bros 759926159-1	[produced by Ron Nevison]

Michael Damian

Michael Damian, właściwie Michael Damian Weir (ur. 26 kwietnia 1962 roku w San Diego, w stanie Kalifornia) – amerykański aktor, producent, scenarzysta i reżyser telewizyjny i filmowy, piosenkarz i kompozytor, znany głównie ze swojej roli piosenkarza rockowego Danny'ego Romalotti w operze mydlanej CBS Żar młodości (The Young and the Restless, 1980-98, 2002-2004, 2008).
W 1989 roku jego singiel z przebojem "Rock On" znalazł się na pierwszym miejscu listy najlepiej sprzedających się singli Billboard Top 40.
Od 1997 roku spotykał się z Janeen Best, córką aktora Jamesa Besta (znanego m.in. z komedii sensacyjnej Kaskaderzy), z którą wziął ślub w dniu 18 czerwca 1998 roku. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Rock On/Where is she ? [Blue Future]	Michael Damian	07.1989	52[12]	18[10]	Possum 105059/Possum 105059	[written by David Essex][produced by Larry Weir,Tom Weir,Michael Damian Weir][piosenka z filmu "Dream a little dream"]

Daly-Wilson Big Band

Daly-Wilson Big Band był australijską   grupą  jazzową założoną w 1968 roku przez Warrena Daly grającego na perkusji i Eda Wilsona na puzonie. Jeśli chodzi o skład, czasami był 18 osobowym ansamblem, który grał   popularne covery jazzowe i oryginalne kompozycje. Frontmenami zespołu byli Kerrie Biddell, Marcia Hines i Ricky May. Wydali siedem albumów i koncertowali zarówno w Australii jak i na arenie międzynarodowej przed rozpadem we wrześniu 1983 roku.
Daly-Wilson Big Band powstał  w Sydney w 1968 roku  Daly rozpoczął karierę muzyczną w latach 50-tych jako perkusista w Ramblers a następnie  w Steeds.  W połowie lat 60-tych koncertował w Stanach Zjednoczonych jako członek  Kirby Stone Four, a następnie z Si Zentner; później dołączył do Glenn Miller Orchestra (prowadzonej przez Buddy DeFranco).
Wilson uczył się jako pianista, zanim zmienił fortepian na instrumenty dęte.  W 1966 roku dołączył do ABC Dance Band prowadzonego przez Jima Gussey'a,okazjonalnie grał z Sydney Symphony i firmowym bandzie TCN-9,prowadzonym przez Geoffa Harvey'a.
W sierpniu 1969 r Daly-Wilson Band wystąpił w Stage Club w składzie z  najlepszymi muzykami jazzowymi i z Kerrie Biddell jako wokalistką; Tony Buchananem grającym na saksofonie, klarnecie i harmonijce; Graeme Lyallem na saksofonie; Bobem McIvorem na puzonie; Kolem Nolanem na organach, fortepianie i pianinie elektrycznym; i Dieterem Vogtem na flugelhornie, gitarze basowej i trąbce.  W wrześniu 1970r nagrali swój debiutancki album,  Live! At the Cell Block, który obrazował ich koncert  w Cell Block Theatre, w Sydney.
Był wyprodukowany przez Mike Perjanika i wydany przez Columbia Records. Dodatkowi muzycy na albumie to Mark Bowden, George Brodbeck, John Costelloe, Ken Dean, Doug Foskett, Col Loughnan, Allan Nash, Ford Ray, Don Reid, Ned Sutherland i Bernie Wilson. Album zawiera cover utworu Tie Me Kangaroo Down, Sport jako 'Kanga', utwór napisany przez  australijskiego artystę, Rolfa Harrisa.
W styczniu 1971 roku grupa supportowała brytyjski zespół jazzowy, Dudley Moore Trio, na australijskiej części ich międzynarodowej trasy.Live! At the Cell Block został wydany w Stanach Zjednoczonych pod koniec 1971 roku, koncertowali w kraju wspierając  Dudley Moore Trio,i  Cillę Black. Szybko zyskali dużą popularność, ale w listopadzie, Daly-Wilson Big Band ogłosili zakończenie działalności.Defranco razem z Daly i Wilsonem dołączyli do Glenn Miller Orchestra.W 1972 Festival Records wydała The Exciting Daly-Wilson Band, który zawierał wokal Biddell.

