Dana Dawson

Dana Dawson (ur.7 sierpień 1974r - zm. 10 sierpnia 2010r) była amerykańską aktorką i piosenkarką.

Dawson zadebiutowała w wieku 7 lat w krajowej trasie z musicalem Annie. Była dublerką roli Mimi, w krajowym tournee musicalu Rent w 2000 roku i dołączył do broadway'owskiej obsady w 2001 roku^.

Jako piosenkarka, Dawson wydała swój pierwszy singiel w 1988 roku w wieku lat 14-tu. Piosenka "Ready To Follow You" została napisana przez francuską piosenkarkę Jacqueline Taieb i wyprodukowana we Francji, docierając do Top 20 na liście francuskiej.
 Dawson następnie pracowała z francuskimi producentami przy swoim debiutanckim albumie Paris New York And Me, który zawiera jej debiutancki singiel i zrodził cztery inne single, które odniosły sukcesy we Francji na początku lat  90-tych, szczególnie "Romantic World" i "Tell Me Bonita", który  zadebiutował jako numer 4 na francuskiej liście singli. Paris, New York and Me zdobył także status złotej płyty we Francji.

W 1993 roku, Dawson zrobiła sobie dwuletnią przerwę, aby dać swojej karierze więcej międzynarodowego impetu; mimo ,że miała wiele sukcesów we Francji,to jej nagrania nie były naprawdę dostępne w innych krajach.
 W rezultacie Dawson podpisała kontrakt płytowy z EMI   z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Jej drugi album, Black Butterfly, został wydany w październiku 1995 roku i obejmował  trzy single, które dotarły na  UK Chart Single : "3 Is Family" osiągnął numer 9 w lipcu 1995 roku, "Got to Give Me Love" osiągnął pozycje numer 27 ​​w październiku 1995 roku i "Show Me" osiągnął    28 miejsce w maju 1996 roku.Album był dostępny w całej Europie, a także w Japonii.
 "3 Is Family" był hitem albumu i Dawson promowała go w całej Europie. W 1996 roku ukazał się singiel "How I Wanna Be Loved", ale nie dotarł do Top 40 na UK Singles Chart. To ostatecznie załamało plany ponownego wydania w Wielkiej Brytanii  albumu Black Butterfly.
W 1997 roku, Dawson współpracowała na singlu Dolce & Gabbana   "More, More, More",wykonując wokal  na tym tanecznym coverze przeboju    Andrea True Connection .
Show Disney Channel  Lizzie McGuire zaprezentował jej  singiel z 2001r "Nice Life", który został wydany jako singel tylko we Francji.

Dawson poślubiła  nowojorskiego artystę   jazzowego, Jasona Curry, 7 lipca 2007 roku w Hamilton, Bermudy. Zmarła w   dniu 10 sierpnia 2010 roku, na raka jelita grubego po walce z chorobą w ciągu zaledwie 10 miesięcy. Miała 36 lat w chwili śmierci.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Romantic world	Dana Dawson	11.1991	64[10]	-	Columbia 655971 2	-

Dawn

Zespół założony w 1970 r. przez piosenkarza Tony'ego Orlando (właśc. Michael Anthony Orlando Cassivitis. ur. 3. 04. 1944 r. na Manhattanie w Nowym Jorku, USA).
Kiedy wersja demo utworu "Candida", którego współkompozytorem był Toni Wine, trafiła na jego biurko, Orlando postanowił, że sam wykona te piosenkę, z pomocą wokalistek sesyjnych z firmy Tamla Motown - Telmy Hopkins i Joyce Vincent oraz wynajętych muzyków.
Wydany przez wytwórnie Bell Records singel sygnowany był nazwą Dawn (imię córki szefa firmy Bell), mimo że w tym czasie posługiwało się nią 14 innych profesjonalnych zespołów. Z tego powodu, po sukcesie singli "Candida" i "Knock Three Times" (pierwsze miejsca na listach przebojów w wielu krajach).
w okresie wydania trzech kolejnych małych płyt w nakładzie miliona egzemplarzy każda, zespół zaczęto nazywać Tony Orlando and Dawn. Dwa kolejne single, "What Are You Doing Sunday" i wiązanka "Happy Together"/"Runaway" (z gościnnym udziałem Dela Shannona) nieco osłabiły atak zespołu na listy bestsellerów, za to następny - z pięknym utworem "Tie A Yellow Ribbon Round The Old Oak Tree" okazał się przebojem roku 1973.
Piosenka ta, z żywym, rytmicznym akompaniamentem i "narodowym" tekstem o powracającym do domu żołnierzu wojny secesyjnej, była później nagrywana przez niezliczonych wykonawców. Na kolejnym singlu - "Say Has Anybody Seen My Sweet Gypsy Rose" - pojawił się rytm ragtime'u, który dominował też na całym, wydanym w tym czasie, albumie.
Oba wydawnictwa osiągnęły wysokie pozycje w zestawieniach bestsellerów. Jednak ta wielka popularność była chwilowa w grudniu 1973 r. następny singel, "Who's In The Strawberry Patch With Sally", pozbawiony intensywnej promocji, nie odniósł już takiego sukcesu. Po przejściu do wytwórni Elektra/Asylum zespół po raz ostatni umieścił małą płytę na 1. miejscu listy przebojów w Stanach Zjednoczonych był to singel "He Don't Love You", nowa wersja piosenki Jerry'ego Butlera z 1960 r.
W okresie spadku powodzenia, grupa nagrała jeszcze jedną przeróbkę - utwór "You're All I Need To Get By" Marvina Gaye'a i Tammi Terrell (34. miejsce w USA w 1975 r.). W 1977 r. Orlando zrezygnował z usług grupy Dawn, kontynuując w następnych latach karierę solową.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Candida / Look at ...	Dawn	09.1970	9[22]	2[17]	Bell BLL 9187/Bell BL 236	[written by Irwin Levine,Tony Wine][produced by The Tokens,Dave Appell,Hank Medress]
Knock Three Times / Home	Dawn	01.1971	1[1][27]	1[2][15]	Bell BLL 9345/Bell BL 249	[written by Irwin Levine,L. Russell Brown][produced by The Tokens,Dave Appell,Hank Medress]
I Play and Sing / Get Out From Where We Are	Dawn	05.1971	60[10]	10[6]	Bell BLL 9466/Bell Bl 256	[written by Irwin Levine,Tony Wine,L. Russell Brown][produced by The Tokens,Dave Appell,Hank Medress]
Summer Sand/The sweet soft sounds of love	Dawn	08.1971	86[4]	-	Bell BLL 9542	[written by Irwin Levine,L. Russell Brown,Dave Appell,Tony Wine,Sandy Linzer][produced by The Tokens,Dave Appell,Hank Medress][9.Adult Contemporary Chart]
What Are You Doing Sunday/The sweet soft sounds of love	Tony Orlando & Dawn	10.1971	52[8]	15[3]	Bell BLL 9647/Bell BL 274	[written by Irwin Levine,Tony Wine][produced by The Tokens,Dave Appell,Hank Medress]
Tie a Yellow Ribbon Round the Ole Oak Tree / I Can't Believe How Much I Love You	Tony Orlando & Dawn	04.1973	1[7][32]	1[10][15]	Bell 2008 143/Bell 2008 143	[written by Irwin Levine, L. Russell Brown][produced by Dave Appell,Hank Medress]
Say, Has Anybody Seen My Sweet Gypsy Rose / The Spark of Love Is Kindlin'	Tony Orlando & Dawn	08.1973	2[25]	2[11]	Bell 2008 185/Bell 2008 185	[written by Irwin Levine, L. Russell Brown][produced by Dave Appell,Hank Medress]
Who's in the Strawberry Patch with Sally? / Ukulele Man	Tony Orlando & Dawn	12.1973	15[16]	6[6]	Bell 2008 219/Bell 2008 219	[written by Irwin Levine, L. Russell Brown][produced by The Tokens,Dave Appell,Hank Medress]
He Don't Love You (Like I Love You) / Pick It Up	Tony Orlando & Dawn	05.1975	33[15]	28[4]	Elektra E 45 240/Elektra E 45 240	[written by Curtis Mayfield,Jerry Butler,Clarence Carter][produced by Dave Appell,Hank Medress]
Mornin' Beautiful/Dance,Rosie,Dance	Tony Orlando & Dawn	09.1975	94[2]	-	Elektra E 45 260/-	[written by Dave Appell, Sandy Linzer][produced by Tony Orlando,Dave Appell,Hank Medress]
Cupid/[You're] Growin' on me	Tony Orlando & Dawn	05.1976	99[1]	22[7]	Elektra E 45 302/Elektra E 45 302	[written by Sam Cooke][produced by Tony Orlando,Dave Appell,Hank Medress]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Dawn's New Ragtime Follies featuring Tony Orlando	Tony Orlando & Dawn	01.1974	27[19]	-	Bell 2308 077/-	-
He Don't Love You (Like I Love You)	Tony Orlando & Dawn	06.1975	93[5]	-]	Elektra 7E 1034/-	-
Greatest Hits	Tony Orlando & Dawn	10.1975	-	36[1]	-/Arista AL 4045	-