Wkrótce po nagraniu tego albumu, zabrakło finansów i band nie mógł już sobie pozwolić na turnee w pełnym składzie, więc musieli się rozdzielić. Biddell wznowiła karierę solową.Od lutego 1974 roku   wokalistką zespołu była Marcia Hines. - prosto z jej występów jako Marii Magdaleny w australijskiej produkcji teatralnej Jesus Christ Superstar .Po koncertach w Australii wrócili do USA, gdzie supportowali BB Kinga i Wilsona Picketta w Los Angeles, a następnie wyjechali do Europy i do Związku Radzieckiego na miesiąc.Ich czterotygodniowa wizyta w tym kraju miała miejsce we wrześniu 1975 roku i była po koncertach w Londynie, a następnie w Las Vegas.
 Ich kolejny album,  Daly-Wilson Big Band featuring Marcia Hines (1975),zawierał covery ,"Ain't No Mountain High Enough" i "Do You Know What It Means to Miss New Orleans?" śpiewane przez Hines.Pod koniec 1974 roku   Hines wydała swój debiutancki solowy album,  Marcia Shines (październik 1975).Opuściła zespół  by  promować swój album i skupić się na karierze solowej.

W listopadzie 1976r amerykański artysta, Vic Damone, zaprezentował Daly-Wilson Big Band w specjalnym programie telewizyjnym   na rynku USA,Australia for the Fun of It, który obejmował  również  Bill and Boyd, The Angels i Davida Gulpilila.Także,w tym samym roku wydali kolejny album, In Australia '77, dla wytwórni Hammard. W styczniu 1977 roku ma miejsce ich tournée po Australii z urodzonym w Nowej Zelandii wokalistą Ricky May'em, frontmanem grupy.
 W 1978 roku wydali swój kolejny album, Too Good for a One Night Stand, dla Hammard. Wydali swój siódmy album, Big 'N' Brassy, w roku 1982. We wrześniu 1983 roku band rozpadł się.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Daly Wilson Big Band feat. Marcia Hines	Daly-Wilson Big Band	01.1976	87[6]	-	Reprise 600023	-
Daly Wilson Big Band in Australia 77	Daly-Wilson Big Band	01.1977	39[11]	-	Hammard HAM 014	-
Big'N'Brassy	Daly-Wilson Big Band	09.1982	90[3]	-	Hammard HAM 077	-

  

Roger Daltrey

Roger DALTREY (właśc. Roger Harry Daltrey; 1.03.1944, Shepherd's Bush, Londyn, Wielka Brytania) - voc, g; autor tekstów, producent nagrań. Przyszedł na świat w rodzinie średnio zamożnego urzędnika w firmie Armitage Shanks, produkującej sanitariaty. W połowie lat pięćdziesiątych, zafascynowany przebojami Elvisa Presleya i Lonniego Donegana, zainteresował się muzyką. Sam zrobił sobie gitarę i nauczył się na niej grać. A niebawem utworzył z kolegami zespół rock n'rollowy The Detours. Występował z nim (jako gitarzysta) m.in. na ślubach i innych uroczystościach rodzinnych. Już wtedy marzył o karierze estradowej, ale wyrzucony z Acton County Crammar School za ustawiczne łamanie regulaminu (oficjalnie za palenie papierosów), znalazł zatrudnienie przy cięciu blachy.
Nie zrezygnował jednak z muzykowania. Zdobywał z The Detours coraz większy rozgłos; w tym czasie zranił się przy pracy w dłoń i zrezygnował z grania na gitarze, a został wokalistą. Z powodzeniem występował z formacją m.in w londyńskich Oldfield Hotel, Club Druane i Railway Hotel. A w 1964 podpisał z nią, znaną już wtedy jako The Who, kontrakt na nagrania (pierwszy singel sygnowała wszakże inną nazwą - The High Numbers). Taki był początek jednej z największych karier w dziejach rocka.
Grupa The Who z Daltreyem jako świetnym, niezwykle ekspresyjnym wokalistą osiągnęła wielki sukces komercyjny, stawiający ją w jednym rzędzie z innymi gigantami tamtego okresu, jak The Beatles i The Rolling Stones, a także, podobnie jak oni, pozostawiła dorobek o nieprzemijającej wartości.
Daltrey powtarzał zawsze, że nie zamierza próbować trudów kariery indywidualnej. A jednak latem 1972 stworzył sobie w stodole wiejskiego domu w East Burwash w hrabstwie Sussex małe studio nagrań i na początku następnego roku zrealizował w nim pierwszy solowy album "Daltrey". Piosenki skomponowali dlań Leo Sayer, David Courtney i Adam Faith, a dwaj ostatni podjęli się też obowiązków producentów. Wydana w kwietniu 1973 płyta była zaskoczeniem dla fanów The Who, wydawała się bowiem ucieczką od mocnego rocka tej grupy ku bezpretensjonalnej muzyce pop (np. Giving It All Away, One Man Band, You Are Yourself, When The Music Stops). Z towarzyszących jej trzech singli - Giving It All Away/The Way Of The World z maja, Thinking/There Is Love z września i It's A Hard Life/One Man Band z listopada - pierwszy był wszakże dużym przebojem.
Druga płyta solowa Daltreya, "Ride A Rock Horse", powstała wiosną 1975 przy pomocy m.in. Russa Ballarda jako producenta i współtwórcy repertuaru oraz muzyków zespołu Kokomo. Wydana w lipcu tego roku zawierała oprócz poprockowych utworów w rodzaju Come And Cet Your Love Ballarda także porcję rhythm'n'bluesa, np. przeróbkę Walking The Dog Rufusa Thomasa. Wcale nie lepsza niż poprzednia, zdobyła zaskakującą popularność (żaden następny album Daltreya nie odniósł takiego sukcesu komercyjnego). Nie przyniosła jednak przebojów. Towarzyszące jej single - Come And Get Your Love/The World Over z maja i Walking The Dog/Proud z lipca - przeszły bez echa.
W dobie punku, na początku 1977, nagrał bodaj najlepszy swój solowy album, "One Of The Boys", wydany już w maju tego roku we własnej firmie Goldhawke. Produkcji podjęli się Courtney i Tony Meehan, wśród muzyków akompaniujących znalazło się wiele sław, m.in. kolega z The Who, basista John Entwistle, a także Eric Clapton, Alvin Lee, Mick Ronson, Hank B. Marvin i Rod Argent. W niezwykle bogatym, urozmaiconym repertuarze znalazły się i ostre rockowe utwory, jak One Of The Boys Steve'a Gibbonsa, i chwytliwe przeboje, jak Ciddy Paula McCartneya i Say It Ain't So Joe Murraya Heada, i nawet piosenki w stylu country, jak Single Man's Dilemma Coling Blunstone'a. Płytę promowały single Written On The Wind/Dear John z kwietnia i One Of The Boys/To Put Something Better Inside z czerwca oraz Say It Ain't So Joe/The Prisoner z listopada.
Po rozwiązaniu w 1982 The Who nagrał mniej udany album "Parting Should Be Painless", wydany w lutym 1984 i zawierający tylko dwie interesujące piosenki: Going Strong Bryana Ferry'ego oraz Somebody Told Me Dave'a Stewarta i Annie Lennox. Powrotem do dawnej formy była płyta "Under The Raging Moon" z września 1985, zawierająca m.in. świetny premierowy utwór Pete'a Townshenda, gitarzysty The Who, After The Fire.