Bryan Dawe

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Great interviews of The Twentieth Century	Bryan Dawe with John Clarke	12.1990	51[10]	-	WEA/Mana 903172769-1	-

Sammy Davis Jr.

Ur. 8.12.1925 r. w Harlemie, dzielnicy Nowego Jorku, USA, zm. 16.05.1990 r. w Los Angeles w stanie Kalifornia, USA. Davis Junior był dynamicznym, wszechstronnym artystą rozrywkowym i wodzirejem w starym stylu. Będąc jedynym synem pary tancerzy z czarnej trupy wodewilowej o nazwie Will Mastin's Holiday in Dixieland, Davis Junior zadebiutował w grupie w wieku lat trzech jako "Milczący Sam, tańczący karzełek".
W wieku młodzieńczym ćwiczył pod okiem legendarnego tancerza Billa "Bojangles" Robinsona. Davis opuścił grupę w 1943 r. by podjąć służbę w armii amerykańskiej, gdzie po raz pierwszy, ale nie ostatni, spotkał się z przejawami ostrych uprzedzeń rasowych. Po wojnie dołączył do swojego ojca i przybranego wujka w The Will Mastin Trio. W 1950 r. trio występowało w salach The Capitol w Nowym Jorku i Ciro's w Hollywood u boku takich gwiazd jak Jack Benny i Bob Hope, ale to właśnie Davis otrzymywał owacje na stojąco za swój śpiew, taniec, grę na perkusji, popisy komiczne i niespożytą energię.
W 1954 r. podpisał kontrakt z wytwórnią Decca Records i nagrał dwa albumy - Starring Sammy Davis Jr. (l. miejsce na liście amerykańskiej), na którym parodiował takie gwiazdy jak Dean Martin, Jerry Lewis, Johnnie Ray i Jimmy Durante, oraz Just For Lovers. Na amerykańską listę singlową wprowadził nagranie "Hey There", pochodzące z filmu "The Pajama Game". W tym samym roku w wypadku drogowym stracił oko. Gdy w styczniu 1955 r. powrócił na estradę, z przepaską na twarzy, przyjęto go jeszcze bardziej entuzjastycznie niż przedtem. W ciągu tego roku do amerykańskiej Top 20 wprowadził takie hity jak "Something's Gotta Give", "Love Me Or Leave Me" oraz "That Old Black Magic".
W 1956 r. zadebiutował na Broadwayu w musicalu "Mr. Wonderful" z muzyką i tekstami Jerry'ego Bocka, Larry'ego Holofienera i George'a Weissa. W widowisku występowała także pozostała część Will Mastin Trio — wujek Sammy'ego oraz Davis Snr. Musical pokazano 400 razy, a dwie pochodzące z niego piosenki stały się dużymi przebojami: "Too Close For Comfort", oraz tytułowa, która przyniosła sukces Peggy Lee.
Choć Davisa Juniora uważano powszechnie za pierwszego czarnego wykonawcę muzyki popularnej akceptowanego zarówno przez białą jak i czarną widownię, w 1956 r. ściągnął na siebie ostrą krytykę za przejście na judaizm, a potem ślub ze szwedzką aktorką Mai Britt. Sam siebie nazywał "jednookim żydowskim czarnuchem". Nie licząc kilku epizodów jakie zagrał we wczesnej młodości, Davis rozpoczął karierę filmową w 1958 r. obrazem "Anna Lucasta", a uznanie krytyki zdobył w następnym roku za rolę Sporting Life'a w "Porgy And Bess". W tym czasie był też jednym z najważniejszych członków grona najbardziej zaufanych współpracowników Franka Sinatry, określających się jako "Clan" lub "Rat Pack". Pojawił się z Sinatrą w trzech filmach - "Ocean's Eleven" (z 1960 r.), "Sergeant 3" (z 1962 r.) i "Robin And The Seven Hoods" (z 1964 r.), ale większe wrażenie wywarł jego występ u boku innej członkini grupy "Clan" - Shirley MacLaine w musicalu filmowym Cy Colemana i Dorothy Fields "Sweet Charity".
Lata 60-te były dla Davisa dobrym okresem - zyskał niezwykłą popularność dzięki nagraniom płytowym i obecności w telewizji, a szczególnie dzięki występom "na żywo" w Las Vegas i innych miastach USA. W 1962 r. wprowadził na listę amerykańską piosenkę Anthony'ego Newleya i Leslie Bricusse'a "What Kind Of Fool Am I?", by później nagrać jeszcze kilka innych ich kompozycji. Podczas ceremonii wręczania Nagród Akademii Filmowej w 1967 r. zaśpiewał nominowaną do nagrody piosenkę Bricusse'a "Talk To The Animals". Zdobyła ona Oscara, którego w imieniu kompozytora odebrał Davis.
W 1972 r. piosenka "The Candy Man" Newleya i Bricusse'a z filmu "Willy Wonka And The Chocolate Factory" w wykonaniu Sammy'ego osiągnęła milionową sprzedaż.
W 1964 r. artysta znów pojawił się na Broadwayu w musicalu "Golden Boy", będącym dokonaną przez Charlesa Strouse'a i Lee Adamsa adaptacją dramatu Clifforda Odeta z 1937 r. o młodym człowieku stojącym w obliczu dylematu co wybrać, karierę boksera czy skrzypka. W obsadzie znalazł się również Billy Daniels. Przedstawienie prezentowano 569 razy w Nowym Jorku. W 1968 r. przeniesiono je do Londynu. W latach 70-tych Davis pracował mniej, cierpiąc, jak mówiono, z powodu nadużywania w przeszłości alkoholu i narkotyków. W 1983 r. występował dla oddziałów amerykańskich w Libanie, a pięć lat później podjął z Sinatrą i Deanem Martinem męczące tournee po USA i Kanadzie.
W 1989 r. nadal podróżował, objeżdżając Europę z widowiskiem "The Ultimate Event" wraz z Lizą Minnelli i Sinatrą. Gdy dawał z siebie wszystko wykonując najlepsze utwory z całej swojej kariery, takie jak "Birth Of The Blues", "Mr Bijangles" i "Old Black Magic" był już chory, nie dając jednak tego po sobie poznać. Zmarł 16 maja 1990 r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Because of you	Sammy Davis Jr.	01.1955	8[10]	-	Columbia DO 70 143	-
The birth of the blues	Sammy Davis Jr.	05.1955	14[4]	-	Columbia DO 70 177	-
Something's gotta give	Sammy Davis Jr.	08.1955	3[20]	-	Columbia DO m70 215	-
Love me or leave me	Sammy Davis Jr.	09.1955	12[13]	-	Columbia DO 70 215	-
Stan up an' fight/And this is my beloved	Sammy Davis Jr.	11.1955	18[1];B:15[12]	-	Columbia DOO 70 263	[written by Albert W. Ketelby ]
It's bigger than you and me	Sammy Davis Jr.	02.1956	24[4]	-	Festival SP45-800	-
I'll know/Adelaide	Sammy Davis Jr.	02.1956	16[15];B:9[7]	-	Festival SP45-804	-
Too close for comfort	Sammy Davis Jr.	08.1957	41[5]	-	Festival SP45-1607	-
Me and My Shadow	Sammy Davis with Frank Sinatra Jr.	12.1962	63[6]	-	Reprise R 20 218	[written by Billy Rose,Al Jolson,Dave Dreyer][produced by Cheryl Pawelski,Frank Collura][#1 hit for "Whispering" Jack Smith in 1927r][B:#3 hit for Gary & Bing Crosby in 1950r]
The Shelter of Your Arms/This was my love	Sammy Davis Jr.	04.1964	79[3]	-	Reprise R 20 216	[written by Jerry Samuels][produced by Perry Botkin]
Don't Blame the Children/She believes in me	Sammy Davis Jr.	05.1967	7[16]	-	Reprise 0566	[written by Dorothy Fields/Jimmy McHugh]
Talk to the animals	Sammy Davis Jr.	11.1967	94[3]	-	Reprise 0621	-
I've Gotta Be Me / Bein' Natural Bein' Me	Sammy Davis Jr.	02.1969	49[12]	-	Reprise 0779	[written by Walter Marks][produced by Jimmy Bowen][piosenka z musicalu na Broadway'u "Golden Rainbow"]
The Candy Man / I Want to Be Happy	Sammy Davis Jr.	06.1972	3[30]	-	MGM 2006 095	[written by Leslie Bricusse,Anthony Newley][produced by Mike Curb,Don Costa,Jimmy Bowen][piosenka z filmu "Willy wonka and the chocolate factory"]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Sammy Davis Jr. in person Australia '77	Sammy Davis Jr.	06.1977	90[3]	-	RCA Victor VPL1-0146	-

Paul Davis

Paul Davis-[ur. 21.04.1948r-zm. 22.04.2008r],amerykański wokalista i autor piosenek,najbardziej znany ze swych radiowych hitów i solowej kariery którą rozpoczął w latach 70-tych.
Davis był członkiem lokalnej grupy Six Soul Survivors około 1966r ,a póżniej Endless Chain.W 1968r pracuje jako autor piosenek dla wytwórni Malaco Records z siedzibą w Jackson , Missisipi .
Dzięki Ilene Berns,wdowy po słynnym Bercie Bernsie,podpisał kontrakt nagraniowy z Bang Records w 1969r,by rok póżniej wydać na singlu cover nagrania Jarmels " A Little Bit of Soap ",osiągając 52 miejsce na liście Billboardu.Jego pierwszy album "A Little Bit of Paul Davis", został wydany w 1970 roku.W 1974 roku nagrał swój trzeci album Ride 'Em Cowboy, z którego utwór tytułowy wszedł do Top 40. Ta sama piosenka stała się także hitem Juice Newton w 1984 roku.
Davis miał pierwszy przebój w Top 10 o z balladą " I Go Crazy ", który zadebiutował jako # 7 w 1978 roku. "I Go Crazy" spędził 40 tygodni na liście Billboard Hot 100,zbliżając się do rekordu dla singli w epoce rocka.Następny-"Sweet Life" nie odniósł już tak dużych sukcesów docierając do 17 miejsca listy pop.Ostatnim wydawnictwem dla Bang Records był album Singer of Songs nagrany w 1981r.
Paul Davis podpisał kontrakt z Arista Records w 1981 roku i wprowadził dwa single do Top 15 , " Super Night "(który osiągnął # 11 na Hot Billboard 100 i # 2 na Adult Contemporary w styczniu 1982 roku ) i "65 Love Affair " (duży hit w Top 10 na liście Adult Contemporary i Pop).Jego debiutancki album dla Aristy przyniósł trzeci hit " Love or Let Me Be Lonely ".
Na jakiś czas wycofuje się z nagrań z wyjątkiem dwóch singli nagranych w duetach;jeden z Marie Osmond w 1986r "You're Still New to Me" ,drugi we współpracy z Tanyą Tucker i Paulem Overstreetem - "I Won't Take Less Than Your Love".Napisał też utwór " Meet Me in Montana ",dla swojego przyjaciela Dana Sealsa,który z Osmond wprowadził na szczyt listy Billboardu.Zmarł na atak serca 22 kwietnia 2008r w Rush Foundation Hospital in Meridian, Mississippi. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
A Little Bit of Soap/Three little words	Paul Davis	07.1970	16[17]	-	Stateside OSS 9160/-	[written by Bert Berns ][produced by Paul Davis]
I Just Wanna Keep It Together / Pollyana	Paul Davis	11.1970	47[11]	-	Stateside OSS 9262/-	-
Ride 'Em Cowboy/I'm the only Sinner [In Salt Lake City]	Paul Davis	01.1975	49[10]	-	Stateside OSS 10624/-	[written by Paul Davis ][produced by Paul Davis,Ed Seay]
I Go Crazy / Reggae Kinda Way	Paul Davis	03.1978	62[12]	-	Stateside OSS 11 609/-	[written by Paul Davis ][produced by Paul Davis,Phil Benton]
Cool Night / One More Time for the Lonely	Paul Davis	02.1982	78[12]	23[7]	Arista K 8587/Arista ATA 645	-
'65 Love Affair / We're Still Together	Paul Davis	05.1982	71[7]	13[12]	Arista K 8663/Arista ATA 661	-