Kolejnym rozczarowaniem okazał się natomiast album "Can't Wait To See The Movie" z lipca 1987. Dużo bardziej podobała się płyta "Rocks In The Head" z lipca 1992, owoc współpracy z utalentowanym gitarzystą, kompozytorem i producentem - Gerardem McMahonem. Wspaniałym prezentem dla fanów The Who okazał się album "A Celebration - The Music Of Pete Townshend And The Who", dokumentujący koncerty Daltreya w lutym 1994 w nowojorskim Carnegie Hall pod hasłem Daltrey Sings Townshend z udziałem nie tylko Townshenda i Entwistle'a, ale też m.in. Eddiego Veddera, Sinead O'Connor, Lou Reeda, Lindy Perry, Alice Coopera, The Chieftains i orkiestry symfonicznej.
W 1998 i 1999 objechał świat z zespołem gwiazd (m.in. Alice Cooper, Paul Rodgers i Peter Frampton) oraz orkiestrą i chórem z programem starych przebojów rockowych, m.in. z repertuaru The Who, The Beatles, The Rolling Stones, Led Zeppelin i Pink Floyd; trasie towarzyszyła studyjna płyta "British Rock Symphony".
Daltrey odniósł duży sukces jako aktor. Jego debiutem ekranowym była tytułowa rola w ekranizacji opery rockowej The Who Tommy (Tommy; 1975, reż. Ken Russell). W późniejszych latach wystąpił w takich filmach, jak Lisztomania (Lisztomania; 1975; reż. Ken Russell; rola: Franz Liszt), The Legacy (Dziedzictwo; 1978, reż. Richard Marquand; rola: gwiazdor muzyki pop), McWcar (McWcar; 1980, reż. Tom Clegg; rola: słynny przestępca John McVicar), Murder: Ultimate Grounds For Dworce (1984, reż. Morris Barry), Threepenny Opera (1989, reż. Menahem Golan), Buddy's Song (Piosenka Buddy'ego; 1991, reż. Claude Whatham), If Looks Could Kill (Szpieg bez matury; 1991, reż. William Dear; rola: agent brytyjskiego wywiadu) oraz serial Highlander (Nieśmiertelny; 1992-1998, reż. Dennis Berry) i miniserial dla dzieci The Magical Legend Of The Leprechauns (1999; rola: król Boric). W wielu filmach z jego udziałem znalazły się też piosenki w jego wykonaniu, np. w McWcar, któremu towarzyszył wyborny album w stylu The Who, nagrany zresztą przy współudziale kolegów z zespołu.
Daltrey był ponadto jednym z głównych wykonawców na płycie "The Hunting Of The Snark" (Adventure, 1986) z operą rockową Mike'a Batta według Wyprawy na żmirlacza Lewisa Carrolla. Gościnnie wziął udział m.in. w nagraniu koncertowego albumu "An Irish Evening" (RCA, 1992) The Chieftains. Jako producent współpracował m.in. z grupą Bent Frame. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Giving It All Away / The Way of the World	Roger Daltrey	12.1973	58[11]	-	Polydor 2094 110	[written by Leo Sayer, David Courtney][produced by Adam Faith]
I'm Free / Overture	Roger Daltrey	03.1974	66[6]	-	A&M/Ode K 5283	[written by Pete Townshend][produced by Lou Reizner,Pete Townshend,Ken Russell]
Come and Get Your Love / Heart-s Right	Roger Daltrey	11.1975	46[18]	-	Polydor 2058 593	[written by Russ Ballard][produced by Russ Ballard]
Walking the dog	Roger Daltrey	11.1975	77[8]	-	Polydor 2058 628	-
Free Me / McVicar	Roger Daltrey	03.19810	66[10]	-	Polydor 2001 980	[written by Russ Ballard][produced by Jeff Wayne ][piosenka z filmu "McVicar"]
Without Your Love / Escape, Part 1	Roger Daltrey	05.1981	88[5]	-	Polydor 2001 995	[written by Billy Nichols][produced by Jeff Wayne][piosenka z filmu "McVicar"]
After the Fire / It Don't Satisfy Me	Roger Daltrey	11.1985	60[6]	-	Virgin/Ten Rec TEN 69	[written by Pete Townshend][produced by Alan Shacklock,Michael Lindsay-Hogg]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Francja	Szwajcaria	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Daltrey	Roger Daltrey	12.1973	59[5]	-	Polydor 2406 107	[produced by David Courtney, Adam Faith]
Ride a Rock Horse	Roger Daltrey	09.1975	10[28]	-	Polydor 2383 346	[produced by Russ Ballard]
Lisztomania [OST]	Roger Daltrey	01.1976	85[6]	-	A&M L 35 673	-
One of the Boys	Roger Daltrey	06.1977	80[7]	-	Polydor 2480 411	[produced by Dave Courtney and Tony Meehan]
McVicar	Roger Daltrey	05.1981	-	44[2]	-/Polygram 2311027	[produced by Jeff Wayne]