Martha Davis

Martha Davis założyła nowofalową grupę Motels  w Berkeley w 1973r, cieszącą się estymą na muzycznej scenie Los Angeles .Początkowo w 1972r występuje pod nazwą Warfield Foxes.
Jej założycielka w 1972r   dookoptowała do składu gitarzystę Deana Chamberlaina i basistę Richarda D' Andrea. Mimo zainteresowania się nimi wytwórni płytowych,nie doszło do nagrań,ze względu na nieustające zmiany składu zespołu.Ostatecznie grupa rozpadła się w 1976 roku.
Davis reaktywuje nowy skład w 1979r z gitarzystą Jeffem Jourardem,saxofonistą i pianistą Marty Jourardem [brat Jeffa],basistą Michaelem Goodroe i perkusistą Brianem Glascockiem.Podpisują kontrakt z wytwórnią Capitol i w tym samym rocku wydają debiutancki album The Motels zawierający niewielki hit "Total Control".
Przed wydaniem albumu Careful w 1980 roku,Tim McGovern [założyciel The Pop!]zastępuje dotychczasowego gitarzystę grupy.Następna zmiana składu ma miejsce podczas nagrania All Four One,wydanego w 1982r,gdy McGoverna z kolei zastępuje Guy Perry.Ten ostatni album przyniósł zespołowi "Złotą Płytę" i z niego pochodzą największe hity zespołu-"Only the Lonely," i "Suddenly Last Summer," .Ostatnim hitem był singiel Shame w 1985 roku.
Podejrzana o chorobę nowotworową Davis,rozwiązuje w 1987r grupę i nagrywa solowy album "Policy".
W 1998 roku reaktywuje zespół pod szyldem Motels Featuring Martha Davis.
 Davis wydała swój pierwszy solowy album zatytułowany  Policy w listopadzie 1987. Muzycy, którzy pracowali z nią to Clarence Clemons, Kenny G i Charlie Sexton. W listopadzie miała  hit  w Australii  "Don't Tell Me the Time",ale w Stanach Zjednoczonych piosenka tylko osiągnęła miejsce 80-te.
Odbiór albumu przez krytykę muzyczną był  letni ,   wielu recenzentów chwaląc głos Davis  jednak zauważało, że albumowi zabrakło charyzmatycznych utworów.
 Wkrótce potem, Davis poprosiła o zwolnienie z jej kontraktu w Capitol Records.

Po opuszczeniu wytwórni, Davis skupia się na różnych stylach muzycznych i nagrała utwory do kilku ścieżek dźwiękowych do filmów, ale wydawało się, że jej kariera muzyczna gaśnie.
 Na początku lat 90-tych zaczęła występować w okolicznościowych koncertach,gdzie można usłyszeć jej eksperymentowanie z nowymi piosenkami, które napisała.
Martha Davis wydała kilka albumów w nowym tysiącleciu. Wydała ...So the Story Goes w 2004 roku,  Beautiful Life w 2008 roku, a w 2011 roku wydała album muzyczny dla dzieci, Red Frog prezentując 16 utworów dla rodziców i dzieci.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Don't Tell Me the Time	Martha Davis	02.1988	8[17]	-	Capitol CP 2013	-
Tell It to the Moon	Martha Davis	04.1988	65[7]	-	Capitol CP 2067	-
Don't Ask out loud	Martha Davis	08.1988	93[2]	-	Capitol CP 2108	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Policy	Martha Davis	03.1988	28[27]	-	Capitol ST 748054	-

Billy Jr. Davis

Billy Davis, Jr (ur. 26 czerwca 1938r w St. Louis, Missouri),to amerykański muzyk, najbardziej znany jako członek  5th Dimension. Wraz z żoną, Marilyn McCoo, wylansował trakcie 1976 i 1977 roku przeboje "I Hope We Get to Love in Time", "Your Love" i "You Do not Have to Be a Star (To Be in My Show ) ".
 Davis i McCoo byli małżeństwem od 1969 roku. Stali się  pierwszą afro-amerykańską parą małżeńską występującą w serialu telewizyjnym, Marilyn McCoo & Billy Davis Jr. ,emitowanym w CBS w lecie 1977r. W tym samym roku utwór, "You Don't Have to Be a Star (To Be in My Show)" zdobył  nagrodę Grammy.

Davis dołączył do 5th Dimension, wcześniej nazywającej się Versatiles, w 1966 roku. Pierwszy wielki hit  grupa nagrała w 1967 roku   "Up, Up and Away", napisany przez Jimmy Webba. Piosenka zdobyła cztery  nagrody Grammy w 1968r i był utworem tytułowym   pierwszego albumu grupy.
 Rok później grupa nagrała kompozycję Laury Nyro   "Stoned Soul Picnic".  "Aquarius/Let the Sunshine In" (z musicalu Hair) osiągnął nr 1 na liście Billboard Hot 100 w kwietniu   1969 roku i zdobył nagrodę Grammy za nagranie roku.
 Grupa nagrała kolejną kompozycję Nyro  , "Wedding Bell Blues" ,która trafiła na szczyt Hot 100 w listopadzie 1969 roku. Davis śpiewał główny wokal na singlach grupy, "Worst That Could Happen", "A Change Is Gonna Come/People Got To Be Free", i "I’ll Be Lovin' You Forever".
W 1975 roku, Davis i McCoo opuścili 5th Dimension i zaczęli występować jako duet. Podpisali kontrakt z ABC Records nagrywając swój debiutancki album w 1976 roku, I Hope We Get to Love in Time. Pierwszym singlem był utwór tytułowy, który był hitem w połowie listy Billboardu. Następny , "You Don't Have to Be a Star (To Be in My Show)", był jeszcze większym hitem, osiągając nr 1 na liście Billboard Hot 100 w styczniu 1977 roku.
 Wydali jeszcze jeden album dla ABC w 1978 roku, wyprodukowany przez Franka Wilsona i zawierający popularną balladę "My Reason To Be" napisany  przez  Judy Wieder i Johna Footmana. Para podpisała kontrakt z CBS Records w następnym roku i wydał swój ostatni album w duecie do października 2008 roku, gdy para wydała The Many Faces of Love, kolekcję przebojów z lat 60 i 70-tych.
Album Marilyn & Billy zawiera utwór "Saving All My Love for You", później śpiewany przez Whitney Houston, a także hit disco, "Shine On Silver Moon". Para zdecydowała się na występy solowe na początku lat 80-tych.
W 1982 roku Davis nagrał album gospel, Let Me Have A Dream, z Rev. Jamesem Clevelandem. Davis następnie wystąpił  gościnnie   na płycie jazz / popowej Scotta Scheera.
Davis wystąpił w musicalu "Blues In The Night" w Old Globe Theatre.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
You Don't Have to Be a Star (To Be in My Show) / We've Got to Get It On Again	Marilyn McCoo & Billy Davis Jr.	01.1977	21[19]	-	ABC ABC 12 208	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
I Hope We Get to Love in Time	Marilyn McCoo & Billy Davis Jr.	03.1977	98[2]	-	ABC ABC 952	-

Betty Davis

Betty Davis (ur. jako Betty Mabry, 26 lipca 1945r)  jest amerykańską wokalistką funk.
Urodzona  w 1945 roku, Betty Mabry dorastała w Durham, w Północnej Karolinie,  na obrzeżach Pittsburgh. Na farmie babci w Reidsville, Karolina Północna, słuchała BB Kinga, Jimmy Reeda i Elmore Jamesa i innych muzyków bluesowych.
Jedną z pierwszych piosenek jakie napisała, w wieku dwunastu lat, była  "I’m Going to Bake That Cake of Love" ^.
W wieku 16 lat, wyjechała z Pittsburgha do Nowego Jorku, studiując w Instytucie Technologii Mody,   mieszkając z ciotką. Nasiąkła kulturą Greenwich Village  i muzyką folk z początku lat 60-tych.Wiąże się z bywalcami Cellar,klubu, w którym zbierali się młodzi ludzie. To był wielorasowy  tłum modeli, studentów wzornictwa, aktorów i piosenkarzy. W tym klubie odtwarzano płyty i dyskutowano. Pracowała także jako modelka, pojawiając się w spreadach fotograficznych w Seventeen, Ebony i Glamour.
W swoim czasie w Nowym Jorku, poznała wielu muzyków, w tym Jimi Hendrixa i Sly Stone'a. Nasiona własnej kariery muzycznej zostały posadzone przez jej przyjaźń z wokalistą soul Lou Courtney'em, który wyprodukował jej pierwszy singiel, "The Cellar".
Singiel był lokalnym hołdem dla piwnicy. Jednak jej pierwszy profesjonalny koncert po tym jak napisała "Uptown (to Harlem)" dla Chambers Brothers.Jej album z 1967r był wielkim sukcesem, ale Betty Mabry   koncentrowała się na  karierze modelki. Odniosła sukces jako modelka, ale czuła się znudzona tą pracą.
Spotkała Milesa Davisa w 1967 roku ,wyszła za niego we wrześniu 1968r. W ciągu zaledwie jednego roku małżeństwa wywarła duży wpływ na niego, wprowadzając go do świata mody i nowych trendów muzycznych popularnych w tym okresie. W swojej autobiografii, Miles przypisuje Betty  swoje przyszłe poszukiwania muzyczne, wprowadzając trębacza do psychodelicznego rocka ,poprzez gitarzystę Jimiego Hendrixa i  innowatora funka, Sly Stone'a. Album Milesa Davisa Filles de Kilimanjaro (1968) zawiera piosenkę o   niej i jej zdjęcie na okładce.
Miles wierzył, że Hendrix i Betty mieli romans, który podobno przyspieszył koniec ich małżeństwa, ale Betty zaprzeczała.
Pierwszym poważnym osiągnięciem Betty było napisanie "Uptown (to Harlem)" dla Chambers Brothers w 1967r.
Po koniec jej małżeństwa z Davisem, Betty przeniosła się do Londynu, prawdopodobnie około 1971 roku, by realizować karierę modelki. Wróciła do USA około 1972 roku z zamiarem nagrania piosenek z Santaną. Zamiast tego, nagrała własne piosenki z grupą muzyków West Coast funka .
 Jej pierwsza płyta, Betty Davis, została wydana w 1973 roku zawierała dwa drobne hity na liście  R & B - "If I'm in Luck I Might Get Picked Up", która  osiągnęła 66 pozycję w 1973 roku i "Shut Off the Lights", która dotarła do 97 miejsca w 1975 roku.Davis wydała jeszcze dwa albumy studyjne,  They Say I'm Different (1974), i jej   debiut w wytwórni Island Records Nasty Gal (1975). Żaden z trzech albumów nie odniósł sukcesu komercyjnego.
Davis pozostała postacią kultową jako wokalistka, częściowo ze względu na jej otwartą postawę seksualną, która była kontrowersyjna . Niektóre z jej koncertów zostały zbojkotowane i jej piosenki nie były odtwarzane w radiu z powodu presji przez grupy religijne i NAACP.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
You Don't Have to Be a Star (To Be in My Show) / We've Got to Get It On Again	Marilyn McCoo & Billy Davis Jr.	01.1977	21[19]	-	ABC ABC 12 208	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
I Hope We Get to Love in Time	Marilyn McCoo & Billy Davis Jr.	03.1977	98[2]	-	ABC ABC 952	-

Windsor Davies

Windsor Davies (ur. 28 sierpnia 1930 w Londynie) - brytyjski aktor walijskiego pochodzenia, najbardziej znany z roli sierżanta Williamsa, jednej z głównych postaci sitcomu It Ain't Half Hot Mum.
Urodził się w brytyjskiej stolicy jako dziecko pary Walijczyków. Spędził w Walii cały okres II wojny światowej. Ukończył kolegium nauczycielskie i przez pewien czas pracował w zawodzie. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej, postanowił zająć się aktorstwem. Grał m.in. w kilku serialach telewizyjnych, takich jak Never the Twain czy The Onedin Line. Rolą, która przyniosła mu największą popularność wśród brytyjskiej publiczności, była postać despotycznego sierżanta w It Ain't Half Hot Mum. W 1975 wspólnie ze swoim partnerem z serialu, Donem Estelle, nagrał singiel Whispering Grass, który przez pewien czas zajmował pierwsze miejsce na brytyjskich listach przebojów. Zagrał także główne role w komediach Carry On Behind (1975) i Carry On England (1976).
W ciągu ostatnich 20 lat skupiał się głównie na pracy teatralnej i dubbingowej. Był także twarzą kampanii reklamowych batoników Cadbury.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Whispering grass	Windsor Davies with Don Estelle	09.1975	59[15]	-	EMI EMI 10824	-