Daltons

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	USA	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Babe	Daltons	06.1976	89[5]	-	Astor A 7270	-

Toni Dalli

Toni Dalli ( Antonio D'Alessandro, urodził się 28 listopada 1933r) to włoski muzyk i  właściciel restauracji.
Dalli urodził się w Pescarze, Abruzja, w centrum Włoch. Po występach lokalnych   jako chłopiec, przeniósł się do Yorkshire, w Anglii, w wieku szesnastu lat.
 Zotał brytyjskim rezydentem pracując w kopalniach i hutach cztery lata. W tym czasie występował w miejscowych klubach robotniczych i pojawił się w kilku programach TV amatorskich konkursach, takich jak "Top Down", "Bid For Fame", "What Makes A Star" . Nie mógł zostać profesjonalnym piosenkarzem, dopóki nie skończył czteroletni okres pracy w hucie  jako niezbędny warunek wstępny .
Dalli szybko otrzymał kontrakt w Cecil Cinema w Hull. Tutaj został zauważony przez Mr. Livingstone'a i Roba Goldsteina (z 20th Century Fox), który powiedział mu, że musi opuścić Yorkshire i pojechać do Londynu.
 W maju 1957r studiował u nauczyciela śpiewu Dino Borgiole, a w październiku 1957 roku, występował w  Embassy Club. To właśnie tam został odkryty przez komika, Maxa Bygravesa, którego agent, Jock Jacobsen, również podpisał kontrakt z Dalli .
W tym czasie, Toni Dalli pojawił  się w wielu najważniejszych programach telewizyjnych. W lutym 1958 roku,wystąpił pierwszy raz w Ed Sullivan Show w Nowym Jorku, następnie w Moulin Rouge, Hollywood i Desert Inn w Las Vegas.
Po powrocie do Anglii  czekał  na niego kontrakt z EMI Records i ukazał się jego pierwszy z pięciu albumów , zawierający przebój "Come Prima" ("More Than Ever"). Później nagrywał w Capitol Records i Decca i pojawił się w salach koncertowych na całym świecie. Były to dwa jednoosobowe-show w Carnegie Hall i Hollywood Bowl.
Gdy Mario Lanza zmarł w 1959 roku,  zaproponowano mu udział w filmie opowiadającym historię Mario Lanzy. Film nigdy nie został emitowany z powodów prawnych. Dalli śpiewał w USA, gdzie miał swój własny program telewizyjny na kanale 13 KCOP w Los Angeles przez 13 tygodni. Pracował również w Australii, Afryce Południowej i Hong Kongu.
W 1960 roku ożenił się z Valerie,  w Londynie i mieli czworo dzieci. Po dwudziestu pięciu latach ciągłego podróżowania, Dalli otworzył restaurację w Marbelli, Hiszpania.
Synowie Dalli mają również cztery restauracje.
Toni Dalli od tego czasu wycofał się z działalności restauracyjnej, ale realizuje konsultacje dla hoteli i restauracji, jest też szefem   firmy Toni Dalli and Associates, który promuje możliwości inwestycyjne w okolicach Marbelli zarządzanych przez jego najstarszego syna Marco.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Twilight serenade	Tony Dalli	08.1977	56[5]	-	J&B JB 008	-