Florraine Darlin

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Log As The Rose Is Red / I Don't Know	Florraine Darlin	09.1962	49[8]	-	Coronet KS 531	-

Horrie Dargie

Horrie Dargie - [ur.7.07.1917r-zm. 30.08.1999r],australijski muzyk grający na harmonijce ustnej.Horrie Dargie urodził się w Whyalla, w południowej Australii ,jako drugi syn Andrewa Dargie i Adelaidy (z domu Sargent).
Dargie rozpoczął swoją muzyczną karierę jako harmonijkarz. Wstąpił do Yarraville Mouth Organ Band,później dołączył do zespołu Williama Ketterera "Victorian Mouth Organ Band",który składał się z najbardziej obiecujących muzyków w stanie Victoria.W 1938r przeniósł się do Sydney,gdzie studiował klarnet i instrumentację oraz założył własną szkołę harmonijki we wspomnianym Sydney.
Razem z Williamsonem, Loisem, i Metcalfe ,Shea i Bertramem na basie założył grupę harmonijkową Rockin' Reeds.Horrie Dargie wstąpił do australijskiej armii w 1941 roku i służył w Nowej Gwinei , a później pracował w okupacyjnej armii w Japonii. Wrócił do Melbourne w 1947 roku, a następnie grał w słynnym Horrie Dargie Quintet.Uzyskał on dużą popularność dzięki wytężonej pracy by w 1952r zagrać w Sydney pożegnalny koncert,tuż przed wyjazdem do Anglii.Zarejestrowana trochę przez przypadek płyta z tego koncertu zostaje pierwszą Złotą Płytą w Australii.
W Anglii zespół zagrał serię udanych koncertów wyjątkowych ze względu na charakterystyczne brzmienie, humor, i indywidualny styl.Podczas trasy koncertowej Horrie zachorował na polio,która uniemożliwiło mu grę na swoim instrumencie.Po ciężkiej walce z chorobą powraca do działalności muzycznej w 1958r wydając duży hit "Green Door".
W 1958 Dargie powrócił do Australii, gdzie podjął pracę w Channel 9 , gdzie był odpowiedzialny za dział talentów.Stał się popularnym konferansjerem występując minn. " The Price is Right " i "The Go!!!",gdzie regularnie śpiewali Johnny Young , Ian Turpie i Olivia Newton-John .Założył wytwórnię Go! Records w 1964 roku w celu promowania artystów, którzy pojawili się we wspomnianych widowiskach.W sierpniu 1967r Channel 9 rezygnuje ze wspomnianego show,a utrata promocji w telewizji doprowadziła do upadku też wytwórni płytowej.Dargie jest pamiętany za jego muzyczne aranżacje do filmu Krokodyl Dundee i show TV Leyland Brothers. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
I Hear A Rhapsody	Horrie Dargie	11.1941	ncc	-	Regal Zonophone G24419	-
The Sunshine State	Horrie Dargie	02.1959	81[13]	-	Columbia DO 4018	-
The Alexandra Waltz	Horrie Dargie	08.1959	33[15]	-	Columbia DO 4085	-
Tie Me Kangaroo Down, Sport	Horrie Dargie	05.1960	34[20]	-	Astor A 7007	-
Got A Zac In The Back Of Me Pocket	Horrie Dargie	10.1960	75[11]	-	Astor A 7011	-
My Boomerang Did Come Back	Horrie Dargie	03.1962	98[1]	-	Astor A 7015	-

Dante and The Evergreens

Dante and The Evergreens była popową grupą amerykańską założoną w Santa Monica College w Kalifornii w 1959r.Zwrócili uwagę Deana Torrence [z duetu Jan & Dean],który polecił ich swoim menadżerom w osobach Herba Alperta i Lou Adlera.Aranżacjami grupy zajmował się Tony Moon,który grał także na gitarze na płytach zespołu.
Zdobyli popularność na rynku amerykańskim piosenką "Alley Oop" autorstwa Dallasa Fraziera.Ich wersja tego utworu trafiła na 15 miejsce listy Billboardu,podczas gdy wykonanie The Hollywood Argyles trafiło na szczyt tej samej listy.Ich następny i ostatni singiel na Hot 100 "Time Machine" doszedł do 73 miejsca.
Grupa była jednym z pierwszych "białych" ansambli występujących w kultowych miejscach murzyńskiego rhythm'n'bluesa jak nowojorski Apollo Theatre , Philadelphia Uptown Theater , czy waszyngtoński DC Howard Theater.Trwało to kilka lat po wydaniu przebojowych singli,do czasu ,gdy zachorował w 1964r Frank Rosenthal i grupa musiała się rozwiązać. Rosenthal koniec końców powrócił na studia,a Bill Young kontynuował karierę solową jako wokalista i aktor.Donald Drowty nagrywał póżniej z Dante and His Friends,oraz komponował i produkował nagrania dla Mellin Music Publishing,miin. Isley Brothers i McCoys.
Tony Moon, po rozpadzie grupy ku przeniósł się do Nashville i został gitarzystą w zespole towarzyszącym Brendzie Lee w ciągu najbliższych kilku lat.Osiągnął wiele sukcesów jako twórca piosenek,będąc jednym z dwóch kompozytorów z Nashville,których utwory wykonywali The Beatles i Pearl Jam. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Alley-Oop / The Right Time	Dante and The Evergreens	04.1960	50[13]	-	W&G WG-SPN 595	[written by D.Frazier][produced by Herb Alpert,Lou Adler]
Time Machine / Dream Land	Dante and The Evergreens	10.1960	87[3]	-	Top Rank TRK 135	[written by B.Mann,H.Greenfield][produced by Herb Alpert,Lou Adler]

Danny and The Juniors

Danny & the Juniors,kwartet wokalny z Filadelfii ,który tworzyli Danny Rapp [tenor], Dave White [tenor], Frank Maffei [tenor] i Joe Terranova [baryton,bass].Byli najbardziej znani ze swojego przeboju "At the Hop" napisanego przez kompozytorski team Dave White i John Madara,który nagrali w 1957r.Do 1963r nagrali jeszcze kilka hitów,które weszły do Top40 listy Billboardu jak "Rock and Roll Is Here to Stay" ,"Dottie" i "Twistin' U.S.A.".
Byli oni szkolnymi kolegami z Filadelfii,urodzonymi w 1940 i 1941r,którzy pod koniec lat 50-tych założyli rock'n'rollowe taneczne combo początkowo nazywające się Juvenairs.
Rapp jako lider grupy projektował choreografię ich kroków tanecznych.Występowali na szkolnych imprezach i lokalnych estradach dokoptowując do swego składu saksofonistę Lennie Bakera.W karierze pomógł im lokalny biznesmen John Madara,a do lokalnego środowiska artystycznego wprowadziła ich autorka tekstów i wokalistka Artie Singer,która była też właścicielką wytwórni Singular.To ona zasugerowała zmianę tytułu piosenki autorstwa White'a "At the bop" na "At the hop",sugerując ,że termin bop wyszedł już z mody.Skróciła też nazwę grupy do Juniors i przekazała demo z piosenką lokalnym didżejom.Zaprezentowała ten utwór też Dickowi Clarkowi,który prowadził z Filadelfii swój telewizyjny show,a ten zaproponował grupie udział w swej audycji.
"At the Hop" okazało się sukcesem i stał się regionalnym hitem, sprzedając 7.000 egzemplarzy w jednym tygodniu.Wytwórnia Singular ,która pierwotnie wydała wspomniany singiel sprzedała swoje prawa do piosenki za 5.000$ dla ABC Paramount.Sam singiel w grudniu 1957r wszedł na szczyt listy przebojów , gdzie pozostał przez siedem tygodni.
Następnym singlem była też kompozycja White'a "Rock and Roll Is Here to Stay",która weszła do Top20 listy Hot 100 Billboard .Grupa koncertowała podczas serii koncertów Alan Freed's Travelling Rock'n'roll Shows.Na początku lat 60-tych zespół przeszedł pod skrzydła wytwórni Swan by w 1963r rozwiązać się.
Madara prowadził własny sklep muzyczny i razem z White'm śpiewał w grupie Spokesmen,która wylansowała niewielki hit "The Dawn of Correction",będący odpowiedzią na przebój "Eve of destruction" Barry McGuire.White nagrał też solowy album dla Bell Records w 1971r pod szyldem David White Tricker.Wokalista Danny Rapp popełnił samobójstwo w 1983 roku.Saksofonista Lennie Baker został założycielem nostalgicznej grupy Sha-Na-Na. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
At the Hop / Sometimes (When I'm All Alone)	Danny & The Juniors	04.1958	10[18]	-	W&G WG-SPN 595	[written by David White,Arthur Singer,John Madara]
Back to the Hop / The Charleston Fish	Danny & The Juniors	12.1961	86[5]	-	Top Rank TRK 135	[written by Terranova/White]

Alun Davies

Alun Davies (ur 1943) jest walijskim gitarzystą, muzykiem studyjnym, nagrywającym artystą i kompozytorem, który zyskał sławę przede wszystkim dzięki współpracy jako gitarzysta i wokalista towarzyszący   angielskiemu muzykowi Catowi Stevensowi, od początku 1970 roku do 1977 roku.
Przed swoją współpracą ze Stevensem, Davies pisał piosenki, śpiewał, i wystąpił  na dwóch albumach: w 1963 roku, z Jonem Markiem, (znanym później jako John Michael Burchell) , a w 1968 roku, jako część zespołu  Marka oraz trzema innymi osobami grali pod szyldem Sweet Thursday, kiedy muzyka folk-rockowa muzyka była jeszcze w powijakach. Kiedy ich wytwórnia ogłosiła bankructwo, Davies został zaproszony przez Cata Stevensa jako muzyk sesyjny, który próbuje zmienić jego brzmienie i miejsce w świecie muzyki.
Doświadczenie Daviesa, podobne upodobania w powstającym folk-rockowym gatunku i możliwości jako gitarzysty i wokalisty umieściło go w kluczowej roli w karierze Stevensa , w serii hitów i albumów  certyfikowanych platyną. Dwa takie albumy, Tea for the Tillerman i Teaser and the Firecat, napędziły   sławę i karierę Stevensa ,jako gwiazdy muzycznej, i utrwaliło przyjaźń między dwoma mężczyznami.
 Davies, który nagrał solowy album po kilku latach towarzyszenia Stevensowi odniósł stosunkowo mały komercyjny sukces na własną rękę, szczególnie będąc po kilku latach   w cieniu charyzmatycznego Stevensa.
 Kontynuował występy z nim i nagrania, do momentu przejścia Stevensa na islam  i przejścia na emeryturę ze sceny pop w roku 1977.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Daydo	Alun Davies	09.1972	43[5]	-	CBS SBP 234 184	-

Frankie Davidson

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
I care of you	Frankie Davidson	05.1960	56[12]	-	W&G WG-SL 933	-
Just for Today / Detour	Frankie Davidson	01.1961	56[4]	-	W&G WG-S 1074	-
Yabba dabba doo	Frankie Davidson with The Sapphires	12.1961	42[11]	-	W&G WG-S 1331	-
Have you ever been to see king's cross	Frankie Davidson	05.1962	4[20]	-	W&G WG-S 1418	-
Broken wings	Frankie Davidson	01.1964	83[5]	-	W&G WG-S 1799	-
Hector The Trash Collector	Frankie Davidson	05.1968	70[9]	-	Festival FK 2281	-
What a wonderful day to fall in love	Frankie Davidson	01.1969	86[1]	-	Festival FK 2580	-
Gimme Dat Ding / Witchetty Willie's Worldwide Walkabout Walla Walla Wookazoo Band	Frankie Davidson	08.1970	21[11]	-	Fable FB 013	-
The Ball Bearing Bird / I've Gotta Get Back to Cindy	Frankie Davidson	05.1971	55[10]	-	Fable FB 057	-
I love a sunburnt football	Frankie Davidson	08.1973	79[5]	-	M7 MS 021	-
The Aussie Barbecue Song	Frankie Davidson	01.1981	53[15]	-	Summertime SUM 002	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Frankie Davidson	Frankie Davidson	07.1973	58[10]	-	M7 MLF 018	-

F.R. David

Elli Robert Fitoussi (ur. 1 stycznia 1947 w Tunisie), piosenkarz francuski.
Karierę zaczynał w latach 70-tych jako gitarzysta współpracujący z Vangelisem. Następnie był wokalistą francuskiego zespołu Les Variations. Po rozwiązaniu zespołu przez kilka lat pracował w USA jako muzyk sesyjny, grając między innymi z Toto.
Po powrocie do Europy nagrał swój wielki hit Words, który podbił listy przebojów całej Europy w 1982. Później już nigdy nie udało mu się nagrać tak wielkiego przeboju.
W 1984 roku F.R. David wydał album "Long Distance Flight", a trzy lata później kolejny - "Reflections". Wokalista ma na koncie jeszcze kilka kompilacji największych przebojów. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Words	F.R. David	01.1983	12[41]	7[13]	Carrere 104031/Carrere 104031	-