Maria Dallas

Piosenkarka z Nowej Zelandii,która była przykładem młodej dziewczyny w połowie lat 60-tych ,której spełniła się bajka o błyskawicznej karierze muzycznej.Była drugim najmłodszym z dwunastu dzieci pracując jako fryzjerka w swoim rodzinnym mieście. Osiemnaście miesięcy później zdobyła Loxene Golden Award za swoją pierwszą płytę,nagraną cztery miesiące po swym powrocie z USA,gdzie nagrywała z Chetem Atkinsem.
Wszystko zaczęło się w 1964 roku, kiedy Marina i Isabel Leigh zdobyły nagrodę Johnny Cooper w Morrinsville. Następnie występuje z Lew Manson Band w okolicy Waikato.Pewnego wieczoru poznała jazzmana z Auckland Mike Perjanika,który zarekomendował ją szefowi wytwórni Viking,Ronowi Daltonowi.Zaowocowało to nagraniem singla " Tumblin 'Down ".Szef wytwórni postanowił w tym samym czasie aby używała pseudonimu Maria Dallas.Wspomniany singiel cieszył się dużą popularnością w Australii i Nowej Zelandii,gdzie trafił na 11 pozycję listy singli. Pomimo tego sukcesu, Maria nigdy nie czuła się piosenkarką pop i szybko wróciła do korzeni ,czyli muzyki country.
W okresie 1966-1967r wytwórnia Viking wydała sześć jej albumów.W 1967r przenosi się do Australii,a następnie wyrusza do Nashville.Dopiero w 1970 roku wróciła z piosenką "Pinokio" który został numerem 1 na krajowych listach przebojów.

 Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Tumblin' Down / When I Get Through With You	Maria Dallas	08.1967	61[5]	11[4]	Viking VS 220/Viking VS 210	-
Ambush / Handy Man	Maria Dallas	10.1967	16[19]	-	Viking VS 224/-	-
You Don't Treat Me Right / It's Such a Pretty World Today	Maria Dallas	03.1968	56[9]	-	Viking VS 228/-	-
Pinocchio / Umm Bala Bomba	Maria Dallas	03.1971	96[2]	1[6][14]	Viking VS 9325/Viking VS 254	-

Dales Gang

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Grandma Got Run Over by a Reindeer	Dales Gang	12.1988	86[4]	-	ATA K 201	-

Elizabeth Daily

Elizabeth Ann Guttman (ur. 11 września 1961  w Los Angeles, Kalifornia) – amerykańska aktorka filmowa, dubbingowa oraz piosenkarka.

Najbardziej znana jako głos Tommy'ego Picklesa z serialu animowanego Pełzaki oraz spin-offu All Grown Up!, Brawurki z serialu animowanego Atomówki oraz Rudego z serialu animowanego Kredonia.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Francja	Szwajcaria	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Say It, Say It / Don't Let Them Take the Child Away	E.G. Daily	07.1986	-	14[11]	-/A&M K 9986	-
Mind over Matter	E.G. Daily	08.1988	84[6]	37[1]	A&M K 578/A&M K K 578	-

Fred Dagg

Fred Dagg jest to pseudonim znanego komika i satyryka politycznego Johna Clarke. John urodził się w Nowej Zelandii i trafił na ekrany telewizyjne jako satyryk ubrany zawsze w czarny podkoszulek i buty gumowe.
Swój pierwszy singiel "The Royal Wedding Stakes"/"My Husband and I" nagrał dla Polydoru w 1973r pod szyldem A January Production.Następny "Get In Behind Song" nagrany dla wytwórni Viking w 1974r ukazał się pod nazwą The Man From Tamaki.
Dopiero w 1975r nagrywa jako Fred Dagg singiel "Traditional Air/Unlabelled" dla EMI.Kolejny "We Don't Know How Lucky We Are/Larry Loves Barry" trafia na 17 pozycję listy przebojów w ojczystym kraju.Bardzo dobrze sprzedawał się też album "Fred Dagg's Greatest Hits".
Inny singiel ,będący zmodyfikowaną wersją przeboju "If It Weren't For Your Wellies" Billy Connolly'ego,"Gumboots/Save The Last Dance For Me" nagrany z Diamond Lil był dużym przebojem na antypodach.Drugi album "Fred Dagg Live" został wydany w 1976r.Trzecią i ostatnią dużą płytą był album "The Fred Dagg Tapes".
Jako John Clarke wystąpił w wielu filmach i programach telewizyjnych.Najbardziej pamiętany jest jako Fred Dagg w "Dagg Day Afternoon" w 1977r i jako Wal w "Footrot Flats : The Dog's Tale" w 1986r.

Single Tytuł Wykonawca Data wydania Aus US Wytwórnia [Aus/N.Zel] Komentarz We Don't Know How Lucky We Are / Larry Loves Barry Fred Dagg 11.1975 - 17[4] -/EMI Freds 1 - Gumboots / Save the Last Dance for Me Fred Dagg 06.1976 - 6[15] -/EMI Freds 2 - We Don't Know How Lucky We Are Fred Dagg 06.1998 - 1[1][6][gold] -/Sony 665712 -

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
The Fred Dagg Tapes	Fred Dagg	12.1979	36[10]	-	Festival L 37 148/-	-
Anthology	Fred Dagg	09.1998	-	2[8][platinum]	-/Sony 489885	-

 

Daddy Freddy

Daddy Freddy urodził się i wychował na Jamajce. Na początku lat '80 wyemigrował do Wielkiej Brytanii, gdzie współtworzył wschodzącą wówczas scenę hip-hop.
W latach '90 podróżował między Jamajką a UK promując młode jamajskie talenty na najbardziej wtedy progresywnej scenie jungle. Współpracował m.in. z Dr.Dre, Cypress Hill, Rootsmanem i liczną grupą innych znanych artystów i producentów.
W 2005 roku wydał swój najostrzejszy album o dużo mówiącej nazwie HARDCORE. Od tego czasu niemal nieustannie koncertuje, grając zarówno z soundsystemem jak i z żywym składem.
Na przełomie 2006/2007 planowana jest jego nowa płyta, tym razem utrzymaną bardziej w klimacie roots reggae.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Daddy Freddy's in Town / Rather to Die	Daddy Freddy	09.1991	94[1]	33[5]	Chrysalis 2622-7/EMI 2622	-

Daddy Dewdrop

Daddy Dewdrop to pseudonim amerykańskiego kompozytora Dicka Mondy (ur. 1940 w Cleveland , Ohio ),wspieranego przez niektórych muzyków studyjnych, w tym Toma Hensley'a który później został dyrektorem muzycznym Neila Diamonda i Butcha Rillera, który później został się członkiem grupy Redbone .
Monda napisał piosenkę "Chick-A-Boom" do kreskówki , Sabrina and the Groovie Goolies. Piosenka została ponownie nagrana i dystrybuowana przez Sunflower Records i wydano album zawierający ścieżkę muzyczną ze wspomnianego filmu zawierającą "Chick-A-Boom" i "Chick-A-Boom (Don't Ya Jes" Love It) ".Melodia była hitem w USA, osiągając na liście Billboardu pozycję # 9 w 1971 r.
Kolejne jego nagrania to "Fox Huntin'/The March of the White Corpuscles" i wydany w 1978r singiel "Nanu Nanu (I Wanna' Get Funky With You)".
Richard Monda w połowie lat 60-tych założył popularną w Los Angeles grupę Novells ,która nagrała dla wytwórni Mothers album "That Did It!" pod okiem H.B. Barnuma.
Monda pisał wiele piosenek dla innych wykonawców jak Ringo Starr, Kenny Rogers, Tom Jones, Engelbert Humperdinck, Sammy Davis Jr. i wielu innych.Kontynuje też nagrania płytowe jako Daddy Dewdrop ,wydając minn. płytę This Time..

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Chick-A-Boom (Don't Ya Jes' Love It) / John Jacob Jingleheimer Smith	Daddy Dewdrop	05.1971	10[19]	4[11]	Stateside OSS 9495/Stateside MSS 2312	-

Terry Dactyl and The Dinosaurus

Brytyjski zespół jugband-skifflowy (wykonujący muzykę improwizowaną, z użyciem różnych przedmiotów lub prymitywnych instrumentów), który działał równolegle pod nazwą Brett Marvin And The Thunderbolts. Nie żałowano starań, by utrzymać tę maskaradę, choć obydwie "grupy" miały osobne kontrakty z różnymi wytwórniami płytowymi.
Dinosaurs korzystali z poparcia producenta i menedżera Jonathana Kinga, który wprowadził zespół do kierowanej przez siebie angielskiej wytwórni. W 1972 r. debiutancki singel grupy, "Seaside Shuffie", doszedł do 2. miejsca brytyjskiej listy przebojów; wydana w rok później kolejna mała płyta, "0n A Saturday Night", odniosła mniejszy sukces.
Po niepowodzeniach następnych singli zespół działał już tylko pod nazwą Brett Marvin; wokalistka i pianistka formacji, Jona Lewie, wkrótce później skupiła się na karierze solowej.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Seaside Shuffle/Ball And Chain	Terry Dactyl and the Dinosaurs	08.1972	20[13]	-	Decca Y 9971	[written by John Lewis]