Mac Davis

Mac Davis

Właśc. Mac Scott Davis, ur. 21 .01 .1942 w Lubbock w stanie Teksas (USA). Davis w młodości interesował się przede wszystkim muzyką country, ale w 1955 "przestawił" się na rock'n'rolla - poszedł wtedy na koncert, podczas którego zobaczył Elvisa Presleya i Buddy'ego Holly'ego (wydarzenie to opisał potem w piosence "Texas In My Rear View Mirror" z 1980). Davis komponował własne piosenki, nauczył się też grać na gitarze.
Przeprowadził się do Atlanty w stanie Georgia, gdzie "zdał egzamin z picia piwa i słuchania rock'n'rolla". Ożenił się w wieku 20 lat, a jego syn Scotty stał się bohaterem kilku piosenek,minn. "Watching Scotty Grow" w wykonaniu Bobby'ego Goldsboro i Anthony'ego Newleya. Na początku lat 60-tych Davis pracował na stanowiskach administracyjnych w wytwórniach płytowych Vee Jay i Liberty, nagrał też kilka singli, które jednak nie odniosły żadnych sukcesów (m.in. własną wersję "Honey Love" z repertuaru Drifters). Wiele z jego wczesnych nagrań trafiło na wydaną w 1984 kompilację niezbyt trafnie nazwaną 20 Golden Songs ("20 złotych piosenek"). Producentem singla "I Protest" - parodii Boba Dylana - był Joe South.
Davis skomponował też utwór "The Phantom Strikes Again", który wykonywała formacja Sam The Sham And The Pharaohs. W 1967 odniósł pierwszy sukces na listach przebojów wykonywanym przez Lou Rawlsa utworem "You're Good For Me". Natomiast utwory "Friend, Lover, Woman, Wife" oraz "Daddy's Little Man" wykonywał O.C. Smith. Davis skomponował też piosenki "Memories" i "Nothingsville" do programu telewizyjnego, którym na scenę wrócił w 1968 Elvis Presley.
Innym utworem Davisa wykonywanym przez Elvisa w czasach jego "renesansu" był "In The Ghetto" o tematyce społecznej. Presley nagrał też "Don't Cry, Daddy" ("Nie płacz, tato" - inspiracją dla tej piosenki było prawdziwe wydarzenie - Scotty powiedział tacie, żeby nie przejmował się telewizyjnymi relacjami z wojny wietnamskiej), "Clean Up Your Own Back Yard", "Charro" i "A Little Less Conversation". Kenny Rogers And The First Edition wylansowali "Something's Burning", a formacja Gallery weszła na amerykańskie listy przebojów z popularnym utworem "I Believe In Music". Davis napisał też kilka utworów do filmu "Norwood" Glena Campbella, m.in. "Everything A Man Could Ever Need".
W 1971 Davis ożenił się po raz drugi, tym razem z 18-letnią Sarą Barg. Tytuł jego pierwszego albumu wziął się od przezwiska, które nadał Davisowi Glen Campbell - Song Painter (Malarz piosenek). Był on pełny dobrych kompozycji, ale głos Davisa miał swoje ograniczenia, a poza tym aranżacje "skąpane" były w smyczkach. W 1972 Davis wszedł na 1. miejsce amerykańskich list przebojów z przyjemnym, acz niezbyt ciekawym nagraniem "Baby, Don't Get Hooked On Me" -jego powodzenie, o ironio, opierało się na rozgłosie uzyskanym dzięki protestom feministek. Davis powiedział wtedy: "Tekst brzmiał arogancko, ale tak naprawdę chciałem powiedzieć "nie zakochuj się we mnie, bo na to nie zasługuję". Sukcesy odniosły również inne single-"One Hell Of A Woman", "Stop And Smell The Roses", "Rock'n'Roll (I Gave You The Best Years Of My Life)" i "Forever Lovers". Magazyn "Rolling Stone", którego dziennikarzom nie podobały się przeboje Davisa w stylu łączącym pop z country, napisał, że "uczynił on więcej niż ktokolwiek inny, by cofnąć rozwój muzyki popularnej w lata 70-te".
Kędzierzawy golfista często pisał o miłości do swej żony, która go jednak opuściła w 1975, by na krótko zostać małżonką Glena Campbella. W trakcie swej kariery Davis występował m.in. w klubach Las Vegas i zagrał w filmach "North Dallas 40", "Cheaper To Keep Her" i "The Sting II". "You're My Best Friend", oczywisty ukłon w stronę Dona Williamsa, stał się przebojem na listach country w 1981, a utwór "I Never Made Love (Till I Made Love To You)" spędził na nich sześć miesięcy w 1985. Dowcipną piosenkę Davisa "It's hard to be humble" wykonywał na koniec swoich koncertów Max Bygraves.
Davis nie zdobył nigdy większej popularności w Wielkiej Brytanii, ale w USA - nawet jeśli nie będzie już komponował żadnych przebojów - ma zapewnioną pracę w lokalach rozrywkowych Las Vegas. W 1989 postanowił przejść na emeryturę, ale po intensywnej kuracji odwykowej (był alkoholikiem) powrócił z nowym albumem w 1994r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
I'll Paint You a Song/Closest I ever came	Mac Davis	10.1970	68[7]	-	CBS BA 221 754/-	[written by Mac Davis][produced by Rick Hall][68.Country Chart][piosenka z filmu "Norwood"]
Baby Don't Get Hooked on Me /Poem for my little lady	Mac Davis	09.1972	2[24]	3[16]	CBS BA 221 912/CBS BA 461 407	[written by Mac Davis][produced by Rick Hall]
Dream Me Home / Spread Your Love on Me	Mac Davis	04.1973	91[2]	-	CBS BA 221 968/-	[written by Mac Davis][produced by Rick Hall]
One Hell of a Woman / Poor Man's Gold	Mac Davis	07.1974	43[14]	-	CBS BA 222 069/-	[written by Mac Davis,Mark James,Rick Hall][produced by Rick Hall]
Stop and Smell the Roses / Poor Boy Boogie	Mac Davis	11.1974	78[6]	-	CBS BA 222 092	[written by Mac Davis,Rick Hall, Doc Severinsen][produced by Rick Hall,Gary Klein]
It's Hard to Be Humble / The Greatest Gift of All	Mac Davis	07.1980	9[31]	3[27][gold]	Casablanca 6198 358/Casablanca NB 2244	[written by Mac Davis][produced by Larry Butler]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Ausl]	Komentarz
Baby, Don't Get Hooked on Me	Mac Davis	01.1973	63[3]	-	CBS SBP 234 214	-
Stop and Smell the Roses	Mac Davis	07.1974	60[13]	-	CBS SBP 234 492	-
It's Hard to Be Humble	Mac Davis	07.1980	48[17]	-	Casablanca 6399 067	-