Paul Da Vinci

Paul Da Vinci (ur. Paul Leonard Prewer, 1951r) , brytyjski piosenkarz i muzyk. Najbardziej znany jest jako wiodący wokalista w nagraniu hitu z 1974r  The Rubettes "Sugar Baby Love", mimo że nie występował z grupą w tym czasie. Podobno miał trzy i pół oktawy skali głosu, i pracował jako sesyjny wokalista przed swoją własną umiarkowaną w suklcesy karierę solową, która obejmowała w Wielkiej Brytanii hit "Your Baby Ain't Your Baby Anymore".

Urodził się w Grays, Thurrock, Essex, a w 1969 roku nagrał dwa single dla wytwórni Big T  jako wokalista  grupy 1984.  Po rozpadzie grupy  około 1970 roku, rozpoczął pracę jako wokalista sesyjny w Londynie, by nagrywać płyty demo dla kompozytorów Tony Macaulay'a i innych. Śpiewał również w wielu reklamowych jinglach, i w nagraniach muzyków, w tym Gary Moore, Ringo Starra, Barry Blue i Davida Essexa; i pojawił się w Top of the Pops   z Eltonem Johnem i Justinem Haywardem.

Pod koniec roku 1973, śpiewał w nagraniu demo "Sugar Baby Love", napisanym i wyprodukowanym przez Wayne Bickertona i Tony Waddingtona i początkowo oferowanej Showaddywaddy, który jednak z niej zrezygnował. ,a następnie Bickerton i Waddington ofiarował  demo muzykom, pod warunkiem, że staną się rzeczywistą grupą,w tym przypadku The Rubettes. Chociaż inni muzycy zgodzili się, Da Vinci odrzucił okazję występów z grupą,  do czasu   premiery nagrania w 1974 roku, gdy podpisał solowy kontrakt z Penny Farthing Records.
 Po "Sugar Baby Love" -z  falsetem gościnnie śpiewającego da Vinci ale z Alanem Williamsem w Top of the Pops - który stał się w Wielkiej Brytanii no.1 hitem w 1974 roku (również osiągnął No.37 na listach przebojów w USA), wydał swój pierwszy solowy singiel. Piosenka: "Your Baby Ain't Your Baby Anymore", której współautorem i współproducentem był Da Vinci z Edwardem Seago, osiągnęła nr 20 na brytyjskiej liście singli i stała się hitem w wielu innych krajach europejskich.

 Jednak jego kontynuacja, "If You Get Hurt", była mniej skuteczna. Przeniósł się do Epic Records w 1977 roku,gdzie ukazały się dwa single, ale znowu bez powodzenia na listach przebojów.
Kontynuował jako wokalista sesyjny i autor piosenek. W 1978 roku był współautorem "Anyway You Do It" dla grupy  Liquid Gold, a w 1981 roku śpiewał  w hicie "Back to the Sixties Part 2",grupy Tight Fit .
W 1983 roku pojawił się na West Endzie w musicalu Dear Anyone, napisanego przez Dona Blacka i Geoffa Stephensa. W latach 1990-1994  śpiewał w  turnee  Trevora Payne'a That'll Be The Day. 
W 1990 roku napisał kilka  utworów na wiolonczelę i fortepian, w tym trzyczęściowy poemat "Visions of Aaron", z którym występował  w  Purcell Room w Londynie, a także koncert, "Hope".
Mieszka w Somerset.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Your baby ain't your baby anymore	Paul Da Vinci	09.1974	54[14]	-	Penny Farthing K 5604	-